To był piękny, słoneczny dzień. Sasaki Sadako miła, towarzyska, lubiana dziewczynka wybrała się razem z rodzicami do wesołego miasteczka małej była to wielka atrakcja- jak do każdego dziecka w jej wieku.

-Mamusiu! Tatusiu! Tak sie bardzo ciesze ,że tu przyjechaliśmy! Patrzcie tam jest wata cukrowa! A tam kolejka górska! Oooo a tam wielki pluszowy miś! Pójdźmy do wszystkiego- skakała zradości pokazując palcem.

-Spokojnie Sasaki, mamy cały dzień na zabawe. -  uspokoił ją tata

-W końcu to twoje siódme urodziny- dodała mama

-Dziękuje Mamusiu! Tatusiu!

-Wybierz gdzie chcesz iść najpierw-  powiedział tata spoglądając na swą latorość

-Eto.. pójdźmy na karuzele!

I tak bawiła sie aż do południa

-Sasaki musimy wracać- powiedział tata poważnym głosem

-NIE !NIECHCE!CHCE ZOSTAĆ TU! MUWILIŚCIE, ŻE BEDZIEMY CAŁY DZIEŃ!- czuła złość na rodziców kłamali! Szybko uciekła

-Sasaki!

Nie zwarzając na rodziców biegła.Gdy nagle zobaczyła samolot zrzucający cos czarnego.

Przypomniała  sobie coś co babcia muwiła jej jak jeszcze żyła- gdy zobaczysz samolot zrzucający coś niezwarzając na nic showaj się zaczymś, dziecko. dziewczynka tak zrobiła. Pobiegła i schowała się za murem. Po chwili usłyszała wielki huk i krzyki. Gdy wyszła zobaczyła straszny widok- wszystko znajdowało sie pod gruzami

-Mamusiu! Tatusiu! Gdzie jesteście!- Niezwarzając na jątrzące się rany biegła krzycząc przez łzy

-Tak bardzo boli.....- Miała poparzone całe ciało na plecach brak skóry , w brzuchu dziura z której wydobywała sie krew, jakiś odłamek złamał jej nogę. Choć niemiała już siła biegła- musiała przeprosić rodziców.Po paru metrach upadła.

-Przepraszam mamusiu tatusiu....-powiedziała ledwo nagłos.

Była to data 6 sierpnia 1945

Krążą pogłoski że, nawet pośmierci szuka rodziców by ich przeprosić....

~~~~~~~~

W ten dzień pewnie było dużo takich Sadoko. Wiele osób zgineło przez bombę atomową zrzuconą na Hieroszimę. Niemożemy o tym zapomnieć.