kim jesteś

zapytała tafla wódki

zwierciadło chaosu i prawdy

i odór wymiocin

i krople krwi

z przygryzionej duszy

kim jesteś

jak nie cieniem rozpaczy

granicą granicy

gdzie zacierają się usta

i ślady stóp

po sprincie uczuć

po czarno białych kadrach

gdzie słony posmak i

zew rozkoszy mieszały się

ze skowytem udręczonego kata

kata o imieniu tym samym

które wyryto na sercu

na duszy

na ustach

krwią tuszem słowami

kim jesteś

nie poznaję cię

ani bezkresnych kształtów

zalewających różowe brzegi

i zagnieżdżających się w gardle

aby krzyk nie wypełzł

aby pióra nie wyrosły na mojej skroni

oh! pióropusze

samotności i fermentacji

gdzie słodycz

miesza się z zepsuciem

gdzie biel to nie symbol niewinności

gdzie czerń to nie symbol śmierci

a życia