- Nie rozumiesz, że mówię prawdę. Ona Cię kocha!- krzyknęłam.
- Ami znając ciebie to na pewno przesadzasz, że niby ci to powiedziała?
Byłam coraz bardziej wytrącona z równowagi ponieważ Maxon najwyraźniej nie widział problemu.
- Tak! Właśnie dokładnie tak. Powiedziała, że mnie nienawidzi. Uważa, że zabrałam jej ciebie, że zniszczyłam jej życie.
- Naprawdę, Daphne tak powiedziała? Jakoś nie chce mi się wierzyć.
W tym momencie do moich oczu zaczęły napływać łzy. On naprawdę mi nie wierzył.
- Aha, Czyli wierzysz jej, a nie mi!
- Nie chodzi o to! Tylko, że ja ją znam i nie sądzę, że...
Fala gorąca wezbrała mi do płuc.
- Znasz ją?! Przyrzekałeś, że nic cię z nią nie łączy. 
- Bo nie łączy, czy ty musisz sobie zawsze coś dopowiadać?
- Oczywiście! Teraz to moja wina.
- Przestań! Nic takiego nie powiedziałem.
- Bez sensu jest ta rozmowa skoro najwyraźniej w ogóle mi nie ufasz.- powiedziałam i wyszłam z pokoju.
Zaraz potem wróciłam.
- Przecież jestem u siebie. Ty wyjdź.
- Proszę bardzo!
Wyszedł z pokoju i zatrzasnął za sobą drzwi.
Stałam przez chwilę nieruchomo z czerwonymi oczami, analizując to co powiedziałam. Wściekła zarówno na siebie jak i na Maxona.
Usiadłam na łóżku i zamknęłam oczy. Nagle poczułam silny skurcz aż łzy napłynęły mi do oczu. Jęknęłam i przycisnęłam dłonie do brzucha. Natychmiast pożałowałam wszystkiego co powiedziałam.
- Maxon!- zawołałam zrozpaczona.
Drzwi natychmiast się otworzyły, a w jego oczach zobaczyłam tylko strach.
- Boże!- ukląkł przy mnie.
- Trzeba zawołać lekarza.
- Nie!- złapałam go za rękę- Już lepiej to tak ze stresu.- Odetchnęłam parę razy głęboko.- Nic mi nie jest.
Wziął mnie za rękę i przycisnął do ust. Jego oczy wypełniły się łzami.
- Przepraszam.- wyszeptał.
- Ami przecież wiesz, że ty jesteś kobietą mojego życia. Gdyby ci się coś stało ja..- urwał przełknął ślinę i popatrzył w górę
- Cicho.- poprosiłam- Już wszystko jest dobrze. - Czy my się naprawdę o nią pokłóciliśmy?- spytałam, uśmiechając się mimo łez.
Położył rękę na moim kolanie.
- Tak i to ciekawe dlaczego?
Spojrzał na mnie podejrzliwie.
Strasznie trudno było mi to przyznać, ale to też był jeden z powodów.
- Dobra, jestem zazdrosna i nawet się przyznaje, ale.... jak my mamy stać się rodziną skoro ty nie wierzysz mi nawet w takiej sprawie.
Zmarszczył brwi.
- Bo to nie jest istotne.
- A dla mnie jest. Nie było Cię tam i nie widziałeś jaka była oburzona. Przez to wszystko czuje się jakaś winna.
Popatrzył na mnie z troską.
- Kochanie przecież wszyscy mieszają się w nasze małżeństwo, a ty chcesz się przejmować kimś kto nawet na to nie zasługuje? Po za tym.- prychnął- Ona nawet nie chce mnie, tylko nie może się pogodzić, że jestem z tobą. To nie miłość to egoizm.
Westchnęłam.
- Przepraszam, że Ci nie uwierzyłem, ale...- milczał przez chwilę- Ja chyba jestem zbyt naiwny.
Uśmiechnęłam się lekko.
- Dobra skończmy z tym tylko musisz mi coś obiecać.
- Wszystko.
- Że nie będziemy już o niej rozmawiać.
Maxon uśmiechnął się do mnie
- Obiecuję.
Przyjrzał mi się dokładnie.
- Na pewno wszystko w porządku?
- Tak już na pewno.
Nie usatysfakcjonowała go ta odpowiedź.
- Dobrze pójdę później do lekarza.- obiecałam i otarłam oczy.
- Ami ? Spójrz na mnie.- poprosił.
Zrobiłam to.
- Wiem, że nie jestem idealny, ale nigdy rozumiesz nigdy bym Cię nie zdradził. Wszystko może się zmienić, ale moja miłość do ciebie pozostanie na zawsze. Nic jej nie zmieni.