Nikt nie wie, kiedy umrze. Nikt nie wie, jak długo będzie żyć.

Zawsze uważałem, że te dwa zdania oznaczają dokładnie to samo. Do czasu. Pewnego dnia spotkałem mężczyznę, który zmienił sposób, w jaki postrzegałem świat. Nauczył mnie, że można żyć, będąc martwym lub być martwym i wciąż żyć.

Ta nauka wymagała ode mnie praktyki, o czym niestety nie wiedziałem od początku. Niestety, w życiu często tak bywa, że nie domyślamy się najbardziej oczywistych rzeczy. Tego też nauczył mnie ten mężczyzna.

I wielu innych.

Niemniej, z perspektywy czasu stwierdzam, że wolałbym żyć w nieświadomości, aniżeli umierać. W jaki sposób umierać? Interpretacja dowolna.

Może jestem martwy, ale żyję, a może żyję, chociaż umarłem.

Sam nie wiem.

Czasami bywałem nieuważnym uczniem.

Czy chciałbym przekazywać mądrości, których się nauczyłem, dalej? Tak, chciałbym. Ale z pewnością nie chcę być takim nauczycielem, jakiego mi przydzielił los. Więc po prostu rozsiądę się wygodnie, aby opowiedzieć o tym, jak ja uczyłem się o rzeczach, które chociaż towarzyszyły mi na co dzień, tak naprawdę były mi obce.

I o mężczyźnie, który w brutalny sposób zdarł mi z nosa różowe okulary, a swoim spaczonym poczuciem moralności sprawił, że zrozumiałem, co to znaczy kochać.

+++
Dzień dobry w ten lipcowy wieczór!
Przychodzę do Was z fanfikiem o moich ukochanych hotwingsach. Mam nadzieję, że Wam się spodoba 🥰. Ostrzegam tylko, że miejscami może być brutalnie.

All the love x