Siedziałam za biurkiem i nerwowo stukałam piórem o blat. On nawet nie zauważył. Oparłam się na krześle i westchnęłam cicho. Nawet nie podniósł głowy znad dokumentów. Patrzyłam na niego bez przerwy przez minutę, aż w końcu on także na mnie spojrzał.
Jego pytający uśmiech jeszcze bardziej mnie zirytował. 
Uśmiechnęłam się w odpowiedzi. 
- Myślałeś o prezentach?
Znowu wrócił do dokumentów. 
- Jakich prezentach?
- Na Boże Narodzenie, Eadlyn i Ahren zrobili już listy. 
Potrząsnął głową. 
- Nie mam teraz na to czasu, nie możesz tego komuś zlecić.
- Mogę 
Westchnęłam głośno i oparłam brodę na łokciach.
Maxon nagle dziwnie oprzytomniał. 
- Źle się czujesz, może pójdziesz odpocząć?
Odetchnęłam głęboko, złożyłam równo wszystkie dokumenty i najmocniej jak tylko potrafiłam rzuciłam je na biurko, a one pofrunęły w powietrze. 
Maxon wydawał się tylko odrobinę poruszony. 
Z impetem wyszłam z gabinetu, a stukot moich obcasów było słychać chyba w całym pałacu. 
Jeszcze bardziej się zirytowałam kiedy zobaczyłam uśmiechniętego Aspena spacerującego po korytarzu. Podbiegłam do niego i złapałam go za koszulę. 
- Co przede mną znowu ukrywacie?! Masz mi wszystko powiedzieć. 

- Dziękuje- powiedziałam biorąc w obie dłonie szklankę wody. 
Aspen opadł ciężko na kanapę. 
- Nie rozumiem dlaczego się tak zdenerwowałaś. 
Napiłam się łyk wody i spojrzałam na niego. 
- Wiem pewne rzeczy, wiem, że coś przede mną ukrywacie. 
- Masz paranoje.
- Nie mam żadnej paranoi!- krzyknęłam , ale zaraz zamilkłam i skuliłam się. 
Aspen oparł łokcie na kolanach i schował głowę w dłoniach. 
- Ami, mogę mieć kłopoty jeżeli Ci powiem. 
- Możesz mi powiedzieć dlaczego masz mieć te kłopoty, przez Maxona?
- Możecie załatwiać wasze prywatne sprawy sami? Mam dość problemów na głowie. 
Popatrzyłam w bok. 
- Nie mamy żadnych problemów.
Aspen gwałtownie wstał. 
- Chodzi o to, że wy zawsze macie jakieś problemy. Jesteście tacy szczęśliwi, macie wszystko czego dusza zapragnie, a i tak nie potraficie się dogadać!
Nie mogłam uwierzyć, że może być aż bezduszny. To ja cały czas przejmowałam się ich sytuacją i próbowałam im pomóc, a w zamian dostawałam tylko zero zrozumienia. 
Popatrzyłam na niego. 
- Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi.- powiedziałam, a smutek w moim głosie autentycznie mnie przeraził. 
- Jesteśmy, America- pokręcił głową jakby próbował się od tego wszystkiego uwolnić- Ale ja jestem już bezsilny.- powiedział to i wyszedł zostawiając mnie samą.

Po jakimś czasie Maxon zastukał do drzwi. Zawsze wiedział gdzie jestem. To była wada i zaleta mieszkania w pałacu. 
- Dlaczego się tak zdenerwowałaś?- spytał mnie, ale dalej stał w drzwiach. 
Odstawiłam szklankę z wodą na stolik.
- Dobrze, bałem się, że we mnie nią rzucisz. 
Uśmiechnęłam się lekko. 
- Jak ty możesz taki być? Dalej tego nie wiem. 
Oparł się o framugę. 
- Jaki?
- Taki spokojny- przełknęłam ślinę i popatrzyłam w podłogę- mimo tego, że mnie okłamujesz. 
Nie patrzyłam na niego i wydawało mi się, że ta chwila ciszy trwa w nieskończoność. 
- Nie okłamuje Cię.
Podszedł do mnie i usiadł obok mnie na kanapie. 
- Jesteś tak blisko, ale tak daleko ostatnio- szepnęłam patrząc na nasze złączone dłonie.- Dzieje się tyle złych rzeczy.- podniosłam wzrok i popatrzyłam mu głęboko w jego ciemne oczy- Gdzie jest nasze szczęście?
Przyłożył moje dłonie do ust. 
- Mamy szczęście. 
Przytulił mnie mocno i choć byłam wściekła, spokój mogłam odnaleźć tylko w jego ramionach. 
- Ale musimy porozmawiać- powiedział gładząc mnie po włosach i w końcu zmuszając mnie żebym na niego spojrzała. 
- Ale nie dzisiaj- uśmiechnął się.- dzisiaj mam inne plany.