Heronisa made it out of the forest safely. She's limping and her arm is bleeding, but she managed to stop it with a t-shirt piece of cloth. Hinihingal ang dalaga kahit na medyo nabawi na niya ang kanyang lakas mula sa pagpapahinga sa creek.

Her brother will not stop looking for her, so she decided to flee as far as she could, even though she has no idea where she should go.

Nang makalabas siya ng gubat inayos niya ang hoody upang itagong mabuti ang kanyang mukha. Mahabang lakaran ang gagawin niya gaya noong naglalakad sila ng ama-amahan.

Ang daang tinatahak niya ay sa kabilang bahagi ng daanan kung saan mas malayo at mapapalayo niya ang kapatid sa paghahanap sa kanya. Minsan na siya nakadaan dito noong sinasama pa siya ng mga umampon sa kanya.

Tahimik at walang masyadong dumadaan dito, iniiwasan ito ng mga biyahero dahil masukal na gubat ang tabi nito at sadyang madilim kapag dumaan dito tuwing gabi.

Heronisa never stops from walking whatever it takes she needs to get away from here. Uminom siya ng tubig mula sa ilog na nadaanan niya at kumain ng prutas na nakita niya sa loob ng gubat.

Her foster father taught her how to survive in the jungle by using the resources she discovered inside. Atleast, ilang araw siyang may lakas kahit hindi niya alam ang gagawin niya ngayong nakalaya na siya mula sa kapatid. 

She's too innocent to let out in this world full of miseries and sins.

Sa tuwing naalala ang mga umampon sa kanya hindi niya maiwasang hindi maluha at malungkot, sila lang ang nagmahal at nagpahalaga sa kanya ngunit agad ding binawi sa kanya.

Life is so unfair. We have no idea what will happen next; all we can do is prepare for the worst.

"P –Pretoct me L –Lord." She prayed. Instead of protect, she said pretoct. This was because of her disorder.

Marami pa ang hindi kayang gawin ang dalaga at sadyang nakakapangamba ang ginagawa niya. For a dyslexic like her, she needs a companion. Ang taong ito ay dapat mahaba ang pasensya at naiintindihan ang sitwasyon ng dalaga dahil hindi magiging madali ang buhay nito.

The girl walks and walks without knowing where she is or where she is going; all that matters is that she is safe. Dasal niya na sana sa dulo ng daanan ito ay buhay na hindi kagaya nang dati.

Buhay na sana ay magpahalaga sa kanya. Kinapa ng dalaga ang kanyang bulsa, napangiti ito ng kaunti. She had money on her pocket. She's saving it for this. Sa tuwing maglilinis siya sa buong bahay hindi maiwasang makahanap siya ng mga barya-barya at minsan ay papel na pera na siyang itinatago niya.

Ang iba sa mga perang yon ay hindi niya alam ang halaga dahil noong nag-aaral siya hanggang singkuwenta pesos ang pinakamalaking halaga na dala-dala niya hindi siya hinahayaang magdala ng perang hindi niya alam ang halaga lalo pa at paunti-unti pa siyang tinuturuan dahil sa kalagayan niya.

She had coins and knew how much they were worth. She could spend them on food, but she knows it will only last two or three days and she needs to find another way to live. Sanay na naman siya noon pa lang na magbanat ng buto kahit pa minsan ay inaabuso na ang kabutihan niya.

She's almost too good to be true. A broken angel asks the heavens for help. Hindi lang alam ng dalaga kung gaano siya kahalaga para sa isang tao dahil buong buhay niya puno ng mga hindi mapagkakatiwalaang tao ang paligid niya.

"H –How c –can I –I l –live?" Kanina niya pa tinatanong iyan sa sarili ngunit wala siyang mahanap na sagot sa katanungan niya. Tila isa siyang kuting na itinaboy at pinalayas ng kanyang Ina ngunit nasa ibang pagkakataon nga lamang siya.

Napapagod man sa ginagawa ngunit wala siyang dahilan para tumigil dahil ang ginagawa niya ay para sa sarili. Nakapaa lamang ang dalaga kaya mas mahirap ang paglalakad ng walang sapin sa paa.

She didn't bother bringing slippers or shoes for her feet because her main focus is on escaping. "Y –You can d –do –this." Even though it was difficult for her, she encouraged herself.

Ang mga daliri niya sa paa ay may mga gasgas at maliliit na sugat sana nga lang ay hindi napasukan ito ng maliliit na bubog o hindi kaya'y maliliit na bato.

Hindi alam ni Heronisa na buong araw na siyang naglalakad ni hindi siya tumigil kahit na segundo ni hindi niya pinansin ang pagod basta lamang makalayo siya sa bahay na kinamulatan niya.

Hindi niya napansin na gabing-gabi niya napagtanto niya nalang ito nang matanaw ang ilang mga tindahan sa kanyang unahan. She saw 7/11 but she doesn't know how to read it well. She reads it as 11/7.

Minsan na niyang napasukan ang ganitong Store noong nag-aaral pa siya, natatandaan niyang may tinda silang ulam at kanin sa iisang lalagyan lang at abot kaya ito. She hesitated to enter at first.

Inilibot niya muna ang tingin sa buong paligid tila yata ang Store na ito at ang iba pa ay para sa mga bumibiyahe at nagmamaneho. She saw an Inn, fast food chain, and gasoline station.

She saw some cars park in front of the Inn. Inilayo niya ang mga mata nang makita na napatingin sa kanya ang mga lalaking naroon at naninigarilyo. As much as possible, Heronisa needs to distant herself from any mess.

"T –ank y –you L –Lord." She said in her mind in the wrong way but it doesn't matter. The Creator understands it well. Na-realized niyang marahil na nasa malayo na siya ay agad niyang pinasok ang 7/11 upang bumili ng pagkain at maiinom.

Walang katao-tao sa loob dahil na rin sa lalim ng gabi tanging nakita niya ay ang cashier na animo'y antok na antok na ngunit pinipigilan lang nito. Nang makita siya nito ay itinaas nito ang kilay. "Bawal po ang mamalimos dito Maam." Anito sa kanya.

Napayuko ang dalaga ngunit ipinakita nalang nito ang mga dala niyang pera na siya namang ikinaikot ng mata ng kahera. Napailing nalang si Heronisa, noon palang ay sanay na sanay na siya sa mga mapanuring mata ng mga tao ngunit hindi niya nalang binibigyan sila ng pagkakataon na kutyain pa siya.

Agad na pinuntahan ni Heronisa ang mga pagkain na nasa refrigerator nila at namili roon. Naglaway ang bagang ng dalaga habang pinagmamasdan ang mga pagkain na naroon. She misses eating good food because her foster brother never let her eat the meals she prepares for him.

Habang namimili ng pagkain ang dalaga ay siya namang pagpasok ng mga kalalakihang nakita niya na nasa labas ng inn kanina. This time, they were with someone powerful. Napatingin sa kanila ang dalaga at nagtama ang mga mata nila ng lalaking nasa unahan.

Heronisa is terrible at describing things, but she had one word for two words for him. Dangerous and attractive. Her almond orbs and his silver-grey orbs locked gazes.

Tila parehas silang minimemorya ang bawat detalye ng isa't-isa ngunit ng napagtanto ni Heronisa ang ginagawa niya ay hindi kaaya-kaaya ay agad na iniwas niya ang kanyang mga mata rito.

It's rude to stare at someone especially it is a stranger. Inayos niya ang kanyang hoody at bumalik sa pamimili ng pagkain sa gilid ng kanyang mga mata ay nakita niyang sinenyasan nito ang mga kalalakihan sa loob na kumuha ng mga pagkain na kailangan nila habang ang mga mata nito at nasa kanya pa rin.

Kakaiba ang klase nang tinging ipinupukol nito sa kanya dahil hindi ito ang klase ng tingin na tila binabastos ang isang babae, kakaiba ito. Naroon sa mga mata nito ang pagkamangha, pag-aalala at isa pang emosyong hindi niya kilala.

Heronisa shrugged it off and choose her food and pay it in the cashier. Nginitian siya ng peke nito at kinuha ang mga pinamili niya at pinuch sa cash register nila habang ang dalaga ay hindi mapakali sa kinatatayuan niya. "P88.50 po lahat, Ma'am," biglang sabi ng kahera sa kanya.

Kumuha siya ng dalawang perang papel ang singkuwenta na kilala niya at bente na hindi na niya yata natatandaan ang bilang. "Ma'am, kulang po ito." Iritang turan ng kahera.

Nanginginig na kumuha ulit ng pera ang dalaga sa kanya bulsa this time sampung piso na naman ito. The cashier regarded her as if she were an alien. She is bothered and distressed. That is why she dislikes buying herself food. Ito palagi ang senaryo ng dalaga.

"Ma'am, hindi po ako nakikipaglaro sa inyo hindi ba kayo marunong bumilang at pati babayaran niya hindi niyo pa maibigay ng maayos. Inaaksaya niyo po ang oras ko." Napakagat ng labi ang dalaga.

She was about to cry because she was nervous, when someone slammed his fist against the counter. "B*tch. I'll pay for her meal as well as ours. Just don't yell at her or I'll murder you." Napasinghap at napatingin ang dalaga sa taong sumulpot sa tabi niya.

That's was the man she's looking at awhile ago. Nagkukumahog naman ang kahera sa ginawa nito at agad nitong binigyan ng plastic na kutsara at tinidor ang dalaga nang akmang kukunin nito ang pagkain ay ang lalaki na mismo ang nagbigay ng pagkain nito sa dalaga.

"Here, eat well," he said softly to her. The man's eyes are filled with concern for her, but Heronisa isn't aware of it. Heronisa picks up her food with trepidation.

"T –Tank y –you." Hindi man siya sanay na kausapin ang taong hindi niya kilala ay ginagawa niya pa din. Nang makuha ang pagkain ay agad na nilisan ng dalaga ang cashier section at lumapit sa mga mesang nasa loob ng 7/11 at umupo sa pinakadulo at pinakasulok.

Nakayuko niyang binuksan ang pagkain at hindi na pinansin ang nasa paligid niya. She's aware that the man is still looking at her but she gives all her attention to her food.

Ang pinakaayaw niya sa lahat ay tignan siya o ang titigan siya. naasiwa siya roon at naalibadbaran mas nanaisin pa ng dalaga na maging invisible sa mata ng mga tao kaysa nakikita nila dahil hindi siya mapalagay at hindi siya sanay.

Sa bawat mga matang tumitingin kasi sa kanya pakiramdam niya ay ilang mga mata din ang humuhusga sa kanya at sa disability niya. She can't get their attention away from herself, but she knows she can avoid them.

Hindi man kasing bilis ng mga utak nila ang pagpoproseso ng dalaga sa mga kaalaman determinado naman siyang malaman ang mga 'yon kahit na ganito ang sitwasyon niya.

She stared at the Store's glass, wishing she could have the life she desired and wishing this world wasn't as judgmental as she knows. Heronisa looked in the mirror as the man looked at her, wondering what sadness the girl was seeing in her eyes...