Kilka dni później April siedziała osowiała na dachu opatulając się bardziej kurtką. W dalszym ciągu nie potrafiła darować sobie tego, że wypowiedziała słowa przysięgi zatajając przed przyjaciółmi sekret.

Znowu usłyszała za sobą kroki jednej z jej tajemnic. Tym razem tej drugiej.

-April...- odezwała się dziewczyna.

Rudowłosa powoli wstała odwracając się w jej stronę.

-Co ty taka niewyraźna?- spytała przyjaciółka.

-Zrobiłam coś... czego oni mi nigdy nie wybaczą- odpowiedziała.

-Co?- dociekała kładąc jej rękę na ramieniu.

-Krzywoprzysięstwo. Lojalności klanowi choć lojalna nie jestem.

Nastąpiła chwila ciszy. "Tajemnica" April westchnęła ciężko.

-Właśnie, że jesteś- uświadomiła jej.- Chronisz ich.

-I okłamuje.

-April...

Nagle dziewczynę okręcił jakiś łańcuch po czym pociągnął w prawo. Z cienia wyskoczył Mikey zaciskając podejrzaną, zakapturzoną postać w ramieniu po czym przystawił jej do twarzy ostrze kusarigamy.

-April, wszystko gra?- spytał.

-Mikey, zostaw ją!- zawołała rudowłosa.-Ona jest po naszej stronie.

-Po naszej?- zdziwił się.

-Mikey, to ja- odezwała się dziewczyna.

Żółw stanął zamurowany. Wydawało mu się, że skądś zna już ten głos. Zanim ją wypuścił, odłożył nunchako i ściągnął kaptur jej kurtki. Dziewczyna odwróciła głowę w jego stronę. Może i nie miała tego samego stroju ani hełmu, za to blond włosy i piwne oczy. Znał je dobrze.

-Renet?- wydusił.

Nastolatka zwiesiła głowę wzdychając ciężko. Michelangelo puścił ją po czym zdjął z niej łańcuch. Nastolatka wstała strzepując z siebie śnieg.

-Co ty tu robisz?- spytał.-Myślałem, że już nigdy cię nie zobaczę.

-Nie mogę ci tego powiedzieć- odrzekła.

-Co wy tu odstawiacie?- drążył.

-Mikey, idź stąd- pogoniła go April. -To nie twoja sprawa.

-Dlaczego wszyscy traktujecie mnie jak głupka?- ciągnął zdenerwowany.

-Nie jak głupka tylko świadka, który nie powinien niczego widzieć- tłumaczyła Renet.-Musisz odejść.

-Jak nie wyjaśnicie mi zaraz bo co chodzi to powiem o wszystkim chłopakom- zagroził.

-Mikey! - zawołała April.

-No co, trzeba to jakoś z was wyciągnąć, nie?

Rudowłosa odwróciła głowę wzdychając ciężko. Nagle wyciągnęła zza siebie Tant wymierzając je w twarz żółwia.

-Dobrze ci radzę- syknął przez zęby.- Odejdź stąd. Jeśli choćby piśniesz słowem reszcie, zrobię z ciebie krwawą miazgę.

Michelangelo wryło.

-Nie zrobisz tego, no nie?- upewniał się.-  Nie jesteś do tego zdolna.

April naprawdę nie chciała wyrządzić żadnemu z żółwi krzywdy. Chciała go jedynie postraszyć. Jednak zacisnęła rękę w pięść po czym uderzyła go z całej siły w policzek. Żółw upadł na beton łapiąc za bolące miejsce. Dziewczyna rozszerzyła oczy cofając rękę i schowała ją w drugiej dłoni.

-Mikey...- jęknęła.

-Chyba złamałaś mi ząb- odparł po czym splunął skruszonym ubytkiem.

Powoli wstał odwracając się w jej stronę w dalszym ciągu masując opuchnięty policzek.

-Co się z tobą dzieje? - spytał.-Od kiedy to bijesz swoich kumpli?

-Przepraszam cię, naprawdę. Ja... Ty nie możesz niczego powiedzieć reszcie bo... tu chodzi o bezpieczeństwu wasze i całego miasta.

-Eee...no ale...

-O nic nie pytaj. Idź.

Renet podeszła do nich wtrącając w rozmowę:

-Mikey, tak będzie lepiej, naprawdę. I nic nie mów braciom. Obiecaj nam to.

Żółw westchnął ciężko.

-Dobra, nie powiem-zgodził się niechętnie.- Niech wam będzie.

-Dzięki-odetchnęła rudowłosa.

-Chociaż nie tak wyobrażałem sobie nasze ponowne spotkanie, Renet- ciągnął.

-Wiem, ja też.- Skinęła głową.-Ale okoliczności się zmieniły. April, lepiej idźcie razem.

-Nie ufasz mi?- zezłościł się żółw.

-Nie o to chodzi. Ja też muszę już iść.

-A... okay.

Rudowłosa puściła przyjaciela przodem po czym rzucając okiem na Renet pobiegła za nim.

-Oj, obyśmy wyszły z tej wojny cało- westchnęła Pani Czasu.