This Chapter is dedicated to:
hulingparaiso

Heronisa stared lifelessly in the mirror. She dashed to Lorenzo's room after her outburst. Ilang araw nang narito ang dalaga sa loob at ilang beses na siyang pilit na kinakausap ni Lorenzo ngunit ayaw ng dalaga.

Heronisa finds it difficult to express her emotions, especially because she lacks the vocabulary to do so.

Ang tanging magagawa lang ng dalaga upang maipadama ang mga nasa loob niya ay sapamamagitan ng mga aksyon at galaw niya. Labas-masok lamang ang mga katulong sa silid na ito na hindi naman nila nagagawa noon dahil masyadong pribado ang silid ni Lorenzo ngunit dahil sa dalaga ay nakapasok ang iba rito.

With Lorenzo's order, they were delivering foods and snacks to Heronisa.

Ang tanging ginawa lang ni Heronisa sa araw na nagdaan ay ang tumingin sa kawalan. Palagi niya itong ginagawa noong nasa poder pa siya ng kapatid. Palagi niyang tinitignan ang kawalan habang palaging iniisip kung ano ang mangyayari sa buhay niya ngunit iba ngayon, iba ngayon ang iniisip niya.

Now that she has found someone who cares and loves her, she believes she does not deserve him. Iniisip ng dalaga na ibang-iba siya sa mga babae, ibang-iba siya at hindi siya nababagay sa isang Lorenzo.

Her eyes are lifeless and dull, her hair is unkempt, and her skin is battered and scarred. Sinong lalaki ang magnanais sa isang babaeng hindi na nga normal ang panget pa ng katawan?

Sinong magnanais sa isang babaeng hindi nga makapagsalita at makausap ng maayos?

Sinong magnanais sa isang babaeng nakakulong na nga sa kanyang nakaraan ay hindi pa makatayo sa sarili niyang mga paa? Sino ang magnanais sa isang tulad niya?

Niyakap ni Heronisa ang sarili at napahikbi. She's terrified. She's afraid Lorenzo will abandon her if he realizes she's not worth it. Natatakot ang dalagang iwan siya ni Lorenzo para sa ibang babaeng mas maganda pa sa kanya.

Natatakot siya na iwan na lamang siya ng binata na parang basahan sa lugar kung saan siya una nitong nakita. Walang espesyal sa kanya. Umiiyak siya para sa sarili niya at para sa lalaking unti-unti na niyang minamahal.

She is aware of her emotions. She is aware that she is gradually falling in love with the man who cares for her. Natatakot lamang ang dalaga kaya ganito ang nararamdaman niya. Nobody ever made her feel important in her life.

Si Lorenzo lamang ang nagparamdam sa kanya na siya ay importante na siya ay may pakinabang na siya ay kailangan ng isang tao. Lahat ng mga tao sa paligid niya noon ay walang ibang ginawa kundi iparamdam sa kanya na wala siyang kuwenta na hindi na dapat siya nabubuhay sa mundo ito.

They made her feel that the day she born was a big mistake. "Mes –teke." She whispered to herself. Isa siyang malaking pagkakamali ayon sa iba kaya ito ang kanyang pinaniniwalaan.

Tinakpan niya ang kanyang mukha habang idinuduyan ang sarili at binubulong ang paulit-ulit na sinasabi sa kanya ng ibang tao.

Malalim ang mata ng dalaga dahil sa hindi maayos na pagtulog at sa ilang gabing nagpabalik-balik ang mga masasamang panaginip o mas tamang sabihin ito ay bangungot para sa dalaga.

During those times, Lorenzo is not sleeping with her. Ang mga panaginip ng dalaga ay hinahabol na naman siya. Gabi-gabi na naman siyang hindi pinapatulog ng mga panaginip na iyon.

What did she do in her past life? Bakit siya pinaparusahan ng ganito? Bakit dinadanas niya ang ganitong insecurity ngayong nakahanap na siya ng taong magpapahalaga sa kanya?

Bakit pilit na pumapasok sa isipan niya ang mga masasakit na salitang narinig niya mula sa mga taong mapanghusga?

Tumayo ang dalaga mula sa kama at pumasok ng banyo. Inalis niya ang damit na pantulog pati na rin ang kanyang panloob. 

Another day, another chance to succumb to sadness and depression. She was about to enter the bathtub and cry again when she caught sight of herself in a human-size mirror. She is naked, and she has seen her body.

Kitang-kita ng dalaga ang bawat kurba at bawat parte ng katawan niya ngunit kitang-kita rin ng dalaga ang mga peklat sa katawan niya mula sa pagmamalupit ng kanyang Kuya. Mula ulo hanggang paa naroon ang peklat na nakapagkit sa katawan ng dalaga.

"Agly." She muttered, referring to herself, after seeing her body. Maliit at malaking mga peklat naroon sa katawan ng dalaga. She remembers every scar and understands it. Tandang-tanda niya kung paano siya nagkapeklat mula ulo hanggang paa.

Tumalikod pa ang dalaga upang makita niya sa salamin ang peklat na nasa likod niya. Ito ang pinakamasakit, sa lahat ng mga peklat niya ito ang hindi niya makakalimutan dahil lang sa pagkakatapon niya ng kape sa Kuya niya ay pinalantsa nito ang likuran niya.

Her foster brother mocked her the day she received this. She touched the scar on her back while recalling those painful memories. Ang sakit at hapdi ay tandang-tanda niya. When she remembered it, she let out a sob.

"Agli. I'm agli," she said. "Agli! Agli! Agli!" Sigaw niya sa sarili habang itinuturo ang sarili sa salamin. Puno ng luha ang mga mata ang dalaga habang inaayawan ang sarili hindi niya alintana na bukas ang pintuan ng banyo at kitang-kita ni Lorenzo ang lahat.

He could hear her cursing herself. He saw her tracing her scars, and it pains him to think about how she remembered where she got everything.

Nasasaktan ang binata. Nasasaktan siya habang sinasabi nito na hindi siya maganda dahil ang totoo siya ang pinakamagandang babae sa buong mundo para kay Lorenzo.

Kahit anupaman ang nakikita niya sa katawan nito para sa binata siya ay napakaganda mula ulo hanggang paa mula labas hanggang panloob nitong pagkatao. He couldn't help but go in and hug his woman tightly.

Niyakap niya ito ng mahigpit wala sa isip ng binata kung hubad man ito o hindi. "You are not an ugly baby doll," he said quietly into her ears.

She noticed Lorenzo's teary eyes as he hugged her. "Scars or no scars, baby doll, you are the most beautiful woman in my eyes, always keep that in mind," madamdaming sabi ni Lorenzo habang pinapahidan ang luha ng dalaga.

He is unconcerned about what others think. This is his woman, the person he will spend the rest of his life with. Ang dalaga lamang ang pag-aalalayan niya ng buhay niya kahit na anupaman ang mangyari.

When Lorenzo hugged Heronisa, she didn't move. Hindi siya nahihiya habang niyayakap siya ni Lorenzo kahit na hubad pa siya. Napapitlag si Heronisa nang hawakan ni Lorenzo ang mga peklat.

Nilandas ng kamay nito ang bawat peklat na mayroon ang dalaga habang pilit pinipigilan ni Heronisa ang sarili na huwag mapasinghap dahil sa init ng kamay ni Lorenzo na nagbibigay ginhawa sa buo niyang kawatan. Lorenzo's warmth makes Heronisa calm. Na-re-relax nito ang buong katawan ng dalagang pagod na pagod at halos hindi makatulog.

"These are your battle scars, baby doll; these marks prove you won the war." Bulong ni Lorenzo sa dalaga.

Iniupo niya ang dalaga sa kandungan niya. Wala siyang pakialam kahit pa mabasa siya dito sa loob ng banyo ang importante ay madamayan niya ang kanyang si Heronisa sa pinagdadaanan nito.

Inilayo niya ng ilang araw ang sarili sa dalaga upang makapag-isip ito. Inilayo niya ang sarili sa dalaga upang magkaroon ito ng space para sa sarili. And he thought, it's the best way but he's wrong.

Nang inilayo niya ang sarili ay narito ang dalaga at nahihirapan. Nang inilayo niya ang sarili narito ang dalaga at lugmok na lugmok. Sana hindi niya nalang ginawa iyon kung ganito lang din naman ang mangyayari sa kanyang Heronisa.

He kissed her brow, collarbones, and then rested his lips on her neck. Doon naglagi ang labi ng binata, nagtanim siya ng maliliit na halik sa leeg nito. He asked Karlos about what was happening to his Heronisa.

Sinabi sa kanya ni Karlos na ang mga ganitong pangyayari ay normal lamang sa mga katulad ni Heronisa. They feel insecure and jealous of others.

Nararamdaman nilang inaagaw ng iba ang atensyon ng taong pinahahalagahan sila na siyang dapat na hindi pwedeng mangyari sa katulad ni Heronisa.

"Baby doll, you are the reason why I am living. Ikaw ang rason kung bakit kumakalma ako kung bakit nagagawa kong mabuhay ngayon." Ipaparamdam niya sa dalaga na wala itong dapat ipag-alala sa sarili dahil gusto ni Lorenzo kung ano siya at kung ano ang nangyayari sa kanya.

He turned to face his girl and looked her in the eyes. "No woman can compete with you, my baby doll. Ikaw lang ang para sa akin gaya ng ako lang ang para sa'yp." He wanted to emphasized to her that no one matters to him.

Only her, only Heronisa matters to Lorenzo. Mawala na ang lahat sa kanya huwag lang ang dalaga.

"A –Ar shure?" She asked Lorenzo. Inalis ng binata ang mga buhok na nakatabon sa kanyang mata. 

Lorenzo did not respond to her, but he did respond to Heronisa in a different way. Sinakop niya ang bibig ng dalaga at hinalikan ito. He kissed her as if there was no tomorrow. He tasted Heronisa's lips, and they are delectable.

He's giving her a passionate kiss. He wanted Heronisa to feel love. Heronisa remained motionless as Lorenzo exploring her mouth.

Slowly but surely. Ito ang ginagawa ng binata. Pinapatunayan niya sa dalaga sapamamagitan ng halik ang lahat ng nararamdaman niya.

He's assuring Heronisa that she's the only one. Ito lang at wala ng iba. Hindi alam ng dalaga na ang mga babaeng dinumog si Lorenzo sa mall ay nasa malamig na lupa na at mga bangkay na ang mga ito.

They hurted his baby doll and as their punishment. Ang lupa ang magiging himlayan nila habang buhay. Walang dapat na makapanakit sa dalaga kahit lamok pa iyon ay paparusahan niya. Heronisa's lips also moves.

Ginagaya lang nito ang ginagawa ng labi ni Lorenzo tila isa itong instinct ni Heronisa na sinusunod ng katawan niya.

She kissed back and savored the moment. Isang malaking gentleman si Lorenzo at kahit sa kahubadan ng dalaga ay pigil na pigil niya ang sarili na angkining tuluyan si Heronisa.

He respected her and wanted Heronisa to know what he was going to do to her. "R –Ren..." Ungol ng dalaga habang patuloy na hinahalikan siya ni Lorenzo. Ang labi ni Heronisa ang siyang pinakamasarap at hindi niya ipagpapalit kahit na kanino.

The woman's lips is heaven. Ito yata ang magiging paborito ni Lorenzo sa lahat except ofcourse kapag niyayakap niya ang dalaga. Idiniin ni Lorenzo ang bibig sa labi ng dalaga at ipinasok ang kanyang dila roon.

Ginalugad ng labi nito ang loob ng bibig ng dalaga. He's completely focused on her mouth. Curse everyone! They are completely reliant on one another. Tanging sila lang dalawa.

Lorenzo will not change anything about this moment. This was a priceless moment. This will be a memorable moment for Heronisa. Ibinigay ni Lorenzo ang nais niyang pagkakataon.

She accepted herself as she believes in Lorenzo. Inihiwalay ng binata ang labi ngunit bago nagsalita ay hinalikan niya pang muli ang dalaga.

"You are the only baby doll, and I am solely yours."