Dwa tygodnie później...

W ciągu tych kilkunastu dni, niewiele się zmieniło. Nadal chodziliśmy przygnębieni, chociaż robiliśmy dobre twarze do złej gry. Staraliśmy się poprawiać sobie nawzajem humor, co każdy z osobna doceniał. Tylko Jimin stawał się z dnia na dzień, coraz bardziej blady, co dobijało nas jeszcze bardziej. A ja coraz bliżej, byłem gotowy się zgodzić na propozycję, którą dał mi mój narzeczony dwa tygodnie temu, jednak coś mnie blokowało. Bałem się, że jak się zgodzę, los kopnie mnie w dupę i faktycznie potem zostanę sam. W tym czasie też powróciłem do ćwiczeń, co pomogło mi oderwać się od rzeczywistości. Czułem się w tych momentach wolny. Jednak coraz bliżej zbliżały się egzaminy, co oznaczało, że musiałem się zawziąć i zdać je jak najlepiej. To zabierało mi dobrą jedną czwartą dnia, a po nauce miałem ochotę tylko na sen, ale starałem się spędzać jak najwięcej czasu z Jiminem. Bałem się, że następnego dnia mogę się obudzić, a on zniknie. Dlatego czerpałem z jego obecności jak najwięcej. W momencie, gdy siedziałem w kuchni czekając na kolację, odrabiałem lekcje. Z niezwykłym skupieniem i uwagą przesuwałem długopisem po kartce mojego zeszytu od matematyki, a kiedy skończyłem, westchnąłem z ulgą, zamykając go i włożyłem go z powrotem do plecaka, który leżał koło moich nóg

- Skończyłem! - oświadczyłem z nieukrywaną radością, na co Suga się zaśmiał wesoło. - No co? Nienawidzę tego cholerstwa - powiedziałem, a ten pokręcił głową.

- Dobrze,że skończyłeś – powiedział Jin, podając mi talerz z kolacją - Bo jeszcze by ci wystygło i co wtedy? Suga, zawołaj resztę inaczej twój"swag" pogada sobie z moją ukochaną patelnią.

- LUDZIE! KOLACJA! - wrzasnął, na co wszyscy podskoczyli. - No co? Miałem zawołać, to zawołałem - wzruszył ramionami. 

- Dziękuje, smacznego wszystkim -powiedziałem z uśmiechem i zacząłem jeść. Jadłem tak szybko, że miałem wrażenie, że zaraz się udławię, ale byłem strasznie głodny.

- Jin hyung, nie jestem głodny - odezwał się z obrzydzeniem Jimin, patrząc na talerz, z którego zjadł maksymalnie jedną czwartą posiłku. 

- Powinieneś jeść więcej, Jimin.. - westchnął smutno najstarszy. - Zjedz przynajmniej do połowy tego ile ci nałożyłem... 

   Niechętnie wziął pałeczki w dłoń i nadział na niego kawałek baraniny, lecz jak tylko poczuł przy nosie zapach jedzenia to rzucił szybko z powrotem na talerz i poleciał w zawrotnym tempie do łazienki, zapewne by zwymiotować cały posiłek.

 Po chwili jednak wrócił do stołu, upijając trochę niegazowanej trochę wody ze szklanki i odsuwając od siebie talerz.

- Nie dość, że jesz tyle co nic, to teraz będziesz miał w ogóle pusty żołądek przez wymiotowanie - zdenerwował się Jin, ale nie krzyczał. - Dlatego ludzie z guzem mózgu powinni być w szpitalu, bo tam dostają potrzebne witaminy poprzez kroplówkę - masował swoje skronie.

Westchnąłem, przecierając twarz dłońmi.

- Właśnie, Jungkook, on teraz powinien leżeć w szpitalu, a ty to przedłużasz - pomyślałem. 

Spojrzałem się w kierunku Jina i smutno się uśmiechnąłem.

 - To moja wina, że nie leży jeszcze w szpitalu. - wyznałem cicho.

- Co? dlaczego tak myślisz? -zapytał patrząc zdziwiony na mnie.

Schowałem twarz w dłonie.

- Jimin zaproponował mi ugodę, która mówi jasno, że on pójdzie do szpitala,tylko wtedy jeśli mu obiecam, że jeśli on jednak umrze - przełknąłem ślinę. - nie zabije się.

- I dam ci tyle czasu ile potrzebujesz - powiedział słabo Jimin. - To nie jest decyzja o nowym kolorze sypialni czy potrawie na obiad.... Musisz się poważnie zastanowić - posłał mi lekki uśmiech.

- Dżemin, może idź się połóż... - odezwał się Tae, zapewne by zakończyć temat. - Później coś zjesz...

- Ta, a ja jestem z gangu motocyklowego... - westchnął Jin, po tym jak Jimin wyszedł.

- Czuję się z tym okropnie – jęknąłem. - Teraz, kiedy mogę coś zrobić, coś zdziałać, blokuje mnie coś, kurwa! - uderzyłem w stół pięścią nabuzowany.

- Spokojnie, Jungkookie... – próbował uspokoić mnie szatyn. -My cię nie obwiniamy wręcz przeciwnie rozumiemy cię, bo ty zawsze dotrzymujesz swoich obietnic.

- Czemu nie umiem po prostu mu tego obiecać? - spytałem cicho, spoglądając na Jina. - Tak cholernie, chciałbym.. Ale nie umiem.. Ja już się w tym wszystkim gubię - odparłem, zaczynając cicho płakać.

- Nie umiesz mu obiecać czegoś, czego nie jesteś pewny, Jungkookie i to jest zrozumiałe... - wstał, podszedł do mnie, a następnie mocno przytulił. - Boisz się myśleć o dalszym życiu bez możliwości skończenia go...

- Jin, ja się boję, że los zrobi sobie ze mnie żarty i faktycznie go zabierze, nawet jeśli będzie walczył - zapłakałem w jego ramię. - To jest okropne, że jestem tak niepewny każdej swojej decyzji...

- My nie możemy cię do niczego zmuszać. Musisz sam zdecydować czy dasz wam ciąg dalszy czy może wolisz już skazać was na straty. Obie opcje mają w sobie ryzyko śmierci Jimina, ale tylko jedna może równie dobrze go uratować - wyszeptał do mojego ucha. - Więc postaraj się na razie o tym nie myśleć. Słyszałem, że jutro masz ciężki trening, więc o dziesiątej najpóźniej połóż się spać.

- Pójdę załatwić jakieś witaminy dla Jimina – mruknął Namjoon, zabierając kurtkę z krzesła z jadalni i wszedłem do holu. - Wrócę najpóźniej za dwie godziny! 

- Dziękuję, kochanie! - krzyknął do męża Jin, a po chwili usłyszeliśmy trzask drzwi.- Jak narazie witaminy muszą wystarczyć... 

- Może chodźmy do Jimina, który leży samotny w salonie – zaproponował Tae z delikatnym uśmiechem.

- Zaraz do was przyjdę - powiedziałem, wstając od stołu. Wyjąłem szklankę, nalałem do niej wody i wypiłem ją jednym duszkiem.

- Ej, Jungkookie. Dobrze się czujesz? 

Kiedy usłyszałem głos Hoseoka, podskoczyłem w miejscu, bo nie spodziewałem się, że do mnie podejdzie. Odwróciłem się w jego stronę.

-  Tak, jasne - uśmiechnąłem się do niego słabo.

- Przecież widzę, że przejmujesz się Jiminem, Jungkook - westchnął. - Nie myśl teraz o tej jego propozycji. Myśl o niej w momentach kiedy będziesz sam ze swoimi myślami... Nie pokazuj Jiminowi, że nie możesz wybrać i przytłacza cię ten wybór bo odwoła tą propozycję - oparł się o blat. - Jak teraz nie możesz zapomnieć to może by Jimin nie zauważył smutnej miny idź na spacer, co? 

- Nie mam ochoty ani nawet siły na spacery - odparłem, siadając na blacie. - A jeśli chodzi o propozycję - westchnąłem ciężko. - czas pokaże. Pewnie los mnie zmusi do podjęcia decyzji - uśmiechnąłem się smutno.

- Pewnie już niedługo. Na tą chwilę ważne jest to byś jak najlepiej napisał maturę i wygrał zbliżające się zawody... - posłał mi zmartwiony uśmiech.

- Na razie to się rozstrajam z tym co robię, ale cóż poradzić, trzeba czasami się poświęcić, co nie? - spytałem cicho.

- Masz rację... czasem trzeba coś poświęcić by coś wygrać – uśmiechnął się nieco szatańsko...

Perspektywa Yoongiego:

 Kiedy wchodziłem do kuchni, usłyszałem to co powiedział Hoseok.

- Żałosny - pomyślałem, kręcąc głową. - Przepraszam, że wam przerwę, ale nie zgadzam się z tobą, Hoseok  - odparłem, obejmując go ramieniem jak dobrego starego przyjaciela. - Nie trzeba nic poświęcać, żeby coś wygrać  -uśmiechnąłem się do niego ironicznie. - Ja na przykład, nic nie poświęciłem, a jednak wygrałem.

- Zgadzam się z tobą, Yoongi. Słuchajcie, ja już pójdę do salonu, spędzę trochę czasu z chłopakami. Jak chcecie to zostańcie tu i pogadajcie sobie - wzruszył ramionami Jungkook i wyszedł z kuchni.

- Obrońca się znalazł... – mruknął Hoseok. - Przecież bym nie zgwałcił osoby, którą kocham... 

- A pamiętasz, co ci mówiłem na jego temat? Odpierdol. Się. Od. Niego. - warknąłem zdenerwowany. - Człowieku, czy ty naprawdę nie masz serca?! - krzyknąłem cicho. - On ma narzeczonego! 

- Ma,ale umierającego, słodziaku – spojrzał mi z powagą i kpiną w oczy. - Jak się postaram to będzie wolny...

- Oszalałeś, chyba! - krzyknąłem nadal cicho, żeby nie wzbudzić niepokoju. - Jeśli zrobisz cokolwiek, co zaszkodzi Jiminowi lub Jungkookowi, znajdę cię i zabiję. Nie będą mnie obchodzić konsekwencje. Tylko pamiętaj o czym Jungkook mówił, on nigdy nie pokocha już nikogo tak szczerze i tak mocno jak Jimina. To była swego rodzaju obietnica, a on zawsze dotrzymuje słowa - mruknąłem, patrząc mu w oczy i popchnąłem go lekko na do widzenia.- Jebany w dupę koń - warknąłem cicho, ruszając do wyjścia z kuchni.

-  Nic nie zrobisz, bo on sam mnie pokocha... Może i jakoś tam kocha Jimina, ale mnie będzie kochać jeszcze bardziej. Los próbuje dać nam szanse na bycie ze sobą, a wy nie potraficie się pogodzić z tym, że Jimin umrze... –powiedział cicho do siebie...

 Zanim jeszcze wyszedłem dobrze z kuchni, usłyszałem coś co podniosło moje ciśnienie do maksimum. W tamtej chwili, byłem wściekły niemożliwie, więc wróciłem się do kuchni

- Coś ty powiedział?! - lekko podniosłem głos na niego, ale zaraz się minimalnie opanowałem. - Czy ty na mózg upadłeś?! Jungkook nigdy z tobą nie będzie, a ty jesteś jebanym marzycielem! Znajdź sobie dziewczynę czy tam chuj wie kogo i daj im być razem w spokoju! Będę ich pilnować, mam na ciebie oko, zjebańcu - splunąłem na niego. - Spróbuj jeszcze coś powiedzieć, powiem wszystko Jungkookowi, a po tym co ostatnio mu zrobiłeś, nie bardzo ci uwierzy - posłałem mu fałszywy uśmiech...

---------------------------------------------------------------

Upsik.... Jak myślicie co się teraz stanie? ;-;

Do następnego, ludziki ^*^