CHAPTER FIFTY-THREE

PARANG bombang sumabog sa pandinig ko ang sinabi ni Papa. Maraming beses akong kumurap para masiguradong gising ako.

"A-anong ibig mong sabihin?" mahina kong tanong.

My father seat properly and lean in, "Kazimir is my first choice for you because I know that he will treat you right, based on what you said, he really does. But his parents come and said that his cousin is the one you should marry because he is nice, good guy, unlike their son that is cold. But before we could arrange your meeting, you ran away. And I decided to agree to marry you off with his cousin. You know, Jared."

Milyong-milyong kutsilyo yata ang paulit-ulit na sumasaksak sa puso ko sa nalaman. Hindi ko sigurado kung dahil ba 'yon sa ka-trayduran sa 'kin ni Kazimir . . . o sa huling sinabi ni Papa na parang ang dali niya lang akong ipamigay sa kung sino.

I unconsciously clench my fist.

He knows.

I started to laugh without humor while looking at him. I can hear my brothers voices calling my attention and trying to relieve me but no effect. My tears are falling from my eyes, to the point that I don't see them clearly anymore.

"The man that you are proud of, he used you, Malaya. He knows that he will get back at us using you because we turn off your supposed to be engagement and turn to his cousin. Siya rin ang nagtago sa 'yo kaya hindi ka namin makita-kita. Now, I understand why he easily let you go," Ares said while continuing eating.

I started to feel suffocated with them.

"I-I . . . cannot b-believe . . . it . . . t-the first two men I l-love . . . in my l-life hurted me in the m-most c-cruel way!" I said between sobbing.

Napahagulgol na ako ng malakas nang yakapin ako ni Dakila.

"Syngnómi, prinkípissa mou. You have to know it this way," my father said softly.

The room was silenced. You will not hear anything except for their breathes and my sobs. Hindi ko matanggap ang sinasabi nila!

"You shouldn't tell her that in that way, Papa! Look at her!" sigaw ni Bayani.

"Stop yelling with your father, Bayani! And stop hurting your daughter, Zeus! Bring her upstairs—"

"You d-don't tell me what to do now," mariin kong sambit sa kanila.

Inalis ko ang braso ni Dakila na nakayakap sa 'kin at tumayo. Malamig ko silang tiningnan.

"Thank you for opening my eyes, father. I learned in a hard way. By the way . . . you can all think that I'm dead starting now." I ran away again after I said that.

I heard them calling my name but I didn't bother to look back. I just run. Run with a heavy heart because of the truth. Hard truth that slap me.

Lahat ng sinabi ni papa ay pumapasok sa isip ko. Parang sirang plaka na nag-uulit-ulit iyon. Alam ni Kazimir kung sino talaga ako.

Siya ang dapat kong papakasalan pero tumakbo ako at nagtago kaya naman pinalit nila ang pinsan nitong si Jared. Iyon siguro ang dahilan kung bakit namumukhaan ako ni Jared. Napahawak ako sa tapat ng dibdib ko. Dinakot ko iyon dahil sobrang sakit.

Huminto ako sa pagtakbo at sumigaw nang sumigaw. Sumigaw ako hanggang sa maubos ang boses ko.

I cannot feel my feet hurting or my legs shaking . . . para na akong namanhid.

He knows . . . I shook my head. No. I should asked him first . . . no. no. He will not hurt me. Nope. No.

Lumanghap ako ng hangin at tumayo ng deretso. My heart believes that he will not hurt me. He will not. He will not.

Kahit hindi ko alam kung nasaan ako at walang dalang pera ay pumara ako ng taxi at napahatid sa condominium ni Kazi. While inside the car, I silently crying. Nagtanong pa nga yung driver kung ayos lang daw ba ko ngunit hindi ko siya masagot. Because I'm not okay. And I will not be hanggang hindi ko nalalaman kay Kazi ang totoo.

****

WHEN we reached the condominium, I saw the guards' kaya agad ko silang tinawag. I told them to borrow money from the reception which they give when they saw me, kaya nakabayad ako sa driver. Before ako sumakay ng elevator ay kinausap ko muna ang receptionist.

"H-hey . . . I-I will give your money back later . . . t-thank you," I leave after that. Mabuti na lamang wala akong nakasabay sa loob ng elevator. Dali-dali kong pinindot ang penthouse. It took five minutes para makarating sa taas.

When the elevator door open ay agad akong lumabas. Tinakbo ko ang pintuan at mabilis pumasok sa loob. The living area is dark dahil sa nakasaradong kurtina. Hinanap ko muna si Kazi sa unang palapag, nang 'di ko siya makita ay mas lalo akong napuno ng pangamba, baka umalis siya para hanapin ako or worst nagtago na.

My hands felt sweaty as the same time I started to get chill on my spine.

Nagbuntonghininga muna ako bago pumanik sa hagdan. Kada hakbang ko ay pabigat nang pabigat ang kung anong nakadagan sa dibdib ko. When I reach the top I slowly walked toward our room.

Fuck.

Our room.

Sounds good before . . . but it starting to tear me apart.

I pushed the door open. The silence is too loud kaya rinig na rinig mo ang pag-ingit ng pinto ng magbukas 'yon. Like downstairs, the curtains here are closed as well. But I saw him in the bed, sitting in the edge.

Nag-angat siya ng mukha kaya nagsalubong ang mga mata namin. He frowned while looking to me but still emotionless, maybe he sees my red eyes and runny nose.

I let a loud sigh before akong magsalita. Hindi na ako lumapit pa kay Kazi, I don't think that I can. This space is enough for us. For me to think clearly.

"D-do you know who I am?" mahina kong tanong sa kanya.

"Malaya Jane Vallero."

Nag-umpisa na namang tumulo ang mga luha ko. Inilingan ko siya. Sa paraan niya ng pagsasalita ay alam kong alam niya.

"The real name," I almost whispered it.

"Malaya Kallos Vasilios. Heiress of the Vasilios Shipping Line."

And my heart break in a million pieces. Napatakip ako sa 'king bibig para pigilan ang pagkawala ng malakas na hikbi. My vision is already filled with clouds. I cannot see him clearly anymore.

"I-I . . . w-why? Why did you have to lie to me?" I cannot help to ask.

"You lied, too. You lied about yourself," laban nito sa 'kin.

Napatigil ako sa pag-iyak. "But you didn't correct me! You just let me!" sigaw ko ng makabawi.

Nag-iwas ito ng tingin, "and what? You'll run away again and hide? I know what you have been through when you first step in this country, and you know I know who you are . . . you will hide and I cannot protect you."

Protection?

"I don't need your goddamn protection! You have all the time, Kazi! You have! Sana noong naging malapit tayo sa isa't isa umamin ka na! Hindi yung ganito na sa iba ko pa nalaman ang totoo! I-I trusted you!!! To think na nagu-guilty ako dahil nagsisinungaling ako sa 'yo tapos malalaman kong ganoon ka rin pala sa 'kin!"

Napa-atras ako ng tumayo si Kazimir. Deretso ang tingin niya sa 'kin.

"But you are not honest, too, Malaya! We've been together for months but you didn't say anything! Why do you expect me to do it when you can't do it yourself?" Pagak itong tumawag. "We should not be fighting over this. If you know the truth you should know that I'm your fiancé. We should be planning the wedding," mas mahinahon at mas organize nitong wika.

Gusto kong matawa sa sinabi niya. Hindi ako makapaniwala sa nangyayari ngayon. Yes, I know that I'm not honest but I trusted him . . . buong akala ko ay hindi niya alam. Nakadagdag din sa bigat ng loob ko ang sinabi niyang pagpla-plano ng kasal.

"Walang kasalang magaganap, Kazimir," mahina kong sabi. Pinunasan ko ang pisnge ko at huminga ng malalim. "They said you are not my fiancé . . . it's your—"

"I'm the first choice, and they have no right to put Jared on my place!"

"Kaya itinago mo ko? Itinago mo sa 'kin ang totoo?! Kaya ayaw mong magka-usap kaming dalawa?!"malakas kong sigaw.

I can still remember the first time I saw his cousin. Ayaw niyang magkasama kami no'n. Maybe this is the reason.

"Yes! Because you are mine, Malaya! Mine! Not his or any assholes out there!" marahas niyang wika.

Umawang ang labi kong nakatingin sa kanya. Parang hindi na siya ang Kazimir na kakilala ko. Marahas ang pagtingin niya sa 'kin, 'di katulad noong hindi ko pa alam ang totoo na puno ng lambing.

Mariin akong napapikit bago dinama ang metal na nasa leeg ko. Ilang minuto akong nasa ganoong estado ng dumilat ako. I don't feel anything anymore. Parang may malaking butas sa dibdib ko na kahit anong gawin ko'y hindi mapupunan.

Without a word, I turn around and started to walk away. Mabigat ang bawat paghakbang ko, kahit kasi nalaman kong nagsinungaling siya sa 'kin ay may isang bahagi sa puso ko ang gustong manatili at patawarin siya.

Pero in this kind of relationship, without the honesty. Hindi kami magtatagal. Besides, alam ko sa sarili kong hindi ako pwedeng mag-stay dito dahil alam na ng mga magulang ko kung saan ako hahanapin, and once they get me again baka ituloy na nila ang pagpapakasal ko sa pinsan ni Kazi.

Pagbaba ko sa sala ay kinuha ko lamang ang importanteng gamit ko katulad ng mga birth certificate, wallet, at cellphone. May laman pa naman ang ATM ko kaya makakapag-withdraw pa ako bago tuluyang maglaho sa kanila.

Mabilis ang naging kilos ko para hindi ako maabutan ni Kazi o nina Ares. I left my clothes there, sa pupuntahang lugar ko na lang ako bibili.

********

MANY hours passed and the sky turn dark, bitwin at buwan na lang ang nagsisilbing liwanag para sa mga katulad kong naglalakbay pa.

I'm in a twenty-four-seven convenience store to buy some essentials that I might need in trip. Nag-withdraw na rin ako para hindi nila ma-trace ang pupuntahan kong lugar. Panay paglalaro ko sa mga daliri ko habang pinapanood ang daloy ng tao at mga bus. Wala akong mapupuntahan, parang noong una.

Wala pa akong ticket na binili dahil hindi ko naman sigurado kung saan ako pupunta ngayon. Kahit naman kasi matagal na ko sa Pilipinas ay hindi naman din ako nakaalis ng city.

Puno ng agam-agam ang puso ko.

Kung babalik ako kay Liza . . . masusundan pa rin nila ako, kung isasama ko siya, ganoon din. Pumikit ako sandali bago huminga ng malalim. Where should I go?

Nasa malalim akong pag-iisip ng marinig ang isang pamilyar na boses mula sa kung saan. Nagmulat ako at nilibot ang tinigin sa paligid. I saw two girls on my side, holding a phone and watching something. Because the voice is really familiar ay pasimple akong sumilip, there I saw the girl who inspired me to run.

She smiles in the camera.

"Hi, travelers! Welcome back to my youtube channel! It's your galang Ate Lei Wonders! What's uppp?! Kumusta ang mga buhay niyooo?! I hope you are all okay! Don't push yourself to your limits, okay? Be kind to yourself and choose yourself always! But today, we're going to beach!! I'm in Zambales, where they offer this beauty!" Then nawala ito at napakita ang magandang karagatan kung saan nagpapakita ang naggagandahang waves.

Suddenly, I remember why I run. Not just because I have to escape from the arrange marriage, but to enjoy my life as well. I want to go to the beach. I want to be free like her.

Parang may sariling buhay ang mga paa ko at lumakad ako papunta sa may bilihan ng ticket. I bought one ticket to Zambales. This time, ako muna.

Dala ang mga pinamili ko ay naglakad ako papunta sa nakahintong bus papuntang Zambales. I sighed. This is it. I said to my head while looking at its open door. Nang i-hakbang ko ang paa ko papanik ay sigurado na akong magbabagong buhay na ako rito.

Magiging totoo na ako. Lalo na sa sarili ko.

Sa pinakahuli ako pumuwesto, sa gilid kung saan ko nakalagay ang bintana. Habang naghihintay pa ng ibang pasahero ay naisipan kong buksan ang cellphone ko. Natapon ko na yung sim at naka-block na rin ang numbers nila sa 'kin. There's a free wifi inside the bus kaya nag-connect ako. It's been months since the last time I opened my instagram account, bibisita lamang ako kung anong magandang gawin.

Isang tao lang naman ang fina-follow ko sa account na 'to, at yon at si Lei Wonders. While stalking her account ay nakaramdam ako ng paghanga. All her adventures are here, she seems enjoying every part of it.

Napangiti ako ng maliit, ngunit nawala rin kaagad 'yon ng makita ko ang mga pictures namin ni Kazi na ipinost ko noon. Dumagsak ang lungkot sa dibdib ko dahil bumalik na naman sa alaala ko ang mga nangyari.

I shook my head.

No, this time I will put myself first me.