CHAPTER TWENTY-EIGHT

ILANG beses pa akong inangkin ni Kazi sa ganoong posisyon at lugar. Naging saksi sa 'min ang langit, mga puno at falls. Nagmamakaaawa na ako kay Kazi nang matapos kami sa ikaapat naming pagniniig. Ubos na ang boses ko sa kakasigaw, nanlalambot na rin ang mga tuhod ko't hindi na makakatayong mag-isa. Ang huli ko na lang naalala ay ang nag-aalalang mukha nito habang nakatingin sa 'kin.

Nang muli akong magising ay nasa loob na ako ng kwarto ni Kazi. Tumingin ako sa labas ng bintana para makita ang madilim na kalangitan.

I can feel the soreness of my body. Lalo na ang gitnang bahagi ng katawan ko. I tried to lift my hands but I feel so weak.

Cazzo.

Hindi ko naman inakalang may aftershocks pa pala 'to. I thought sa una lang masakit at puro na rin sarap, hindi ko alam na pagkatapos no'n sakit na ulit.

I pouted my lips and pushed myself to get up. I was surprised to see that I'm already dressed under the sheets.

Mabuti naman, akala ko ay magigising kong hubad. Ilang beses akong napahigab dahil ramdam ko pa rin ang pagod sa ginawa namin kanina. Nag-init ang magkabila kong pisnge nang bumalik sa alaala ko ang mga ginawa namin.

He is really wild in bed. Grabe.

Kumawala ang isang butil ng luha sa mga mata ko nang sumirit ang kirot sa pagkababae ko ng subukan kong tumayo. Napabalik tuloy ako sa kama at hinihingal na umiyak. Napakasakit naman bwisit!!

Bat kasi napakalaki ni Kazimir?! Para tuloy akong sinagasaan ng tren.

Huminga ako ng malalim. No. kaya ko 'to. This is just another test that I can passed. Physical pain is nothing, really. Pangungumbinsi ko sa sarili ko. Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga bago ulit sinubukang tumayo. The pain still hurt as hell but bearable this time.

Nagtungo ako sa banyo para maligo maligo ng maginhawaan ang pakiramdam ko. I did all of my morning routine and when I'm finished, I go out to find a clothes and ready.

Hirap akong lumabas ng kwarto. Kada hahakbang kasi ako ay kumikirot ang pagkababae ko. Nagsalubong ang kilay ko ng mapansing ako lamang ang tao sa bahay. Some lights are opened, just right to make a dim light. Nagtungo ako sa kusina para tingnan kung naroroon si Kazi but wala akong nakita.

Nasaan kaya sila?

It's kinda sad dahil 'di ko man lang siya nakita, like, after what happened to us? Hindi ba niya naisip na baka kaylangan ko siya? Mahinang tanong ng utak ko.

Nakaka-sad lang kasi, akala ko makikita ko siya pagkagising ko. Hays. I shouldn't be thinking like this, maybe may ginawa lang siya or busy siya. Ganoon. Yeah. Busy lang siya. Instead of crying over spilled milk. I decided to make my own dinner dahil yung tiyan ko ay nagngangalit na.

Bigla akong napahinto kasabay ng panlalaki ng mga mata dahil sa realization na hindi kami nakabalik ni Kazi kaninang pananghalian! Isama mo pang umuwi kaming . . . buhat ako ni Kazi.

"O Theé mou! Ti tha skeftoún tóra?! Den chrisimopoió pragmatiká to kefáli mou!!" ani ko sa sarili ko. Oh my God! What they're gonna think now?! I'm not really using my head!!

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. Ano na lang ang iisipin ng mga taga-Isla na nakakita sa 'min? Na pinagod ako ni Kazi? Which is true naman. Pero nakakahiya pa rin! 'Di pa naman kami nagtatagal dito pero . . . may ganoon na agad.

Mariin akong napapikit.

"Oh, damn. Why are you so freaking beautiful?"

Napadilat ako ng marinig ang boses nito. Lumingon ako. There I saw Kazimir, leaning on the door frame with his hands crossed in front of his muscular chest. Napalunok ako. He's mistaking it, because he is fucking beautiful. Magnificent to be exact. Looking like a king there.

Nag-umpisa siyang maglakad palapit sa 'kin. I didn't move. Namalayan ko na lang na nakasandal na pala ako sa pinto ng refrigerator. His both arms are in my side, forbidding me to escape.

Napasinghap ako ng mapansing sobrang lapit ng mukha namin sa isa't isa. Naamoy ko na minty nitong hininga.

"Hm . . . you wake up early. I thought maabutan kita sa kama," pabulong niyang sabi.

Hindi ko magawang sumagot dahil mas nahuhumaling pa ako sa pagtitig sa maganda niyang mga mata.

"Hungry, dove?"

I blink numerous time before I nod as a response. He smirk before leaning in to claim my lips into passionate kiss. I closed my eyes and put my arms in his shoulders then kissed him back.

I let his tongue ravished my mouth like it was his.

Nang hindi na ako makahinga ay doon niya lang naisipang pakawalan ang mga labi ko. Masama kong tiningnan ang lalaki, if paulit-ulit niyang gagawin sa 'kin 'yon ay baka mamatay na ako ng tuluyan.

"What?" natatawang tanong niya sabay hawak sa bewang ko. Inilapit niya ang katawan ko sa kanya.

Inirapan ko siya. "You always makes me lose my breath na lang," reklamo ko. "Hmp. Plus, you didn't wake me up na uuwi na pala tayo. Ano na lang ang sasabihin nila Aling Lupe? Na may ginagawa tayong milagro."

"Meron naman talaga."

"Ihhh! Nakakahiya 'yon! Imagine hindi tayo naka-attend sa lunch natin—"

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil mabilis niyang inangkin ang labi ko at pinakawalan din 'yon. Masama ko siyang tiningnan bago huminga ng malalim.

"That's fine, dove. Besides, what you must think about is us. I can't still believe that you already said yes to me." Hinaplos niya ang pisnge ko at matamis na ngumiti. Napangiti na rin tuloy ako.

"Mas gwapo ka kapag naka-smile, Kazi. So pogi," I giggled.

He shook his head and kissed my forehead bago ako hinila palayo sa ref. I saw him took out some container with foods.

Mas lalo lamang akong nahiya pero . . . hindi na mahalaga 'yon. What's important for me is we're already an official couple. Today. I bit my lowerlip and hugged him. His body stiffen a few minutes before mag-continue sa paghahanap ng food.

"I'm so happy that we're already official, Kazi. So happy," mahina kong sabi. Like, he is my first boyfriend talaga. And I hope . . . he can be my last. "I hope mahaba ang maging relasyon natin."

"Of course, dove." He turn around and kissed my lips. "We'll make it last, okay?"

And when I look in his eyes, I cannot see any sincerity . . . it's just happiness but darker?

Pilit akong tumango at lumayo sa kanya. Nagtuloy kai Kazi sa may counter para iinit sa microwave ang mga pagkain.

Biglang bumigat ang pakiramdam ko sa hindi ko malamang dahilan. I cannot comprehend what I saw . . . or I'm just overthinking again? I let out a weak sigh. Siguro ay wala lang 'yon. Masaya si Kazi na kami na. Iyon ang dapat kong isipin at hindi ang kung ano-ano.

"Para hindi ka na mag-isip, Aling Lupe didn't see us coming back. Nang dumating ako ay wala ng tao at bumalik na sila sa trabaho."

Nag-angat ako ng tingin kay Kazi. Nakatalikod siya sa 'kin at busy pa rin sa ginagawa. Para naman akong nabunutan ng tinik pero andoon pa rin yung bigat sa dibdib.

"Ow . . . then that's good." Napakamot ako sa noo ko. "Sana sa susunod makasabay natin sila sa pagkain bago tayo bumalik sa city. Nakakahiya na na-missed natin yung kanina." And I hope makabalik pa tayo dito. Gusto kong idagdag pero itinikom ko na ang bibig ko.

We ate our dinner that night and watch the night sky for an hour before heading back to our bed. Akala ko hindi ako dadalawin ng antok dahil kakagising ko lang, pero nang mapaloob na 'ko sa braso ni Kazi ay mabilis akong tinangay ng dilim.

********

OUR vacation has already come to the end. My eyes are watery while looking with Aling Lupe. Yumakap ako sa kaniya.

"Thank you for accommodating us, Aling Lupe." I thanked her for helping and teaching me some household chores. Mostly with cooking kahit taga-nood lang ako.

Matamis ngumiti ang Ginang sa 'kin.

"Walang anuman. Bumalik ka dine, hane? Ako'y mas maghahanda ng marami at ituturo ko pa sa 'yo yung iba kong ispesyalty!"

Hinawakan ko ang kamay ng Ginang at matamis na nginitian. "Na-excite naman po ako. Huwag po kayong mag-alala, sa susunod na punta ko dito ay sisiguraduhin kong mas matagal na po," pangako ko bago muling nagpaalam sa kanila.

Napa-angat kami ng tingin nang biglang umihip ang malakas na hangin kasabay ng pag-ugong ng malakas na makina. Hinila ni Kazimir ang bewang ko papunta sa gilid upang hindi kami matamaan at nang tuluyan nang nakababa ang helicopter ay nakayuko kaming nag-babye sa mga taga-isla at pumasok na sa loob.

Sa sobrang ingay kahit nasa loob na kami at kaylangan pa naming magsuot ng headphones para magkarinigan.

"Are you ready?"

Malambing akong tumingin kay Kazi at nag-thumbs up. Tumingin ako sa labas ng bintana at kumaway sa labas hanggang sa maramdaman kong umaangat na kami sa ere. May kaunting lungkot akong nararamdaman, kahit ilang araw pa lang kasi kaming nagi-stay doon ay napamahal na ako sa kanila.

Napamahal na ako sa isla.

The island that became the sanctuary of our love. Our love nest.

Niyakap ko ang sarili ko bago sumandal sa matigas na dibdib ni Kazi. I felt his lips touches my hair. Mas lalo ko pang siniksik ang sarili ko sa kanya at tipid na ngumiti.

At least my relationship with him has a label now.

MAKISIG'S P.O.V.

"Gamó, Dakila!! Don't fucking put that—Arggh!!!" Marahas na lumingon sa 'kin si Bayani at tinuro si Dakila. "Adelfós, pigilan siya!!!" Nanlalaki pa ang mata nito.

I look at them wearily. They are like kids. Fucking kids.

Dakila is putting too much sweet in the cart and Bayani is mad about that. I sigh. Ganito pala ang pakiramdam ni Malaya sa araw-araw niyang nakakasama ang dalawang sakit sa ulo. I thought she's just overreacting but hindi pala. Bago pa magsuntukan ang dalawa ay lumapit na ako.

"Dakila, don't put too much sweet in there. Remember Mom has to eat nutritious food to get back her energy. Let's just follow Bayani for now. You can put the food you like but minimal with unhealthy one, okay?"

Dakila's face soften with sadness then nod. Pinilit kong ngumiti saka ginulo ang buhok niya. I know na nahihirapan din sila at nasasaktan para kay Mom. And I know they are sad, too because of Malaya's disappearance.

"Fine. But make sure I'll have my ice cream," anito bago padabog na ibinalik ang mga pakete ng matamis.

"Deal!" laban naman ni Bayani.

I watched their backs as they walk towards the meet section. It's our third week since we came here to the Philippines. Akala ko'y maninibago sila katulad ko't magrerebelde but they took this one maturely. Sila ang nagaasikaso kay Mama habang busy ako sa trabaho.

Father didn't come dahil may kaylangan pa siyang ayusin sa Greece, but once it's settled his going here to take care of Mama, too.

I can only hope na sana makatulong kay Mama ang pag-uwi namin dito para maka-recover siya. Sana makatulong 'to sa panunumbalik ng lakas niya habang hinahanap pa rin namin si Malaya.

"Do you think Mama will love this?"

Napabalik ako sa reyalidad sa boses ni Bayani. Nang tumingin ako sa kanya ay nakita ko siyang hawak-hawak ang white roses. Tipid akong ngumiti.

"Yeah, put it there and let's finish our grocery. Walang kasama si mama sa bahay," ani ko sa kanila at tumulong na rin sa pagkuha ng ibang meats.

Wala pa kasi kaming nakukuhang katulong kaya kami ang kaylangang gumawa nito. I think next week ay maayos ko na lahat. I have to enroll the twins in home class just to make sure they are still occupied kahit nasa bahay lang sila.

Nang masigurado naming nakumpleto na lahat ng ay nagtungo na kami sa counter to pay. Dakila is pushing the push cart while Bayani is still checking his checklist. Hindi ko naman napansin ang paparating na isa pang cart na mabilis tumama sa 'min.

Nanlaki ang mga mata ko't tumingin sa kung sinong 'yon. It's a girl wearing a tube crop top and high waist pants. Masama ko siyang tiningnan.

"Are you blind?!" galit kong tanong bago tumingin sa mga kapatid ko. "Are you all right?" nag-aalala kong tanong. Since Malaya's disappearance I become paranoid and protective with them. Back in my mind, I'm still blaming myself.

If I didn't agree to what Father wants, maybe she's still here. Maybe this will not happened. This is our fault.

"Ay, sorry ha! Ba't kasi hindi kayo umiwas?!" galit din nitong balik.

"Hah!" Napahawak ako sa bewang ko. "Ikaw pa ang galit, kami na nga 'tong nabunggo mo. You should say sorry!" I demanded.

She crossed her arms in front of her chest and raise her eyebrow. Mayabang pa siyang tumayo habang tumingin sa 'kin at sa mga kapatid ko.

"Wow, ha! Akala mo naman aping-api kayo! Mahiya nga kayo!" inirapan niya ko saka tiningnan ang laman ng cart namin. "Wala namang nasira. Mga OA!" sigaw niya bago tumalikod at naglakad sa counter.

Hindi makapaniwalang nagkatinginan kaming magkakapatid bago muling tiningnan ang babae na ngayon ay nakapila.

"She's feisty," ani Dakila.

"Yeah, like Athena," tukoy naman ni Bayani sa isang Greek Goddess.

Umiling ako, "baka kamo ni Lyssa. Parehong baliw," bulong ko bago naunang maglakad papunta sa may dulong counter. We waited for about ten minutes before it's our turn. Matagal din ang sa 'min sa dami ng aming binili. Napatingin ako sa kabilang dako.

I saw that girl glaring at me with her singkit eyes. Inirapan ko siya bago tumalikod. She's such a bad vibes. Tss.

Nang matapos kami ay nilagay namin ulit sa push cart ang mga pinamili namin para dalhin sa parking lot where our card was parked. Nakasabay pa namin yung babaeng 'yon. Dala-dala ang dalawang supot ng pinamili.

Inilingan ko na lang siya at nagpatuloy until we reached the car. We put the plastic bags inside of the car and then went inside.

I was the one in the driver seat while the twins are in the backseat and almost asleep. Umiling ako at nag-start na mag-drive. Nadaanan pa namin yung babae na naghihintay sa labas ng masasakyan. Napangisi ako sa kalokohan. Tinted naman kasi ang kotse kaya hindi niya makikita kung sino ang driver. Wala rin naman ang atensyon niya sa daan kaya hindi niya ako napapansin.

Dahan-dahan akong nag-break at tumapat dito at kasabay na pinindot ang busina. Napahalakhak ako ng mapatalon ang babae sa gulat at marahas na lumingon sa 'kin. Akma siyang lalapit nang mag-drive na ako paalis.

From the side view mirror I saw her stomping, her face is red from irritation. Ewan ko ba kung bakit ako natuwa nang makita siyang naiinis. Umiling ako sa kalokohan at napatingin sa kapatid kong mga tulog na tulog pa rin.

Sleepy heads.