Nagbingi-bingihan si Heronisa habang tinatawag siya ng kapatid. No, she doesn't want to face them. She knows his friends had plans for her. Masama ang binabalak nila sa dalaga at ayaw niyang mangyari ang iniisip niya imbis na lumabas ay tahimik lamang siyang nag-isip at nagpapanic.

She has no idea what they will do to her next. Ayaw niyang mangyari ang kamuntikan nang mangyari sa kanya noon. They'd already contaminated her mind and heart. She will not let them get away with it this time, no matter what it takes. It will not be in their hands if she wishes to die.

Hindi ang panggagahasa ang ikamamatay niya, ayaw niyang mangyari yon hindi siya papayag lalo pa at kilala niyang mga halang ang kaluluwa ng mga kaibigan ng kapatid. 

She may appear to them to be an idiot and an innocent, but she knows what is right and wrong, what is acceptable and unacceptable.

Ilang taon nga siyang ikinulong sa bahay na ito at ignorante at wala siyang alam sa maraming bagay pero hindi ibig sabihin noon na hahayaan niyang mamatay ang sarili na dudumihan ng ibang tao.

"Walangya kang bobo ka! Bumaba ka dito kung ayaw mong masaktan!" Nanginginig ang tuhod ni Heronisa. 

Mahirap man sa kanya ang mag-isip pero kailangan niyang makaalis dito kahit pa hindi siya makalakad ng maayos. Ilang beses na niyang pinlano na makaalis sana naman dito hindi na siya mahuli. 

This was an unplanned strategy. This will hopefully be a success. She is aware that their backyard is a forest on occasion.

Sa tuwing may pagkakataon siya kapag umaalis ang kapatid ay dahan-dahan niyang binubutasan ang dingding paharap sa kagubatan. She saw his foster father once did this.
Noong inaayos nito ang basement nila pero ayaw naman nitong sirain ang pinto dahil mahal daw ang pagkakagawa noon. Nakita niya kung paano pumasok at lumabas roon ang ama-amahan kaya naman ginaya niya ito.

Sinadya ng mga umampon sa kanya na gubat ang likod ng bahay nila dahil mahilig maglakad-lakad sa masukal na gubat ang kanyang ama-amahan kasabay ng kanyang ina-inahan. They love the nature that's why they love to explore.

Alam niya ang pasiko-sikot ng gubat dahil ilang beses na siyang isinama roon ng kanyang ama-amahan. Her foster father enjoys teaching her about nature, even though she doesn't fully comprehend everything.

'B –less me Lord.' She muttered to her mind. Napalunok ang dalaga nang dahang-dahang tumayo at inalis ang nakatakip na painting sa butas na saktong-sakto sa kanya. She was small that's why she can fit in that easily.

Alam din niyang hindi nagagawi sa likod ang kapatid niya dahil napakatamad nito maliban na lang sa pagbebenta at paggamit ng droga. May nakatali ring pinagtagpi-tagping tela na ginawa niyang lubid para gamitin pababa.

Payat ang dalaga at walang nutrisyon sa katawan kaya malamang napakagaan nito. If she wanted to die, she wanted to die peacefully. Mas mabuti na ang lapain ng mga mababangis na hayop sa gubat kaysa ang pagsamantalahan ng mga kaibigan ng kapatid.

She is aware of an alternate route out of the forest. Kung makakalabas siya nang hindi nalalapa ng mga hayop mabuti pero kung mamatay siya sa loob nito mas mabuti atleast alam niyang napakinabangan siya ng mga gutom na hayop sa loob ng gubat.

Pinigilan ng dalaga ang kahit na anong boses na lumabas sa kanya nang marinig niya ang mga yabag papaakyat rito sa itaas. Ibinuhos ng dalaga ang buong lakas upang makasampa sa butas na ginawa niya at napahawak nang mahigpit sa taling ginawa nito.

She lowers herself gradually. She took care not to make any noise that would alert his foster brother. Sa bawat hakbang nang pagbaba ng dalaga kapalit noon ay ang hindi mahabol-habol na pintig ng puso nito pati na rin ang malalaking butil ng pawis na nahuhulog mula sa kanyang noo.

Natatakot siya habang pababa ng pababa siya mahigpit itong nakahawak sa telang lubid. Panay tingin ng dalaga sa baba sa tuwing nalalaman niya na malapit siya. Madiin niyang kinagat ang labi nang marinig ang pagkakatulak ng pintuan ng attic.

Sinisira na ng kapatid niya ang pinto. She's determined despite the fact that she has no idea what will happen to her after she escapes. Walang  pagsidlang ang tuwa ni Heronisa nang makatapak siya sa lupa.

She smiles quietly. She has no idea what she's doing, but she knows she'll be free in the forest.

Sana lang, sana lang talaga ay makalabas siya nang buhay sa loob ng kagubatan upang malaman kung anong nag-aantay sa isang katulad niya.

Nanlaki ang mata ng dalaga nang narinig niyang magmura ang kapatid tila alam nitong may hindi magandang nangyayari at siya ang may gawa. Ang malambot at nanginginig na paa ng dalaga ay nag-umpisang humakbang kahit papano.

She will not die in the arms of her foster brother. No, she wanted to die peacefully if she had to. Hinding-hindi siya mamatay sa kamay ng kapatid, sa kamay nitong madumi at makasalanan.

"F*ck! The idiot tried to escape again!" Kung may isa pang talent ang dalaga ito ay ang paglalakad ng walang ingay. Heronisa tried to walk but she failed.

Hindi pa siya kumakain ng ilang araw dahil ayaw siyang pakainin ng kapatid, ayaw nitong kumuha siya kahit na isang butil ng bigas dahil pinarusahan siya nito. Heronisa has never heard the term "punishment."

She has no idea why that word exists. Ang tanging alam ng dalaga ay nag-eexist ang salitang yon sa tuwing magagalit ang kapatid niya sa kanya. Walang ginawang pagkakamali ang dalaga ngunit alam na alam niya ang salitang mali dahil lahat ng mga taong nasa paligid niya iyon ang tawag sa kanya.

It's like one percent over one hundred percent for a special person like her to find someone they can trust with their life. Tila isang tao lamang sa isang daan ang pinagkakatiwalaan nila dahil sa ang mundo ay puno ng mga mapanghusga.

Indeed, that was true. Iyon ang nasa isipan ng dalaga habang gumagapang para sa kanyang buhay habang iniisip na ang sarili lamang niya ang kanyang pagkakatiwalaan. 'Run!'  Sigaw ng utak ni Heronisa ngunit hindi niya magawa.

She clearly heard it. She could hear his foster brother yelling for her. Heronisa is their prey tonight, and he has already broken the door to the attic.

"Bwis*t kang bobo ka!" Umalingawngaw ang boses ng kanyang kapatid malamang sa gubat siya nito uunang hanapin.

Heronisa has an advantage over them, which she must exploit. The question is, how? She was too innocent, and her disorder worked against her. And only God knows whether or not Heronisa will be saved.

Madilim ang buong gubat at tanging ang liwanag lang ng buwan ang kakampi ni Heronisa. Her heart was beating fastly. Kung hindi siya tatayo at piliting ilakad ang kanyang mga paa mas lalo siyang mahahanap nila.

She doesn't have to because she wanted to. This is for her benefit, and she must complete it. When she tried to stand, she let out a silent scream. Pinipilit ng dalaga ang sarili upang nang sa ganoon ay matulungan niya ang kanyang sarili.

Nang makatayo na siya, dahan-dahan naman siyang naglakad kaakibat ang pag-iingat. She was looking back every time she stepped her foot. Kilala niya ang kapatid niya hindi ito titigil hangga't hindi siya nahahanap. Magmula palang noong inampon siya ng mga magulang nito wala na siyang natamo sa kapatid kundi ang pagmamaltrato nito sa tuwing naiiwan siya sa mga kamay nito.

Sa tuwing babalik ang mga magulang nila sa tuwing magbabakasyon ang mga ito hindi mangyaring wala siyang pasa o sugat sa katawan. Minsan pa nga ay inilublob siya nito sa tubig sa bathtub na siyang muntikan niyang ikinamatay.

Naabutan sila ng mga magulang nila at pinalayas ang kapatid niya. Kaya ganoon nalang galit na galit ang lalaki sa kanya dahil daw inagaw niya ang lahat dito gayong wala siyang kinukuha sa lalaki dahil kusa itong ibinigay ng mga umampon sa kanya.

And now she's on the run for her life. Her foster brother is enraged and clutching his gun tightly. He'll murder the girl! Hindi ito pwedeng makatakas! Bobo nga ito para sa kanya ngunit nakita na nito ang ginagawa niya sa lahat ng mga illegal niyang mga ginagawa.

Heronisa's brother told himself as he roamed his eyes around the room, "That woman will regret escaping." Hindi pa nakakalayo ang dalaga alam iyon ng lalaki dahil sinadya niyang hindi ito makatakas mula sa kanya. 

Sana pala binalian niya nalang nang tuluyan ng paa ang ampon. "I swear bro, when we see your sister, I'm going to f*ck her hard!" He found out from one of his friends. The brother of Heronisa rolled his eyes.

Alam niyang may pagnanasa ang mga ito sa kapatid niya at dahil sinagad ni Heronisa ang pasensya. He will gladly hand her over to them. "Then track her down. You may have tht idiot after I have punished her." He smirked at his friends.

Nagngising demonyo naman ang apat na kalalakihan at nag-apiran pa tila mga asong ulol ang mga ito na naglalaway sa putaheng kanilang hinahabol. Nagtanguan ang apat, alam na nila ang gagawin nila. Magpupustahan pa sila kung sino ang mauuna sa pag-angkin sa dalaga yon ay kung mahahanap pa nila ito.

Samantala si Heronisa kahit halos nagkandasugat-sugat na ang buong katawan dahil sa mga dinadaanang matitinik at malalaking halaman ay hindi niya ininda iyon.

Ang dinadaana niya ay malapit sa creek kung saan pwede siyang makapagtago. Kailangan niyang ikutin ang papunta roon upang iligaw ang kapatid at mga kaibigan nito. "Nandito siya!" Someone shouted.

Ninerbyos ang dalaga at agad na nagtago sa talahiban pero nahuli ang dalaga dahil isang nakakabinging putok ng baril ang narinig nito. She saw her arms bleeding. Blood is falling down into her bleeding arms.

"F*ck! Heronisa, I'll find you! And if I do, I will murder you!" She's tense. She is terrified after hearing what her foster brother said.

But that wasn't really important to her. Instead of being afraid for her life when she saw the blood, she let all her strength out and ran as fast as she could with adrenaline rushing through her body, escaping and hiding at the creel without his brother and his friends noticing. "G –od, help me." She muttered as she hid inside the creek.

Kailangan niyang bawiin ang lakas niya habang nagtatago rito. Mabaho man ang creek ay hindi niya iyon pinansin. Nakapikit ang mata ng dalaga habang ninanamnam ang katahimikan, hinding-hindi nila makikita ang creek na ito dahil tagung-tago ito.

She needs to rest. Ilang oras na din siyang naglalakad at mahinang-mahina na ang kanyang katawan at mga paa, dinagdagan pa na nabaril ang dalaga. Sana lang, hindi siya maubusan ng dugo bago makaalis sa gubat at makatakas ng tuluyan mula sa kapatid.

She wrapped her worn-out hoody and black leggings around herself. She leaned against the filthy and stinky creek wall where she was sitting. She shut her eyes. She prayed and prayed again, muttering three words.

"S –ave me, p –please... S –ave me p –please..."