W kolejną sobotę skład latynoskiego zespołu spod kamienicy Kawskich również wynosił trzy osoby, wśród nich dwie gitary: jedną obsługiwał niezmiennie Federico, drugą zaś Jurek. Muzyka rozbrzmiewała u nich aż do popołudnia, kiedy to młody Zawadzki zaproponował pannie Marysi spacer. Jej brat niechętnie przystał na to, domyślając się, że jego rolę w bronieniu hermanity już niedługo przejmie ktoś inny, w dodatku sam będzie musiał taszczyć do domu cały sprzęt muzyczny. No nic, czasem należy się poświęcić, zwłaszcza jeżeli mógł ją w ten sposób uszczęśliwić.

Odeszli więc w stronę pobliskiego parku, szczęśliwi z powodu kolejnego, pięknego, wiosennego dnia. Nim jednak przekroczyli bramę parkową, pozwolili sobie wstąpić po pączki do cukierni.

— Jak się mówi "kocham" po hiszpańsku? — zapytał Jurek, gdy przysiedli już sobie ze słodyczami na ławce, a jego piękność ze strunami spoczęła tuż obok. — Ti amo?

— Nie, to po włosku — odparła, pozbywając się resztek lukru z okolic ust. — Po hiszpańsku jest te amo albo te quiero, chociaż samo quiero może też znaczyć, że czegoś chcesz. Quiero tu corazón na przykład znaczy "pragnę twego serca". Można skojarzyć z kier, czyli sercem w kartach.

— Czyli quiero tu amor może znaczyć "chcę twej miłości", ale też "kocham twą miłość"? — upewniał się, strzelając palcami wolnej dłoni. — Strasznie to dziwne.

— Tak jakby, ale w zasadzie to nie, bo można się zorientować z kontekstu, o co chodzi. Chociaż czysto teoretycznie... tak — próbowała to wyjaśnić, lecz tym bardziej zaciemniła.

Skończywszy konsumpcję, nie zwracając uwagi na możliwie wścibskie oczy spacerowiczów, osunął się na ziemię, kładąc dłonie na jej kolanach, po czym przejęty oświadczył:

— Marío, yo quiero tu amor.

— A w którym znaczeniu? — spytała, czując się trochę jak główna bohaterka West side story, swoją drogą jej imienniczka. O mały włos nie upuściła resztki pączusia.

— W każdym, señorita. Możesz sobie wybrać odpowiednie dla siebie.

Poczuła, że to był ten moment. Ta chwila, od kiedy coraz rzadziej będzie mówić "ja", a częściej dźwięczne i dumne "my". On za chwilę miał rozwiać resztki jej wątpliwości.

— Wolałbym zapytać o to gdzieś w prywatnym miejscu, ale trudno. — Ze zdenerwowania najpierw poprawił kołnierzyk koszuli. — Marysiu, zostaniesz moją dziewczyną? Proszę. — wydusił wreszcie.

— ¡Sí, claro que sí! — odparła natychmiast, po czym z niekrytego wzruszenia zasłoniła usta dłonią. Od uśmiechu aż rozbolały ją mięśnie twarzy, więc prędko dojadła ostatnie okruszki. Chłopiec z gitarą byłby dla niej parą, tak to się kiedyś śpiewało?

Jurek rozłożył ręce, dzięki składając niebiosom za dar wysłuchania jego modlitw. W szczęściu niemierzalnym żadną miarą zaczął śpiewać bez kontekstu:

— María, Sabes Qué... te amo-ooo... ii dalej nie pasuje mi do melodii...

Zaśmiała się szczerze, przymykając oczy. Już miała się odezwać, że to przecież utwór bożonarodzeniowy, a do kolejnych świąt bardzo daleko, lecz nie chciała mu psuć tej pięknej chwili. W zasadzie to urocze, że postanowił ułożyć go na własny użytek, mimo że nie do końca mu to wyszło.

Wtem przypomniała sobie, że właśnie na taką okazję zawsze miała przyszykowany w kieszeni liścik. Teraz nie była już sama. Od kilku chwil miała chłopaka, zatem to najlepszy moment, by mu go podarować.

Podała mu karteczkę, a on rozchylił złożony zwitek, po czym przeczytał na głos: "Siempre te voy amar".

Podniósł się z ziemi, a gdy znów spojrzał w jej piękne ciemne oczy, ujrzał w nich całe rozgwieżdżone niebo nad pustynią Altar — i wcale to nie była przesada. Zbliżył się do niej o krok, a gdy byli już bardzo blisko, wyszeptał:

— To rozumiem i bez tłumaczenia.

— Na pewno? — spytała, nabierając powietrza do ust, przeczuwając, co miało się za chwilę się wydarzyć.

— Sí, Maria. Yo también — wyznał, mimo że niezbyt dobrze władał tym językiem miłości, a wtedy ich usta spotkały się po raz pierwszy, a smakowały najsłodszym lukrem i różaną konfiturą.

Chwilę przed szóstą, tak jak się umówili, Róża z Panem Rudzikiem w transporterze stali pod domem Janka. W zasadzie to nie do końca był jego dom, bo mieszkał z dziadkami, w czasie gdy jego rodzice pracowali za granicą. Zauważyła jego rower porzucony pod drzewem, więc zapewne przebywał w środku, zatem nie zapomniał o ich spotkaniu.

Zobaczył ją z okna pokoju i krzyknął, że drzwi nie były zakluczone. Weszła do środka, ukłoniła się babci w kuchni i dziadkowi w salonie przed telewizorem, po czym weszła na górę, wciąż kurczowo trzymając w rękach klatkę z kocurem.

— No czeeść — przeciągnął niby drapieżnym głosem co drugiego filmowego mafioza-amanta, leżąc wyciągnięty na łóżku w butach. Przynajmniej pościel schował, to się nie pobrudzi. Tymczasem jego towarzysz, czarno-biały Miauczysław robił to samo na parapecie. Gdy jednak wyczuł w pobliżu drugiego przedstawiciela swojego gatunku, podniósł głowę, miauknął i zeskoczył na podłogę.

Widząc tę degrengoladę, Róża troszkę się zdziwiła, a Pan Rudzik nie miał zamiaru nawet się ruszać. W transporterku było mu bardzo przyjemnie.

Usiadła z nim na krześle przy biurku, a wtedy usłyszeli kroki na schodach. Do pokoju weszła babcia z ciastem. Młodzi uśmiechali się uprzejmie do starszej kobiety, gdy ona stawiała talerz na biurku.

— Dla was, dzieci kochane. — Janeczek uwielbia drożdżowe, a ty, dziecko?

— Ja też — odparła dziewczyna, gdy zbliżył się do niej Miauczysław, wpatrując się w kolegę na jej kolanach, który nie bardzo chciał się zapoznawać.

— Och, nie mogę, łyżeczek nie przyniosłam. — Przygarbiona staruszka machnęła rękami i zaraz po nie zawróciła. Chwilę później była już znów a górze. — Bądźcie grzeczni, dzieci. Janeczku, nie męcz za bardzo koleżanki. — Tu dyskretnie spojrzała na rudowłosą nastolatkę.

— Tak, babciu. — Janek wyszczerzył zęby, udając niewiniątko.

— Wy też bądźcie grzeczni, panowie. — Róża ostrożnie otworzyła kratkę, by Pan Rudzik mógł wyjść. Niechętnie, ale w końcu wydostał się stamtąd, zeskakując na podłogę wprost przed Miauczysława. Przez chwilę stali nieruchomo. Rudy się nastroszył, pacnął kolegę w nos, tamten zrobił to samo. Pogonili się po pokoju, aż im się to znudziło i każdy odszedł w swoją stronę: Pan Rudzik wskoczył na kolana swojej pani, Miauczysław na parapet.

— No to tyle mamy z ich znajomości — stwierdziła dziewczyna, ciesząc się mimo wszystko, że obeszło się bez większych obrażeń.

— No trudno, w takim razie mamy czas dla siebie — bajerował Romecki, klepiąc dłonią w łóżko obok siebie, sugerując, by siadła obok niego.

Zmieszana nastolatka mimo wahania, spełniła jego prośbę, a wtedy drzwi ponownie się otworzyły.

— Może kompociku wam nalać? — Kochana babcia wiedziała, co dobre, ale na widok nieruszonego placka trochę się zmartwiła. — Nie jecie, dzieci? Jak to tak? Janeczku, dla was specjalnie upiekłam. Zjedzcie coś, bo chudzi jesteście jak patyczki.

— Zjemy na pewno — odezwała się panna Chmielak. — Za kompot też dziękujemy.

— To przyniosę. — Uradowana starsza pani Romecka znów na moment zniknęła.

— Masz bardzo miłą babcię — przyznała, kątem oka spoglądając jednak na talerz ze słodkościami.

— Teraz nie da nam spokoju — odrzekł, przyciągając ja do siebie. Nie zaprotestowała.

Wtedy jednak coś jej się przypomniało. Zmrużyła oczy i ignorując jego przeszywające ją na wskroś głodne spojrzenie, wypaliła: — Błagam, powiedz, że dałeś już sobie spokój z Serafiną. Nie widziałeś, jak się wtedy zachowywała, co wygadywała. Zawsze była wredna, ale ostatnio jest jakoś za bardzo pewna siebie. Nie wiem, co w nią wstąpiło.

— Przejdzie jej. — Pogłaskał jej lśniące włosy, lekko targając końcówki, przez co aż się wzdrygnęła. Dopiero wtedy otrzeźwiał i przestał.

— Tak myślisz? — Dziewczyna robiła teraz trzy rzeczy jednocześnie. Po pierwsze nie mogła wyrzucić z głowy ostatniej akcji u Juli, po drugie oczami cały czas wodziła za kotami, by się przypadkiem nie pozabijały, a po trzecie... po trzecie coś ją jednak ciągnęło do kolegi obok, nawet trochę za bardzo. Mówiła dalej, ściskając pięści z irytacji: — Trzęsie mną, jak tylko sobie o niej pomyślę. Nie wiem, jak ty mogłeś...

Spojrzała na niego z wyrzutem, lecz on z szarmanckim półuśmiechem odparł:

— To był żart, przecież wiesz. Ja i ona? Co ty, nigdy w życiu. — Zarechotał. — Ale była łatwym celem.

— Teraz serio zaczynam się ciebie bać. Może nawet bardziej niż jej.

— Spokojnie, piękna, dla ciebie mogę być najmilszy na świecie. — Stopniowo zbliżał swoją twarz i rękę ku niej, już prawie muskając jej cerę, gdy drzwi otworzyły się po raz kolejny.

— Nic nie zjedliście jeszcze? — Lamentowała zawiedziona babcia ze szklankami kompotu gruszkowego w rękach. — Jak to tak? Janeczku, nałóż koleżance, jak sama się wstydzi.

— Dobrze, nałożę i jeszcze przygotuję serwetki — odrzekł z ledwo wyczuwalną ironią, bo niezbyt podobała się mu ta dzisiejsza troskliwość krewnej. W każdy inny dzień by ją docenił, ale nie teraz.

Kobieta zostawiła napoje, po czym wyszła. Koty nadal się do siebie nie odzywały, a tymczasem chłopak postanowił przejść do rzeczy. Wstał, odwrócił się do niej przodem, by na pewno na niego patrzyła.

— Gorąco tu — stwierdził i zaczął ściągać koszulkę. Zakłopotana Róża zaczęła kręcić głową na boki w poszukiwaniu ratunku, a gdy to nie pomogło, zasłaniała twarz dłońmi. Przez palce jednak spoglądała na jego klatę całkiem znośną. Zaschło jej w gardle, więc unikając tego poniekąd przyjemnego widoku, poszła po kompot, wpadając na Pana Rudzika. Wychyliła szklanę na dwa razy. Janek, wciąż dwuznacznie się uśmiechając, podszedł bliżej i chwycił ją w ramiona. Czknęła, prawie się wtedy krztusząc. Powróciwszy do świata żywych, czując na sobie mały cień poczucia winy, powiedziała:

— Mieliśmy przecież poznać nasze koty i obejrzeć film.

— No tak, ale możemy zrobić coś jeszcze. — Janek schodził dłońmi niżej, aż do talii.

— C-co ty robisz? — Tym razem naprawdę się przestraszyła. Co by o tym pomyślał jej chłopak? Co z jej ukochanym, cudownym Antkiem? Czy zaprowadził już z ojcem Siłacza do porządku, czy będą musieli się rozstać?

Łapczywie wciągnęła powietrze do płuc i odwróciła się twarzą do niego. Jej oczy błagały o litość.

— Co ty robisz? — powtórzyła, gdy jej pupil z własnej woli wskoczył do transportera. Dla Miauczysława nie zrobiło to absolutnie żadnego znaczenia.

— Nic takiego. — Jego słowa przeczyły każdemu kolejnemu podjętemu krokowi.

— To tak?! — W Róży odezwał się wreszcie instynkt. Popchnęła go lekko, tak, że prawie nie poczuł, lecz ona odzyskała przestrzeń do ucieczki. — Jak możesz?! Jestem zajęta! — krzyczała, że zapewne nawet na dole przygłuchy dziadek Romecki usłyszał. — Panie Rudziku, wychodzimy.

— Wcześniej ci to nie przeszkadzało. — Próbował z nią jeszcze dyskutować, choć akurat w tym miał trochę racji.

— Teraz już przeszkadza. Pa.

Zamknęła transporter i z fochem wymalowanym na twarzy zbiegła na dół, a potem jeszcze dalej. Hałas zbudził nawet światowego mistrza wagi ciężkiej w spaniu, wielkiego Miauczysława, syna długowłosej kotki sąsiadów i jakiegoś ulicznika. On też musiał się wypowiedzieć w tej kwestii. Miauknął z niezadowoleniem, rozdziawiając pyszczek.

— Miauczysławie, zamilcz! — rozkazał jego pan.

Zawstydzony kocur opuścił głowę i wrócił do spania. W tym był mistrzem świata.

Nie udał się ten wieczór. Trochę niedopowiedzeń, trochę zuchwałych ruchów i starannie budowany od miesięcy domek z kart zwyczajnie runął. Nie zawsze warto mierzyć zbyt wysoko, nawet jeżeli trawa po drugiej stronie płotu wydaje się zieleńsza. Może się bowiem okazać, że to jednak nasz wzrok nas oszukuje.