Psychiatra przyjął mnie od razu.

Weszłam do pokoju z białymi ścianami, usiadłam na plastikowym krześle. Ręce pociły mi się zbyt mocno, serce biło zbyt szybko.

– Proszę powiedzieć, co się dzieje – powiedział lekarz.

Nie potrafiłam na niego spojrzeć, wlepiłam wzrok w klawiaturę komputera.

– Boję się, że się zabiję – powiedziałam cicho. – Potrzebuję czegoś na uspokojenie, nic więcej. Przysłała mnie tu moja terapeutka.

– Czy próbowała pani popełnić samobójstwo? – spytał, jego palce sunęły po klawiaturze.

Trzęsłam się coraz bardziej, ścierałam zimny pot z dłoni.

– Tak.

– W porządku – oznajmił. – Czy zgadza się pani na dobrowolne zamknięcie na oddziale psychiatrycznym?

Te słowa wyryły się w mojej głowie na zawsze.

Do dziś pamiętam ich ton, tempo.

Zatrzęsłam się tak mocno, że aż zazgrzytały zęby.

– Co? – spytałam spanikowana. – Nie, ja chcę tylko coś na uspokojenie!

– Powtórzę pytanie. Czy zgadza się pani...

– Nie! – Łzy napłynęły mi do oczu.

– W takim razie zostanie złożony wniosek do sądu o przymusowe zatrzymanie na oddziale. Do tego czasu i tak pani tutaj zostanie.

– Nie! Ja... Ja... – zaczęłam, ale nie byłam w stanie skończyć.

Pojawiły się mroczki przed oczami, nie mogłam złapać oddechu. Lekarz podał mi kilka tabletek, kazał przełknąć. Wzięłam je, łzy i smarki spływały po mojej twarzy.

Psychiatra polecił mi wyjść, poczekać na ławce w poczekalni. Posłuchałam, wyszłam z pokoju jak zombie. Rozsypałam się, rozbiłam na milion kawałków. Wszystkie moje części poturlały się po podłodze, nie byłam w stanie ich zebrać.

Usiadłam na kolejne plastikowe krzesło, korytarz był zupełnie pusty. Po chwili z gabinetu wyszedł doktor, powiedział coś do ochroniarza. Wtedy mężczyzna w mundurze zerknął na mnie, poszedł do głównych, rozsuwanych drzwi i przekręcił klucz w mechanizmie.

Zamknięto za mną drzwi.

Zamknięto.

Za.

Mną.

Drzwi.

Przestałam cokolwiek widzieć, łzy przysłoniły wszystko.

Potem przyszedł doktor.

– Pani Sandro, zapraszam za mną na oddział. Wszystko będzie dobrze.