Umm... Witam Was wszystkich.

Jak widać po tytule — zawieszam to opowiadanie. Wszystko po kolei.

Nie było tutaj rozdziału od maja (publikacji rozdziału pierwszego swoją drogą). Przez ten czas miałam nadzieję, że uda mi się to poprowadzić dalej. Lecz kiedy zaczęłam rozdział drugi... Cóż. Nie jest on skończony do dziś. Nie potrafię go dokończyć.

Dużo razy próbowałam się za niego brać! Proszę nie myśleć, że rozdziały nie pojawiały się dlatego, że nie chciało mi się pisać, że to z mojego lenistwa, że to porzuciłam i mam Was w głębokim poważaniu. Nie.

Myślę, że, nie wliczając już braku weny, inspiracji, powodem jest też to, że, jakby... chyba wyrosłam z tego opowiadania. Co mam na myśli? Kiedy zaczynałam to pisać, miałam jedenaście lat, stąd dziecinność stylu, fabuły, opowieści — w moim odczuciu. Teraz jestem nieco dojrzalsza (proszę się nie śmiać, wiem, że i tak wciąż jestem dzieckiem; istnieje jednak różnica) i zaczęłam zajmować się trochę innymi rzeczami, innymi projektami. Wystarczy porównać Królewnę (która jest teraz moim priorytetem) z tym opowiadaniem, by zauważyć różnice. Może tego nie zauważacie, ja to jednak widzę bardzo wyraźnie. I, chcąc nie chcąc, sprawia mi to lekki problem.

Kiedyś rozdział się tutaj pojawi. Nie obiecuję żadnej daty, choćby zbliżonej. Nie wiem, naprawdę, czy jest ktoś, kto czeka tutaj od tego nieszczęsnego maja, ale... Niech to, nie wiem, co już napisać.

Wiem, że to tylko krótka notatka, która nic zupełnie tutaj nie wnosi. Czułam jednak potrzebę, by ją napisać. By nie było jakichś nadziei (jeżeli w ogóle są, były) na następny rozdział w najbliższym czasie. Zawieszam oficjalnie do nie wiem kiedy.

Mam nadzieję, że się nie gniewacie na mnie czy coś w tym stylu. Uwielbiam Was, każdego z Was, kto jeszcze tutaj jest i to czyta. Długo musieliście czekać na zwykłe stwierdzenie, że czekać trzeba jeszcze dłużej. Za to przepraszam.

Miłego wieczoru, dnia. Kiedyś jeszcze się tutaj spotkamy. Do zobaczenia <3