W czasie kiedy Caleb rozmawiał z rodzicami, Cornelian zdążył pomóc Marianne z karmieniem Fogo. Zdążył również zostać oparzony przez gorący oddech smoka.

— O rany, Cornelian — Caleb wyglądał na zmartwionego. — Może potrzebujesz pomocy...

— Nie — uciął krótko szatyn, po czym wyjął różdżkę i machnął nią, cicho mamrocząc formułę zaklęcia przywołującego i apteczka do niego przyleciała.

Caleb nie naciskał - skoro Cornelian wolał radzić sobie sam, to blondyn się o to nie wykłócał. Zresztą już się przyzwyczaił, że Cornelian jest raczej samowystarczalny i prędzej pocałowałby Florine, niż pozwoliłby sobie pomóc, kiedy doskonale sam sobie radził.

Szatyn w milczeniu odszukał w apteczce maść od oparzeń oraz bandaż, po czym zaczął spokojnie opatrywać swoje oparzenie.

— Może chociaż zrobię ci herbatę? — zaproponował nieśmiało Caleb, na co Cornelian lekko przewrócił oczami.

— A się uczepiłeś — westchnął, nie przerywając nakładania maści. — No dobrze, skoro tak bardzo ci na tym zależy...

Caleb skinął głową, po czym nastawił wodę na herbatę. Znalazł również jeszcze niedokończoną czekoladę, którą poczęstował wspólokatora.

— Nie mam pojęcia, skąd bierzesz tyle czekolady — pokręcił głową, bandażując ranę.

— Tata zawsze mówi, że czekolada pomaga na wszystko — Caleb wzruszył ramionami.

— Moja babcia raczej powiedziałaby, że czekolada niszczy zęby.

— Każde lekarstwo ma swoje skutki uboczne.

Przez chwilę siedzieli w ciszy, którą w końcu przerwała gotująca się woda.

— Dzięki — powiedział cicho Cornelian, kiedy Caleb postawił przed nim kubek z herbatą.

Caleb uśmiechnął się do kolegi.

— To żaden problem — odparł, po czym podszedł do kominka, by rozpalić ogień, który już zaczynał przygasać. Nie rozpalali zbyt dużego ognia, by nie ugotować się w domku.

Cornelian zajął się czytaniem kryminału, którego zdążył przeczytać już ponad połowę, natomiast Caleb po wypiciu herbaty wybrał się na spacer. Potrzebował odetchnąć świeżym powietrzem, a jak na razie mało kto ze stażystów kręcił się po rezerwacie. To dawało mu możliwość zebrania myśli.

Spędził już prawie miesiąc w rezerwacie smoków. Bez wątpienia było to dla niego wspaniałe doświadczenie, jednak czasami martwił się o swoją rodzinę. Jedynie zaufani ludzie wiedzieli, gdzie mieszkali Lupinowie, co dawało trochę bezpieczeństwa dla Cariny, ale Remus i Delilah i tak rozważali zabranie córki gdzieś za granicę, by zapewnić jej jeszcze więcej bezpieczeństwa. Caleb próbował przekonać samego siebie, że wszystko będzie dobrze, jednak nie był pewien, czy w obliczu wojny to coś da.

Spacerował tak samotnie jeszcze przez jakiś czas, kiedy z zamyślenia wyrwał go Charlie, który położył dłoń na ramieniu Caleba.

— W porządku, Caleb? — zainteresował się, na co blondyn pokiwał głową. — Cieszę się, że tak dobrze czujesz się w naszym rezerwacie.

— A ja cieszę się, że mogę tu być — zapewnił go Caleb. Charlie nie wątpił w jego prawdomówność, jednak było coś, co podejrzewał.

— Pewnie boisz się o swoją rodzinę, co? — zapytał go łagodnie.

Caleb utkwił wzrok w ptaku, który przysiadł na gałęzi drzewa. Koniec końców postanowił wygadać się Charliemu. Jak by nie patrzeć, w całym rezerwacie Charlie był jedyną osobą, z którą mógł porozmawiać o sytuacji w Anglii. Pozostali smokologowie też coś niecoś o tym wiedzieli, ale to Charlie wprowadził go w świat smoków.

— Tak — odparł po chwili milczenia. — Jeśli mam być szczery, to nawet bardzo.

Charlie położył mu dłoń na ramieniu.

— Na pewno wszystko będzie z nimi w porządku, Caleb — pocieszył go. — Z tego, co mi wiadomo, przez chwilę będą na weselu Billa i Fleur, a myślę, że nie wydarzy się nic, czego raczej nie chcielibyśmy doświadczyć...

— Pewnie masz rację — Caleb kiwnął głową. W pewnym momencie do jego głowy wpadł pewien pomysł. — Myślisz, że mógłbyś przekazać coś mojej siostrze?

— Nie ma problemu, Caleb — zapewnił go Charlie. — Tak z ciekawości, co to takiego?

— Carina uwielbia zasuszać rośliny — odparł Caleb. — Prowadzi zielniki, opisuje te wszystkie rośliny... Mógłbym nazbierać trochę tutejszych roślin i wsadzić pomiędzy kartki.

— Zaczątek kolejnego zielnika — zaśmiał się smokolog. — Jasne, przekażę Carinie ten zielnik, tylko najpierw nazbieraj trochę roślinek.

— Bez roślinek nie ma zielnika — zaśmiał się Caleb, na co Charlie mu zawtórował.

W czasie gdy Caleb zbierał rośliny dla siostry, Cornelian zdążył dokończyć kryminał pożyczony od Caleba, a ponieważ niewiele spał poprzedniej nocy, również zasnąć.

Sen, który mu się przyśnił, dotyczył głównie Matthewa, który już od początków nauki w Ilvermorny był dobrym przyjacielem Corneliana - był również głównym powodem, dla którego szatyn wybrał właśnie Gromoptaka, a nie Wampusa.

W prawdziwej, niewyśnionej historii Cornelian powiedział Matthewowi o swoich uczuciach do niego pewnego popołudnia, które wtedy wydawało mu się piękne, a teraz chciałby o nim zapomnieć. Nie było mu ciężko tego z siebie wykrztusić - przeciwnie, z jego ust wydobywał się coraz większy potok słów. Kiedyś Cornelian mówił znacznie więcej, dopiero po tym incydencie stał się powściągliwy w słowach.

Początkowo po usłyszeniu tego Matthew patrzył na Corneliana tak, że chłopak nieco się przeraził - mina jego przyjaciela była tak nieodgadniona, że nie wiedział, czego właściwie się spodziewać. Po chwili Matthew wziął szatyna za ramiona, a jego przeszedł dreszcz. Tyle że po wyrazie twarzy Matthewa wnioskował, że nie usłyszy tego, co chciałby usłyszeć.

Nawet jeśli nie mógłby dzielić z nim tego uczucia, nie chciał tracić przyjaciela.

— Przykro mi, Cornelian, ale... Nie jestem w stanie powiedzieć ci tego samego — powiedział, co zadziało boleśnie na Corneliana. Szatyn starał się jednak nie pokazywać tego po sobie.

— Eee... — w tym momencie po prostu zabrakło mu słów, które mógłby powiedzieć. I to chyba pierwszy raz w życiu. — Rozumiem, Matthew...

— Chciałbym, abyś był szczęśliwy — dodał jego przyjaciel — ale ze mną tylko żyłbyś w błędzie. Myślę, że żaden z nas by tego nie chciał.

Tu Cornelian musiał się zgodzić - nie chciał żyć w iluzji szczęśliwego związku, a potem dowiedzieć się, że jego partner tak naprawdę go nie kocha, tylko nie chciał go zranić. To byłoby jeszcze bardziej bolesne.

Matthew i Cornelian pozostali przyjaciółmi, jednak w trakcie ostatniego roku w Ilvermorny szatyn odniósł wrażenie, że jego przyjaciel się od niego oddala. Nie pozwalał jednak tej myśli dojść do głosu.

Najbardziej bolesna sytuacja przyszła wraz z końcem roku - jakiś miesiąc przed ukończeniem szkoły wszyscy znajomi jego i Matthewa, z którymi dotychczas miał dobry kontakt, zaczęli się od niego odwracać. Od Florine Cornelian dowiedział się, że Matthew naopowiadał im niezbyt miłych rzeczy o nim. Florine jednak uważała, że Cornelian na pewno nie traktuje dziewcząt źle. To uświadomiło Cornelianowi, że rzeczywiście on i Matthew się od siebie oddalali.

Nie był w stanie stanąć z nim twarzą w twarz, więc zostawił mu list. List, który obrócił w proch lata przyjaźni.