/Maryna/

Minął tydzień od kąt zostałam napadnięta i zaszantażowana w lesie. Strasznie bolało mnie to co musiałam napisać Gabrysiowi. Tak bolało, że chciałam pójść na policje i wszystko powiedzieć. Jednak wiedziałam, że i tak to nic nie da. Siedziałam obecnie w swoim domu. W pewnej chwili do drzwi ktoś zapukał. Otworzyłam je i zobaczyłam... Gabrysia. Wpuściłam go.

-Napijesz się czegoś?- Spytałam się patrząc na niego gdy szliśmy do salonu połączonego z kuchnią. Na jego twarzy zauważyłam smutek.- Gabryś? Coś się stało?- Spytałam się patrząc na niego zmartwiona.

-"Nie możemy się więcej spotykać." To były twoje słowa Maryna.- Powiedział kiedy usiedliśmy przy blacie w kuchni.

-Owszem  napisałam tak by ratować tobie życie. Gdybym nie napisała tego do ciebie byś został zabity... Na moich oczach.- Powiedziałam patrząc na niego. Spuścił głowę.

-Może było by tak lepiej.- Powiedział ze spuszczoną głową.

-Czy ty oszalałeś? Wszyscy by byli załamani, a najbardziej ja. Ja nie umiem żyć bez ciebie. Jesteś jedyną osobą która się dla mnie liczy.- Powiedziałam łapiąc jego ręke. Ale on zabrał ją.

-Wybacz ale ja... Wjechałem w mur. Przeze mnie Artur jest w śpiączce. Zosia którą dalej kocham nie odzywa się do mnie, a mój szef... Zawiesił mnie.- Powiedział wstając z krzesła.

-Ale to był wypadek na pewno. Jesteś dla mnie bardzo ale to bardzo ważny Gabryś. Nie umiem żyć bez ciebie.- Powiedziałam mając łzy w oczach.

-Maryna... Masz racje... Nie powinniśmy się spotykać. Zasługujesz na kogoś lepszego ode mnie. Po prostu chce byś znalazła kogoś kto na ciebie zasługuje.- Jego słowa sprawiły, że moje serce pękło na milion kawałków.

-A czy ty nie rozumiesz, że kocham ciebie?! Reszta chłopaków by pewnie byłaby ze mną dla sławy albo tylko zaliczyć i pójść sobie! Ale ty taki nie jesteś! Tak wiem kochasz tą głupia Zosie!- Wykrzyczałam czując jak łzy zaczęły spływać mi po policzkach. Wtedy... Gabryś on...

-Ona nie jest głupia!- Wykrzyczał... Uderzając mnie z otwartej dłoni. Pierwszy raz mnie uderzył. Strasznie bolało.- M-Maryna przepraszam ja nie...- Nie dokończył bo zaczęłam go pchać do drzwi.

-Wynoś się! Nie chce cie znać! Ufałam ci! Zakochałam się w tobie, a ty nadal jesteś zaślepiony tą cholerną miłością do tej idiotki!- Wykrzyczałam wypychając go z domu. Zamknęłam drzwi na łucznik. Poszłam do swojej sypialni. Położyłam się na łóżko i zaczęłam płakać. To co zrobił Gabryś... To tak cholernie bolało. Chciałam zniknąć z tego świata.

/Gabriel/

Czułem się okropnie. Nie powinienem był robić Marynie nadziei, a teraz nie chce mnie znać za to, że na nią nakrzyczałem i uderzyłem. Poszedłem ze smutkiem do domu. Gdzie nadal wynajmowałem pokój w domu Artura. Po wejściu usłyszałem jak Martyna pytała się co się stało. Wiedziała o tym, że zostałem zawieszony. Martyna weszła do mojego pokoju gdzie zacząłem płakać. Powiedziałem wszystko bardziej płacząc. Uspokoiłem się dopiero po tym jak Martyna dała mi leki na uspokojenie.