Żółwie jak to zazwyczaj patrolowali miasto. Odkąd Karai zaczęła "władać" miastem na własny sposób, zamieszki w całym Nowym Jorku zmalały do minimum. Chłopcy nie mieli praktycznie nic do roboty, więc mogli potraktować ten obowiązek jak wypad na miasto. A poza tym każdy z braci był zajęty swoimi sprawami - Donnie nawijał z April przez telefon, Raph budował muskuły poprzez pompki, Mikey pałaszował pizzę jak to on. Tylko Leo brakowało zajęcia.

-Stary, co ty masz taką kwaśną minę? - spytał Raphael.

-Wydaje ci się - odparł szybko.

Brat przekręcił oczami wstając i podchodząc do niego.

-Idź do niej bo jajko tu zniesiesz - rzekł. - Przeżyjemy bez ciebie te kilka godzin.

-Ale do kogo mam iść?-Leo udawał, że nie wie o co Raphaelowi chodzi.

-Nie zgrywaj się- burknął. - No chyba, że do Karai. Raczej nie do królowej Anglii.

Leonardo westchnął ciężko. Szybko przeskoczył następny budynek i potem jeszcze na kolejny. Sam nie wiedział czemu, ale gdy tylko wypowiadał w myślach imię "Karai" to serce aż mu się do niej rwało. Doskonale wiedział, że mimo iż zarzekał się, że zauroczenie nią już dawno mu przeszło, to sam wówczas wprowadzał się w błąd.

Karai była twardą dziewczyną, której powiedzenie prosto z mostu "Podobasz mi się" wprawiłoby ją w śmiech trudny do opanowania. Ona fałszywa, on honorowy. Jednocześnie muszą i nie mogą się zejść. Leo cały czas musiał być na baczności bo Miwa mogła go kokietować i wykorzystać jego uczucie do swoich celów.

Minęło niecałe dwadzieścia minut nim żółw dotarł do kryjówki dziewczyny. Przeszedł przez dziurę w szkle podtrzymującym dach.

-O, patrz Karai, twój amant przyszedł - wyrwała Shinigami głaszcząc swego kota.

Miwa trenowała ciosy mieczem. Słysząc przyjaciółkę opuściła ostrze i się odwróciła.

-No, no, któż to nas zaszczycił? - zaszydziła. - Musiało się coś stać, że trafiłeś czas by tu zajrzeć.

-Owszem - odparł zeskakując na podłogę. - Twoi żołnierze zabierają naszą robotę.

-Mianowicie? - dociekała chowając broń.

-Zaprowadziłaś taki porządek w mieście, że nasze patrole nie mają sensu.

-No to chyba dobrze, co? Masz cały wieczór dla siebie.

-A jak znowu zaatakuje jakiś stwór? Jak na przykład coś w rodzaju Kavaxasa? Sądzisz, że poradzisz sobie sama?
Karai nieoczekiwanie uniosła się :

-Nie jestem jakąś skończoną ofermą!

-Wcale nie to miałem na myśli.

-Jeśli tak bardzo masz wątpliwości co do moich umiejętności to dołącz do nas. Będziesz miał mnie stale na oku.

-Dobrze wiesz, że nie mogę.

-Tak myślałam, pupilku Sprintera.

-Karai, po... po śmierci Sprintera moi bracia potrzebują mnie bardziej niż kiedykolwiek. Nie mogę ich zostawić. A jak coś by się stało?

-Sam nie wiesz czego już chcesz. Zamierzasz tak cały czas gdybać i zastanawiać się przez wieki, która z opcji będzie najlepsza?

Wymierzali między sobą srogie spojrzenia przez jakiś moment.

-Byłam, cmok iście się i zapominamy o sprawie - wtrąciła Shini. - Lgniecie to siebie od dawna.

Karai powoli przeniosła swój lodowaty wzrok na przyjaciółkę.

-No co? - spytała wiedźma.

-Sprawdze,czy nie ma cię na drugim końcu miasta- rozkazała.

-Ojej, już nic tu nie wolno powiedzieć - zgrzytnęła zębami wstając.

Wyskoczyła przez okno, a Karai kontynuowała rozmowę z Leo :

-Jeżeli nie chcesz do mnie dołączyć to przestań cały czas mnie kontrolować.

-Aż tak ci przeszkadza, że dbam o to, byś pozostała w jednym kawałku?

-Ty o mnie nie dbasz tylko non stop patrzysz mi na ręce! Wpadasz tu od nie wiadomo jak długiego czasu z pretensjami, że przez moją działalność w Nowym Jorku wy nie możecie urządzać swoich patroli. Przestań w końcu interesować się moim życiem i zajmij się swoim.

-Karai, przestań na mnie naskakiwać. Chciałem z tobą tylko porozmawiać.

-I porozmawiałeś. Zadowolony?

-Nie!

-Więc było lepiej to rozegrać. Tam są drzwi. Wyjdź!

-Karai...

-Wyjdź, albo cię wykopie!

Leo nie zamierzał już z nią dyskutować. Dziewczyna odwróciła się do niego tyłem. Żółw westchnął ciężko kierując się do drzwi.

Wyszedł z budynku niepocieszony spotkaniem z Miwą. Liczył, że będzie choć trochę łagodniejsza a ona prawie, że wykopała go za drzwi. Ale on też nie potrafił z nią rozmawiać.

Po raz kolejny zdał sobie sprawę, że nie ma się co łudzić.