Nagising si Erin mula sa sinag ng araw. Kunot-noo itong bumangon sa higaan at tinignan kung nasaan siya. Iniikot niya paningin at nagmasid biglang nanlaki ang mga mata ng dalaga na ma-realized na hindi ito ang kuwarto nito. Napabalikwas si Erin at umalis ng kama. Nakita niya ang sarili napakalaking salamin na nakasuot ng pantulog.

Kung hindi siya nagtataka sa lugar kung nasaan siya baka ma-appreciate niya ang kagandahan nitong silid pero dahil hindi niya alam kung nasaan siya. Ang una-una ginawa ng dalaga ay ang mag-panic ng sobra.

"Nasaan ka, Erin. Saan ka na naman ba dinala ng kamalasan?" Bulong niya sarili at nagpalakad-lakad sa buong silid na parang baliw na tila maiihi sa kaba. 

Ikaw ba naman magising sa hindi pamilyar na lugar bonus pa at tila alagang-alaga ka pa hindi ka kaya magtaka?

Erin gulped when she saw the door. All she could hear was silence, which made her nervous.

Lumapit ang dalaga sa pintuan at dahan-dahan itong binuksan. Nabungaran ng dalaga ang walang katao-taong pasilyo. Namamanghang tinignan ng dalaga ang buong pasilyo hindi dahil sa mga mamahaling muwebles na naka-display dito kundi sa mga painting na nakasabit sa dingding. Napatakip si Erin ng bibig habang ang mga mata ay nanunubig sa lungkot at tuwa.

Now, Erin knows where she is. Alam na ng dalaga kung sino ang nagmamay-ari ng bahay na ito. At hindi ito ang Mansyon kung saan nangyari ang lahat. Kilalang-kilala ni Erin ang Mansyon na iyon. Makatapak palang siya sa sahig noon pinangingilabutan na siya pero ito hindi, ibang-iba ang presensya nito kaysa sa dati.

Ang mga painting na nasa bawat pader ng Mansyon ay ang painting ng mukha ng dalaga sa iba't-ibang anggulo pati na rin sa iba't-ibang puwesto. Sa bawat hakbang ni Erin mas na-re-realized niya kung gaano kahalaga siya sa binata at kung gaano siya nito sinasamba. Ngunit ang tanong, nasaan na ang mga tao rito? Kanina pa naglalakad ang dalaga at nakababa na mula sa ikalawang palapag ngunit wala pa rin siyang nakakasalubong na kahit isang tao man lang.

Inihakbang niya ang mga paa upang sana ay makapasok sa kusina ngunit natigilan ang dalaga nang makita ang sarili sa pinakamalaking portrait na narito sa living room. Kitang-kita ang ngiti at kasiyahan ni Erin dito habang nag-aayos ng mga bulaklak habang inaayos ang paboritong bulaklak.

Tila may nakabarang malaking bagay sa lalamunan ng dalaga habang pinagmamasdan ang buong kabahayan mula sa puwesto nito. During those times that she's alone, he is there watching and staring at her. 

'Bakit hindi niya ako nilapitan? Bakit wala siyang ginawa habang ako'y nasa kanyang paningin?' Then, she remembered what Danica said.

Kontento na ang kapatid nitong mapagmasdan lang ang dalaga kahit na sa malayo. Ayaw ni Alejandro na matakot si Erin sa kanya dahil sa nangyari noon. Ang pinakamabigat na parusa sa binata ay ang makita ang dalaga sa malayo pero hindi siya nito malapitan. 

Erin realizes she is a hypocrite because she has already forgiven the man who raped and tortured her, but his suffering is unbearable. Alejandro made the sacrifice in order to punish and humiliate himself. And he ensured Erin is in capable hands when he is not present.

'Ano pa ba ang gagawin niya para lang mapaligaya ako? Ano pa ba ang isasakripisyo niya para sa akin? This is all for me. He made certain of it. I know what I'm going to say now. Where is that man so I can speak with him and clear things up? I'm not going to sit here and stare at these things when I want to know what's going on in his head.' She pondered.

"Alejandro Lucas De Rossi!" Sigaw ni Erin para malaman ng binatang gising na siya. Mas pinili nilang dalhin siya rito kaysa ibalik roon sa tinitirhan nila dahil alam nilang mas ligtas si Erin dito. Tinawag ng dalaga ang pangalan ni Alejandro ngunit wala siya rito. 

"Alejandro, nasaan ka?" Walang hanggang katahimikan ang naririnig ng dalaga sa buong Mansyon at ni isa walang nakakarinig sa dalaga. Lumabas si Erin sa Mansyon ngunit wala ding tao dito maliban na lang sa gwardya na nasa Guard House.

Walang sapin sa paa si Erin nang lumapit sa kanila. Nanlaki ang mga mata nila ng makita ang dalaga at tumayo sila sa kanilang kinauupuan. "Nakita niyo ba si Alejandro?" Erin asked them. Nagkatinginan sila bago ito sinagot. 

"Lady Erin, marunong po ba kayong magluto?" They asked her. Nangunot si Erin sa tanong nila dahil iba ang isinagot nila sa dalaga. "Yes, why?" Taas-kilay na sagot sa kanila ni Erin.

"Lady, bumalik na po kayo sa loob at kumain kayo na po ang bahala sa pagkain niyo. Pupuntahan nalang po kayo ni Master mamaya." Mas lalong naguluhan ang dalaga sa sinabi nila parang may hindi sila sinasabi sa dalaga. 

"Hindi ako gutom kaya sabihin mo kung nasaan si Alejandro." she glared at them. She just want to know where is Alejandro bakit iba-iba ang pinapagawa nila sa dalaga? Do Erin looked like she's hungry?

"Lady, please... si Master po ang lalapit sa inyo mamaya may gagawin lang siya sandali." Iyon naman pala may ginagawa naman pala. 

Dami pa nilang sinasabi, tinalikuran sila ng dalaga at nagmartsa papaalis sa harapan ng gate at babalik na sana sa loob ng Mansyon nang makarinig siya ng mga ingay sa likod ng bahay. Nilingon ni Erin ang mga guard at tila binabantayan ang dalaga sa gagawin nito ngayon niya lang napagmasdang mabuti ang buong Mansyon.

Napakalawak nito at napakamoderno ngunit bakit iilan lang ang nakikita niyang tao. Something's fishy here. Imbis na maglakad papasok ng Mansyon doon dumaan ang dalaga sa may kaliwa at patakbong dumaan roon. 

Narinig pa ng dalaga ang mga gwardiya na pinapabalik siya ngunit hindi niya iyon ginawa nagkandasugat-sugat na ang kanyang paa ngunit hindi pa rin sila pinakinggan.

"Lady, bumalik po kayo dito!" Nagbingi-bingihan si Erin sa mga pakiusap nila na bumalik pero tinaasan lang sila ng kilay nito. Napapaaray na ang dalaga dahil mahirap palang tumakbo nang walang sapin sa paa. 

Napakalaki pala ng Mansyon na ito at kung tatakbuhin para lang makarating sa dulo ay talagang hihingalin ka.May nakitang kung anong nangyayari sa likod si Erin.

She was curious about what was going on, especially since she assumed these people were Alejandro's employees.

Nagtipon-tipon sila at mukhang may pinapanood dahil sa kuryusidad ng dalaga ay hindi niya napigilan ang sarili na lumapit roon kahit pa hinahabol siya ng mga gwardya ni Alejandro. Mapababae man o lalaki ay naroon at tila sanay na sanay na sa kanilang pinapanood kahit pa napapaiwas sila doon.

"Lady Erin! Bawal po kayo rito!" Someone stop her and hold her wrist. 

Hindi nagpapigil ang dalaga at hiniklas lamang iyon sa pagkakahawak nila. Naglakad si Erin ng mga ilang hakbang bago natigilang muli nang marinig ang hampas na iyon na hindi makakalimutan ng kanyang buong pagkatao. Nakatatak na iyon sa kanyang katawan, nakatatak na iyon sa kanyang puso at isipan. 

"W-Whips..." Erin muttered to herself as she took a look around the room. "Stop! Stop! Stop! Stop!" Erin's screams are uncontrollable.

This is exactly what Danica is saying. He's punishing himself and he's not going to stop. Kagagaling lang nito ng ospital at hindi pa ito magaling hindi niya dapat ginawa ito. He has been suffering from this for six months.

Araw-araw itong dinadanas ni Alejandro dahil lang sa kasalanan nito sa dalaga. Araw-araw ginagawa ito ni Alejandro nais masaktan para lang maramdaman ang sakit na nararamdaman ng dalaga noon pero anim na buwan yon.

Anim na buwan sa araw-araw na limampung latigo ang dinadanas nito para lang parusahan ang sarili sa kasalanang ginawa nito. Siyam na libong latigo sa loob ng anim na buwan ang natamo ng binata sa katawan pero wala pa itong planong tumigil.

Anong pumasok sa isipan nito? Tama na ito, tama na mas nasasaktan ang dalaga sa nakikitang ang ibang tao na nasasaktan para sa kanya. Oo, dinumihan ni Alejandro ang buong pagkatao ng dalaga pero sa nakikita ni Erin tama na naman itong parusa hindi ba? There aren't enough whips to go around. He's already been overcharged with interest.

"Alejandro Lucas, please stop!" Erin yelled angrily at the top of her lungs. 

He took notice of her. When he showed up, he noticed she was trembling. They all turned to look at her when they heard it. When they saw Erin, they were taken aback. Others are murmuring, and some appear worried. She is aware that he has heard her, but he is not going to stop. Umiling si Alejandro sa dalaga at ngumiti pa.

Kitang-kita ng dalaga kung gaano karami ang sugat at peklat nito sa likuran. Hindi nito pinatigil ang paglalatigo sa kanya at ipinagpatuloy ito. 

"B –bring your Lady Erin inside the Mansion." He looks so tired. Inutusan pa nito ang tauhan na ipasok ang dalaga sa loob ng Mansyon, hindi silahinayaan ni Erin at pinagsasapak sila. 

"Huwag na huwag kayong lalapit sa akin, tatadyakan ko kayo." Napaatras sila marahil ay dahil sa kaseryosohan ng boses ni Erin.

Noong bulag si Erin pakiramdam niya nag-iisa siya, pakiramdam niya ay wala ng tao pang makikibagay sa kanya na wala ng tao pang tatanggap kahit pa sa kapansanan niya. But, now that she can see why did she feel that she's still living in the darkness? Ito ba ay dahil sa mabigat pa ang bagay na dinadala niya? Ito ba ay dahil napakalaki ng bagay na dinadala ng dalaga sa loob-loob niya?

Kung ganoon, dapat ngayon nakakakita na si Erin kailangan nang palayain ng dalaga ang kung anong mabigat na bagay na dinadala nito para sa binata. Kailangan na niyang maging masaya at sa pagiging masaya kailangan niyang lumaya at magpatawad. 

"Please, don't stop me..." Paki-usap ni Erin sa mga tauhan ni Alejandro na nais paalisin dito sa likuran ng Mansyon. They hesitated when she said please.

Napaiwas sila sa kanya marahil noon ay pinigilan din nila ang Boss nila pero hindi ito nakinig dahil matigas ang ulo nito. He wanted to finish the fifty-whips and they are still in forty. Erin can't watch this anymore. She can't. Hindi niya kaya. 

Patakbong lumapit si Erin sa kanila ay pinigilan ang tauhan nito. Matatamaan na sana siya ng latigo nang pigilan ito ni Alejandro gamit ang kanyang kaliwang-kamay.

"D*mn, mia bella, what are thinking? Paano kung natamaan ka?!" Inis nitong sigaw sa dalaga sabay yakap pa. Umiiyak na pala si Erin ng hindi nalalaman. Umiiyak si Erin para sa binata. 

"S –sabi ko naman kasi sa'yong tigilan mo na 'yon. You are not healed yet," umiiyak na sabi ni Erin.

Ibinaon niya mukha sa dibdib nang pawisan si Alejandro, wala pakialam si Erin kung ano ang ayos nito ngayon. Ang importante tapusin na niya ang kahibangan niya dahil tama na iyon. 

"I deserved this, mia bella, I deserved this," he said softly while hugging her. 

Umiling si Erin at hinigpitan ang pagkakayakap sa binata. "Natatakot man ako sa'yo, sana sinubukan mo pa rin. Sinubukan mo pa ring humingi ng tawad," sabi ng dalaga kay Alejandro.

He smelled her hair and buried his nose at her neck. Binuhat nito ang dalaga na parang bata. "I am afraid of your rejection. Natatakot ako na hindi mo ako kayang patawarin kaya mas pinili ko ito mas pinili ko ang magkaganito," he answered at her.

No one deserved to be punished severely. Halos hindi na makilala ang likuran nito. Erin looked at him in the eyes. Nakikita ng dalaga ang kasiyahan sa mga mata ni Alejandro ngunit naroon ang malaking pagsisi.

"I –I can say that I have already forgiven you, but please, earn it, but not in this way."