Białe światło niemalże mnie oślepia, gdy w końcu otwieram oczy. Wcześniej była tylko woda, a na granicy świadomości wrzeszczało szaleństwo. Teraz kompletna cisza nieco zbija mnie z tropu. Powoli unoszę w górę lewą dłoń, machając palcami. Nie napotykam żadnego oporu. Boję się zrobić kroku, bo stoję w pustce, kto wie, czy za moment nie spadnę w przepaść nicości. Oddycham głośno, świszcząc powietrzem, niemalże jęcząc.

– Jest tu kto? – Pytam w końcu, zacisnąwszy powieki.

– Hattie?! – Krzyczy ktoś. Odwracam głowę w kierunku hałasu. Otwieram usta z zamiarem odpowiedzenia, ale głos więźnie mi w gardle. Przede mną stoi mój ojciec.

– Tata – mówię w końcu. Oczywiście, że to twój tata, idiotko, karcę się w myślach.

– Wszystko w porządku?

– Chyba tak – odpowiadam, zastanawiając się, co się właściwie dzieje.

– Posłuchaj mnie – oznajmia Kapelusznik, w roztargnieniu bawiąc się jakąś wstążką, która najpewniej wkrótce zacznie zdobić czyjś cylinder. – Musisz powstrzymać ludzi przed zamykaniem przejść do Krainy.

– Dobrze – odpowiadam po dłuższej przerwie, nie do końca rozumiejąc, o co mu chodzi. – Spróbuję.

– Dzielna dziewczynka – mówi wzruszony, a potem znika. Stopniowo oddala się ode mnie, a może to ja wzbijam się w niebo, bo nagle staje się maleńki, a potem jest już zupełnie niewidoczny. Gaśnie też światło, więc znowu nic nie widzę, wszystko pogrąża się w ciemności.

– Tęsknię – szepczę na pożegnanie.

***

Jest tak przeraźliwie zimno, że gwałtownym ruchem zwijam się w kłębek, zachowując resztki ciepła. Wciągam powietrze do płuc, a potem momentalnie się nim krztuszę.

– Obudziłaś się! – Wydziera się ktoś tuż koło mojego ucha. White. Ton jego głosu wyraża absolutną i krystalicznie czystą ulgę, bez najmniejszej domieszki innych emocji.

– Cześć – charczę zdławionym głosem.

– Żyjesz – płacze chłopak. – Ty naprawdę żyjesz.

– Dlaczego miałabym nie żyć?

– Skoczyłaś do rzeki – wyjaśnia pospiesznie, podając mi mój kapelusz. Nie. To nie jest mój kapelusz. Wygląda niemal identycznie, ale wstążka ma nieco inny odcień czerwieni.

– Co się stało z moim cylindrem? – Jakoś nie rejestruję jego wcześniejszych słów. Albo moja podświadomość je po prostu ignoruje.

– Nie udało mi się go wyłowić...

– Potrzebuję mojego cylindra! – Mówię stanowczo. Spoglądam na drzwi, dopiero teraz dostrzegając nieznane mi otoczenie. Siedzę na delikatnie zaróżowionym, niemal białym satynowym prześcieradle. Ubrano mnie w staroświecką białą koszulę nocną sięgającą ziemi, opatrzoną obowiązkową koronką. Krzywię się lekko, gdy usiłuję wstać.

– Jesteśmy u hrabiny – mówi White, widząc, jak z ciekawością i obawą lustruję pomieszczenie.

– Gdzie Skoczek?

Chłopak milknie, zaciska usta. Na jego twarzy pojawiają się rumieńce, a dłonie zwija w pięści, ale w końcu odpowiada:

– Na dole, je śniadanie.

– W porządku.

– Hattie?

– Tak?

– Słuchaj, wiem, że jesteś ze Skoczkiem, ale...

– Nie jestem z nim. Nie wiem, coś ty sobie ubzdurał!

– Bo widzisz, ja...

Zgrzyt klamki, a potem okrzyk radości przerywają jego wypowiedź. Uśmiecham się krzywo, widząc blondyna niosącego tacę z telepiącymi się talerzykami, filiżankami i imbrykiem. Rzuca ją na stolik, rozlewając nieco herbaty, po czym mocno mnie przytula.

– Hej – mówi prosto w moje ucho, łaskocząc mnie oddechem pachnącym cynamonem. Lekko całuje mnie w policzek, po czym uważnie patrzy mi w oczy. Zdaje się nie zauważać White'a, który wstaje i wychodzi, mocno trzaskając drzwiami.

– Jestem zmęczona – oznajmiam, ziewając szeroko. Coraz mniej podoba mi się fakt, że Skoczek uważa, iż jestem jego własnością.

– Wszystko w porządku? – Pyta natychmiast. – Jeśli masz chwilę, chciałbym z tobą porozmawiać.

– Dobrze – zgadzam się niechętnie. – O co chodzi?

– Jak działa szaleństwo? I czary? Chciałbym móc cię przed nimi ochronić.
Kiwam głową, w pełni rozumiejąc jego pytania, a potem zaczynam opowiadać.

– Kiedy miałam cztery lata, oszalałam po raz pierwszy. Cichy szept w mojej głowie nieustannie powtarzał, że nie potrafię rozwiązać jakiejś zagadki. Nie pamiętam już, jakiej, ale naprawdę mnie to zdenerwowało. Zaczęłam rozrzucać koraliki i wstążki, tłuc filiżanki mojego taty. Trwało to kilka minut, ale potem mi przeszło. Myślałam, że już nigdy się nie pojawi, ale od tej pory szept zaczynał działać w momentach paniki, wściekłości czy strachu. Ostatnio szaleństwo jest wyjątkowo silne. Właściwie to wzmacnia się nieustannie od momentu zamknięcia Króliczej Nory. Zastanawiam się, czy... – urywam. Powiedziałam wszystko na głos, szeregując poszczególne kawałki układanki. – Ja jestem czarem. Jestem czarem!

– O co chodzi? – Nie rozumie Skoczek. Marszczy brwi, wpatrując się, jak na mojej twarzy wykwita prawdziwy, szczery uśmiech.

– Poczekaj. Muszę najpierw porozmawiać z White'em – wstaję i chwiejnym krokiem podchodzę do drzwi. Otwieram je i wypadam na korytarz, potykając się o zbyt długą koszulę nocną. – White!

– Panienko – mężczyzna w czarnym mundurze staje mi na drodze. Przypominam sobie, gdzie jestem. Zapewne nie powinnam wychodzić z pokoju.

– Czy mógłby pan odszukać mojego przyjaciela, syna Białego Królika? To ważne. W sprawie występu dla hrabiny – dodaję szybko, żeby nie mógł zakwestionować mojej prośby.

– W porządku – burczy, po czym odwraca się i znika w ciemnym korytarzu. Wracam do środka, siadając w fotelu ustawionym naprzeciwko łóżka, pod oknem. Widok jest imponujący. Żywopłot ciągnie się przez wiele, wiele kroków, tworząc zawiły labirynt, którego ściany sięgają kolan. Tu i ówdzie w ścianie liści kwitnie róża.

– Jestem – słyszę za plecami głos White'a. – Co on ci zrobił?

– Dlaczego miałbym jej coś zrobić? ­­– Obrusza się Skoczek.

– Po prostu wyjdź – wzdycham. Nie chcę, żeby się kłócili.

– Wyjaśnisz mi wszystko, kiedy już to omówicie – nakazuje, zanim przekracza próg.

– Siadaj – wskazuję chłopakowi drugi fotel. Przez chwilę porządkuję myśli, ponownie składając strzępki w całość. – Mój tata mówił mi kiedyś, że ten świat nie może funkcjonować bez naszych czarów. Bez szaleństwa, kreatywności i wariactwa miasta ludzi pogrążyłyby się w chaosie. Zamykane są kolejne przejścia, przez co magia nie może się przedostać. Dlatego to ja tworzę jej coraz więcej – wyrzucam z siebie jednym tchem. Oczy White stopniowo otwierają się coraz szerzej, kiedy i on pojmuje tok mojego rozumowania. – Równowaga musi być zachowana. W Krainie też dzieje się źle, bo bez poważnych dorosłych szaleje ona zbyt mocno.

– To dlatego Kassion nas porwał – chłopak zniża głos do szeptu, ale oczy błyszczą z podekscytowania. – Dzięki temu świat ludzi nie ucierpi aż tak bardzo. Ma źródło czarów.

– Dokładnie! – Wykrzykuję z euforią. Przynajmniej część tajemnicy została rozwiązana. Nadal jednak nie wiemy, dlaczego w ogóle zamknięto Krainę, dodaję w myślach.

– Moje gratulacje – w pokoju rozlega się skrzeczący głos. Kassion mówi do nas przez głośnik, który nadaje ziarnistości jego słowom. – Jesteście bystrzejsi, niż sądziłem. Miejcie jednak na uwadze, że nie możecie nic z tym zrobić.

– Nieprawda – warczę. Potem zerkam na White'a. Skoro nas podsłuchują, będziemy rozmawiać bez słów.

Musimy jakoś otworzyć przejścia.

Ale jak?

Znajdziemy Alicję. Czuję, że jest zamieszana w tę sprawę.

Kiwam głową, a potem z uśmiechem przytulam chłopaka. Nie jest zaskoczony, po prostu też mnie obejmuje. Błogą atmosferę przerywa głośny pomruk.

– A to co? – Mój przyjaciel z zaniepokojeniem przechyla głowę.

– Chyba jestem głodna – odpowiadam, rumieniąc się lekko, na co parska śmiechem. – To nie jest zabawne!

Dalej się śmieje. Łajdak.

– Wojna na łaskotki! – Krzyczę odruchowo. Po chwili oboje padamy na kanapę, chichocząc radośnie i zupełnie szczerze.

– Brakowało mi tego. Ciebie – szepcze chłopak, nagle poważniejąc. Dotyka moich włosów, ostrożnie nawijając sobie kosmyk na palec.

– Mi też ciebie brakowało – wzdycham.