"Lorenzo, nasaan ka?" Sigaw ng dalaga habang naghahanap sa dilim. She was tired while looking for Lorenzo. Hindi alam ng dalaga kung nasaan siya, hindi na niya alam ang gagawin habang nililibot ang buong paligid.

Madilim na madilim na ayaw na niyang umalis pa mula sa kinatatayuan. Natatakot na ang dalaga, hindi niya mahanap si Lorenzo, hindi niya mahanap ang taong minamahal.

She doesn't even know how she talked like this. Alam niyang hindi siya matatas magsalita ng mga salita dahil yon sa disabilidad niya. "Ren, please... natatakot na ako." She whimpered while calling his name.

Tanging ang binata lamang ang nais niyang makita ngayon pero bakit wala siyang makitang Lorenzo? Bakit ang dilim-dilim? Takbo nang takbo ang dalaga ngunit hindi niya naman alam kung saan siya patutungo.

Lahat ng mga bagay sa harapan niya unti-unting naglaho. Her foster parents were waving at her. She tried to grab their hands, but they were fading as well. "Nay! Tay!" She screamed, but no one could hear her.

Anong nangyayari bakit walang ni isang lumalapit sa kanya? Puno ng kadiliman kung nasaan siya ngayon pero lahat ng mga dumadaang tao kapag nilalapitan niya ay hindi niya nahahawakan.

Ang luha ng dalaga ay unti-unting bumubuhos. Nararamdaman na naman niya ang kalungkutan ang pag-iisa gaya noong una. Ilang beses na ba siyang naghanap ng kalinga at pagmamahal bakit pati iyon at tila mauulit na naman.

Wala na bang gagawin ang dalaga kundi ang maghanap ng mga taong magmamahal sa kanya? She saw Khimlie her hero. "Khimlie!" Tawag niya din dito pero ang mga mata nito ay walang buhay na tumingin sa kanya at tinalikuran siya.

Napaluhod ang dalaga bakit sila nawawala sa kanya? What did she do this time to deserved this? Naalala niyang masaya sila ng mga taong pinagkakatiwalaan niya ngayon pero bakit hindi nila inaalo ang umiiyak na dalaga ngayon?

Ilang mga tao pa ang dumaan sa kanya at pakiramdam ng dalaga ay napakabigat na nang kanyang dinadala.

Tila isa itong pasakit na buhat-buhat ng dalaga hanggang makarating siya sa dulo hindi alam ni Heronisa kung ito ba talaga ang dulo nito o isa na namang pangyayaring sisira sa kanyang puso. Heronisa smiled when she saw her Lorenzo.

Napangiti ang dalaga dahil alam na alam niyang hindi siya tatalikuran ng dalaga ngunit nagkakamali pala siya. Tumalikod din ito sa kanya pero hindi sumuko si Heronisa tumakbo siya at niyakap ang binata sa likod.

"Ren! Ren! Saan ka pupunta? I am here, your baby doll!" Ibang-iba ang pakiramdam ng dalaga, bumuka ang bibig ng binata at tila ayaw na marinig ito ni Heronisa. Ine-expect na nito kung ano ang nais sabihin ni Lorenzo sa kanya.

Hiniklas ni Lorenzo ang mga kamay ng dalaga sa bewang niya at itinulak ito. Ramdam ng dalaga ang pagguho ng mundo niya sa ginawa ni Lorenzo. She didn't expect him to do this. Alam niyang hindi siya matitiis ng binata ngunit ano ito?

"Ren, what's happening?" She cried for him and tried to reach his man but it was useless. Tinalikdan siya nito gaya ng iba at ang mas nakakatakot pa may babaeng nag-aantay sa binata na agad na kinuha ni Lorenzo ang mukha nitong hindi niya nakikita at unti-unting hinalikan.

Heronisa Blythe stared and collapsed. Nabasag ang puso ng dalaga at nagkapira-piraso. Looking at his man who's kissing for another woman is heartbreaking. Heronisa can't take it anymore.

Sumigaw nang sumigaw ang dalaga halos maubos na ang boses nito pati ang mga luha ay tuloy-tuloy lamang sa pag-agos tila bata itong inagawan ng laruan. "Why?! Lorenzo, why?! Lorenzo!" Sigaw ng dalaga. Mahal na mahal siya ni Heronisa pero ang puso ng dalaga ay sinira niya...

"Baby doll! Baby doll!" Someone was yelling at Heronisa. She slowly opened her tear-filled eyes. She realised Lorenzo looking at her with concern. Ang mukha ng binata ay nasa harapan mismo ng mukha ni Heronisa.

Nag-aalalang tinignan ni Lorenzo ang mga luhang yon dahil alam niyang masama na naman ang panaginip ng dalaga. He was shocked when Heronisa hugged him. "You here, you here," anito habang umiiyak.

Napabangon pa ang dalaga kahit na may iniinda. Narito si Lorenzo sa harapan niya, narito ang binata at hindi umalis sa tabi niya. "Of course, I am here baby doll, I won't leave you ever."

Naiintindihan ng binata kung ano ang nangyayari ganito ang dalaga kapag nanaginip ng masama ngunit iba yata ngayon dahil napakalakas ng tibok ni Heronisa at nanlalamig pa ang buong katawan nito.

Heronisa sobbed and whimpered. Sa tuwing naalala ang panaginip ay hindi niya mapigilan ang sariling hindi umiyak. Natatakot siyang mawala si Lorenzo sa kanya. "Bad dream." She whispered into his ears.

Lorenzo nodded and putted his woman into his lap. Kahit pa may dextrose ang kamay nito ay kinandong pa din niya ang dalaga. "What's your dream, baby doll?" He asked her. Inayos niya ang gulong buhok nito at pinahiran ang mga luha sa mata.

"You left..." She sadly muttered to him. Umiling ang binata sa sinabi ng dalaga kahit na pilitin niya ang sarili niyang lumayo rito ay hindi niya kaya. Kaya naman kahit kailan ay hindi mangyayari ang masamang panaginip nito.

"It'll never happen, baby, not in a million years. I am as much yours as you are mine. Leaving you is akin to committing suicide. Mamatay ako kapag hindi kita kasama," puno ng pagmamahal na wika niya sa dalaga. Indeed, that was Lorenzo's goal.

Ang mamatay silang magkasama ng dalaga ang siyang nais niya pero habang hindi pa dumadating yon nais niyang paligayahin ang dalaga."I love you so much that I can't even breathe just looking at you here in the hospital, hurt and in pain," dagdag pa ng binata sa dalagang namumungay ang mga mata.

Masarap sana ang tulog nito kung hindi lamang sa pisting panaginip na iyon na sinusumpa ni Lorenzo. Ala-una ng umaga pa lamang, dapat ay tuloy-tuloy ang tulog ng dalaga dahil kagagaling lamang nito sa operasyon.

Lorenzo never blinked when he's watching his woman. Buong gabi niya lamang itong pinagmasdan hanggang sa nakita niyang nagpabaling-baling na ang ulo nito at tila nasasaktan.

"Sleep, cara mia, I am here... I won't leave you," sabi pa ng binata kay Heronisa ngunit hindi yata kampante ang dalaga dahil nang akmang ihihiga siya ni Lorenzo ulit mas lalo lamang humigpit ang pagkakahawak nito sa damit ng lalaki.

"No, please..." Ayaw ni Heronisa na bitawan ang binata dahil iyon lamang ang nagpapatunay sa kanya na hindi ito aalis at sa tabi niya lang ito. Lorenzo can't say no to his baby doll, he sighed and nodded.

"Okay, sleep and I will lay beside you," he said. Mabilis pa sa alas-kuwatrong tumango si Heronisa. She even patted the hospital bed. Lorenzo obliged. Humiga siya sa tabi ng dalaga at niyakap ito nang mahigpit para hindi mahulog.

Mabuti nalang pala at ang President suite ang kinuha ni Lorenzo para kay Heronisa. Malaki ang kama at malaki ang espasyo para sa living room may refrigerator at malaking flat screen television din.

"Good night baby doll, this time dream sweet of me." Hinalikan niya ang ulo ng dalaga at pumikit din. Heronisa buried her face into Lorenzo's neck as she holds her man's hand tightly. Natatakot ang dalaga na oras na bitawan niya ang kamay ni Lorenzo ay mawala ito sa kanya.

She clutches his hands as if her life depends on it. Lorenzo smiled and closed his eyes as a result of that gesture.

"I don't know Unckye Renzo, ish that shweet." Naalimpungatan ang dalawa nang may maliit at matinis na boses na gumising sa masarap nilang mga tulog.

Bago pa maimulat ni Heronisa ang mga mata ay naunahan na siya ni Lorenzo. Dahan-dahang umupo ang binata at umalis sa kinahihigaan nila ni Heronisa ngunit ang kamay ng binata ay hindi pa rin binibitawan ng dalaga. He saw Heronisa also woke up.

"You can sleep again, baby doll; I know you're tired." Ani ng binata sa dalaga. Umiling si Heronisa at akmang babangon ngunit mabilis na nakagalaw ang binata at inalalayan itong umupo.

"Ang swheet mo Unckye, nakakaumay ka." The couple's gaze was drawn to the child sitting on the sofa next to them. Lokong bata hindi na nakontento sa pang-asar sa mga magulang pati sa love life ni Lorenzo makikigulo ito.

Wala itong kasamang iba sa upuan maliban nalang kay Traverse na nakatayo at nagkakamot ng ulo. "I'm sorry Boss, hindi ko napigilan ang bibig niyan." Nguso nito sa batang nakaupo sa sofa at tila walang problema.

"You'll saying ash if I am a parashite hele," she glared at Traverse. Napalunok nalang ang binata dahil kahit hindi man sabihin ng iba talagang kamukhang-kamukha ng batang ito ang kanyang ama.

The mini girl version of Alejandro Lucas de Rossi. "Hindi na nga ako magsasalita," bulong ni Traverse dahil kapag kausap nila ang bata palagi itong may sagot at hindi umaatras sa kahit anong argumento.

Heronisa's eyes shines, she saw a cute little girl. Nakakagigil ito pero pinipigilan niya ang magsalita dahil aaliw siya sa bata tila nalimutan ng dalaga ang panaginip niya. 

"What are you doing here, Alerina?" Lorenzo asked the girl who scoffed at him.

"My mom wolks hele and dish ish oul hospital, am I not welcome hele?" Hindi na napigilan ni Heronisa ang tumawa sa sinabi ng bata.

Napakasarkastiko nang tono ng boses nito.Lorenzo gave Alerina a playful look, but he's grateful to her because she made Heronisa laugh.

Napatayo ang bata sa kinauupuan nito at lumapit sa higaan ni Heronisa ni hindi pinansin ng binata ang pagsama nang tingin ni Lorenzo sa kanya. "Wow, you weally wike a doll." Humahangang tingin nito kay Heronisa na namula lang sa tinuran ng bata.

Minsan lang humanga at magkomento si Alerina sa isang tao dahil masyadong pihikan ang bata sa mga sinasamahan nito kaya natutuwa si Lorenzo at mukhang magkakasundo si Heronisa at si Alerina.

"T -Thank you," Heronisa said. Hindi na maalis-alis ang mga mata ni Alerina kay Heronisa. "Baby doll, that's Alerina. She's one of my nieces." Pagpapakilala ni Lorenzo dito na siyang ikinasama ng timpla ni Alerina.

Inaasar na naman siya ni Lorenzo, ayaw na ayaw nitong pinapakilala siya ng iba dahil gusto niya siya ang magpapakilala sa sarili niya gamit ang mahaba niyang pangalan.

"I hate you, Unckye." Nguso nito na mas lalong nagpalapad sa ngiti ni Heronisa habang si Lorenzo ay tumawa lang. The little girl made her happy after her nightmare; she expected the gloomy feeling to last for days, but Alerina's cuteness dispelled it.

"Boss, mauuna na ako. Aasikasuhin ko pa mga trabahong pinapagawa mo," biglang sabi ni Traverse, mukhang okay na naman si Alerina dito tsaka ayaw niyang bantayan ang malupit na batang yan.

Hindi pa man nakakapagsalita si Lorenzo ay nawala na si Traverse nang mabilis tila hindi ito dumaan sa kanilang harapan. Napahawak nalang ng batok si Lorenzo sa lahat nang pwedeng iwanan sa kanya si Alerina pa talaga?

The evil was visible in the girl's eyes. While Alerina continues to talk, the girl smiles broadly at Heronisa, but when she looks at Lorenzo, she smiles evilly. "I suppose there's no sexy time today."