Vinea założyła książkę papierkiem od cukierka i porównała ilość stron, które przeczytała, z tymi, które jej jeszcze zostały. Była w trzech czwartych książki. Przeczytała tyle, a jeszcze nie doszła do momentu, o którym była mowa na tyle okładki. Westchnęła i skrzywiła się.

Powinna przestać czytać tyły okładek, albo doczytywać je tylko do połowy. Zdradzały zbyt wiele akcji, a Vinea wolała niespodzianki. To znaczy, zależy kiedy. W książkach były ważne, ale w życiu lepiej byłoby wiedzieć, co się stanie.

- Co czytasz? - usłyszała czyjś głos.

Uniosła głowę znad zamkniętej książki i spojrzała na Mrosę, siedzącą przy stoliku i, jeszcze do niedawna, piszącą coś w swoim notesie.

Ot, niespodzianka, odezwała się.

- "Wierzbę płaczącą", taką detektywistyczną opowieść. Ale większość tego, co tam się dzieje, zdradziłam sobie, czytając tył jej okładki. - Vinea wzruszyła ramionami.

- Ale tak, to ciekawa? Ostatnio brakuje mi książek do czytania, a dawno nie czytałam żadnej detektywistycznej.

- Powiedziałabym, że taka sobie. Jakoś nie przekonuje mnie to, że dzieci odkrywają to, czego przez lata nie udało się żadnemu dorosłemu - powiedziała Vinea.

<><><>

- Co ty właściwie robisz? - spytał Nanef, patrząc się krzywo na Himmeona, który właśnie nabierał pastę do zębów na palec.

- Zapomniałem szczoteczki.

- Powiedział ten, który dzisiaj rano wszystkich upominał, by o niej pamiętali - odezwał się Fenan, splunąwszy uprzednio do umywalki.

- Przynajmniej wy nie zapomnieliście.

- Co racja, to racja - przyznał Fenan.

Nagle coś walnęło obu bliźniaków w plecy, aż podskoczyli z zaskoczenia.

- Wyzywam was na trójjedynek - odezwał się za nimi dziwnie niski głos. - Walczcie albo gińcie.

Nanef zerknął w lustro na Anotien stojącą w progu z jedną poduszką w ręce i schylił się szybko po tę, którą został uderzony.

- Podejmuję wyzwanie - odparł.

Fenan również podniósł swoją poduszkę.

- Ja także - powiedział.

Himmeon zerknął na nich niepewnie.

- Tylko niczego nie rozwalcie - przestrzegł ich.

- Przecież nic się nie stanie. - Nanef machnął ręką.

- Gadasz jak dorosły - zawtórował bliźniakowi Fenan.

Himmeon nic nie odpowiedział na takie spostrzeżenie, zresztą nie miał jak, gdyż już zaczął myć zęby swym cokolwiek niezbyt wygodnym sposobem.

Trójka przyjaciół wyszła z łazienki, zostawiając siedemnastolatka samego z nadzieją, że rzeczywiście niczego nie zniszczą.

Chyba naprawdę stawał się podobny do dorosłych. W gruncie rzeczy, to raczej dobrze o nim świadczyło. Przynajmniej nabierał zdrowego rozsądku, który jednak bardziej by się przydał jego braciom i Anotien. W sumie najbardziej bał się o Nanefa i Anti, Fenan jeszcze potrafił się powstrzymać przed czymś niebezpiecznym, ale ci narwańcy nie mieli żadnych granic. Ta dwójka czasami miała takie pomysły, że aż mroziło krew w żyłach, a jednocześnie planowali je z wielką, możnaby rzec, roztropnością. I to chyba przerażało najbardziej

Chłopak wypluł pastę do umywalki i zaczął płukać sobie usta, gdy wtem do jego uszu dobiegł niepokojący odgłos.

<><><>

- Co teraz robimy? - spytał Fenan, patrząc się na leżącą na podłodze lampę, która oryginalnie znajdowała się na suficie.

Nanef wymienił zbite z tropu spojrzenia ze starszym bliźniakiem i Anotien.

- Chowamy to gdzieś i udajemy, że to nie my - podjął decyzję.

Kedal, który dotychczas siedział na swoim łóżku, wypakowując swoje rzeczy, zerknął niepewnie na skonsternowaną trójkę. Chyba mógłby pomóc, ale nie był pewny, czy chce.

- Co się stało? - W progu pokoju stanął Himmeon, mierząc Anotien i bliźniaków podejrzliwym wzrokiem.

- Eee... Nic. Zupełnie nic. - Nanef próbował bezskutecznie zasłonić sobą leżącą na ziemi lampę.

Starszy brat wzniósł tylko oczy do niewidocznego nieba.

Kedal podniósł się powoli z łóżka. Nikt nie zwrócił na niego najmniejszej uwagi. Zdjął swoje okulary.

- Ja chyba mógłbym pomóc - powiedział cicho.

Cztery pary oczu zwróciły się w jego stronę.

- Umiem to naprawić - rzekł głośniej i wyraźniej.

- Chcesz? - spytała Anotien.

- Jasne.

Kedal podszedł do włącznika światła i je wyłączył. Wziął lampę ze stolika, przeniósł ją na łóżko Himmeona, które było bliżej miejsca, z którego wcześniej zwisała lampa i wycelował ją właśnie w ten punkt. Najstarszy z braci bez słowa podsunął mu krzesło. Chłopiec skinął głową w podziękowaniu i wszedł na nie. Zaczął rozkręcać coś w swoich okularach, a po chwili wysunęło się z nich coś przypominające wyglądem wąziutki scyzoryczek. Kedal próbował niezważać na niedowierzające spojrzenia towarzyszy.

- Potrzymasz lampę? - spytał jednego z bliźniaków i zdał sobie sprawę, że nie pamięta imion tu obecnych.

Zapytany skinął głową i zrobił to, o co go poproszono.

- Nic się nie stało? - W progu stanęła Tun.

Nanef, gdyż to on trzymał lampę, natychmiast schował ją za łóżko. Anotien wykazała się równie dobrym refleksem i przemyślnością, gdyż dokładnie w tym samym momencie popchnęła stolikową lampkę tak, że ta z pionu wywróciła się do poziomu. Dzięki temu strumień światła nie padał na miejsce w suficie, z którego zwisały smutno naderwane przewody.

- Co? Nie. - Fenan również wkroczył do akcji.

- Coś usłyszałam.

- Mój... - Starszy bliźniak omiótł wszystko wokół prędkim spojrzeniem, które zatrzymało się na grubym szkicowniku, który leżał pod jednym z łóżek. Podniósł go szybko. - Szkicownik spadł.

Tun pokiwała głową i już zaczęła zamykać drzwi, gdy nagle się zatrzymała.

- Nie za ciemno tu macie? - Jej ręka podążyła w kierunku włącznika światła.

- Nie! NIE! - Wszyscy w pokoju zaczęli się nawzajem przekrzykiwać.

Ręka Tun zatrzymała się na włączniku.

- Bo my opowiadamy sobie straszne historie i jeśli zapalisz nam światło, to zepsujesz całą atmosferę - powiedział Fenan.

Jednak jego matka nie wyglądała na przekonaną. Już zamierzała coś powiedzieć, gdy nagle rozległo się wołanie Mozera:

- Tun! Gdzie są zapakowane ręczniki?

- Przecież ty je pakowałeś! - odkrzyknęła i wyszła z pokoju, zamykając drzwi.

Jeszcze przez chwilę w pomieszczeniu trwała cisza, a później wszyscy odetchnęli z ulgą.

- Było blisko - stwierdziła Anotien.

- Bardzo blisko - przytaknął Fenan. - Ale w ogóle kogo jest ten szkicownik?

- Mój - odparł Nanef i wziął swoją własność z rąk bliźniaka.

Brat wlepił w niego niedowierzające spojrzenie.

- Ty rysujesz?!

- Nie, ale dobry jest do zasuszania w nim roślin. - Nanef wzruszył ramionami.

- Od kiedy ty zasuszasz rośliny? - Fenan zerknął na niego zdziwiony.

- Sądzę, że... Od jutra. Jesteśmy w innym kraju. W trochę innym klimacie. Może znajdę coś ciekawego.

- Któryś z was może zapalić światło? - dobiegł ich głos gdzieś z okolic sufitu.

Nanef bez słowa pstryknął włącznikiem.

- Szybko się uporałeś - stwierdził Fenan.

Kedal chciał w odpowiedzi wzruszyć ramionami, ale zdał sobie sprawę, że podtrzymując jednocześnie lampę nie osiągnie zamierzonego efektu.

- Jeszcze lampa nie jest zamocowana - powiedział zamiast tego. - Mógłbyś przytrzymać? - spytał Himmeona. - Przepraszam, nie pamiętam waszych imion.

- Nic nie szkodzi - odparł siedemnastolatek i chwycił lampę. Był tak wysoki, że nie musiał stać na krześle, by jej dosięgnąć. - Jestem Himmeon.

- A ja Anotien - przedstawiła się dwunastolatka.

- A ja Fenan - rzekł zgodnie z prawdą jeden z bliźniaków. - A ten z heterochromią to Nanef.

- Ty też masz heterochromię - uświadomił brata bliźniak.

- To znaczy... Ten z prawym okiem zielonym, a lewym brązowym to Nanef - poprawił się Fenan.

Kedal pokiwał z wolna głową.

- A twoja siostra? - zwrócił się do Anotien.

- Mrosa.

- Chyba zapamiętam.

- To dobrze, ale... Czy można się dowiedzieć, o co chodzi z twoimi okularami? - Fenan zadał nurtujące większość pytanie.

~~~~~
Wiem, że dawno mnie nie było. Aczkolwiek totalnie nie miałam do tego Veny. Ani trochę.

Dajcie znać, co sądzicie o rozdziale i...

Bywajcie!