Siedziałem w jadalni i patrząc przez okno, jadłem kanapki z Nutellą. Lekki wietrzyk poruszał zielonymi listkami jabłoni, a słońce sprawiało, że owoce dojrzewały.

 Sielankę przerwało walenie do drzwi i krzyki.  Rodzina. Przypomniało im się o mnie, kiedy zostałem sławny i bogaty.

— Manu... Otwieraj! — Rozległ się dźwięczny jak dzwon głos ojca. — Przynieśliśmy twoje ulubione dania. Skoro nie chciałeś zjeść u nas to zjemy u ciebie.

Po moich policzkach spłynęły łzy. Miałem ochotę skulić się pod ścianą jak dziecko.

— Manuel! Możesz zaprosić nawet tego swojego 'goryla', jeśli nie czujesz się pewnie.

W głowie zapaliła mi się czerwona lampka. Robert. Chcą dorwać Roberta. Jest w niebezpieczeństwie. 

Bezszelestnie wstałem z krzesła i poszedłem zamknąć wszystkie drzwi i okna. Opuściłem rolety i schowałem się w piwnicy. W piwnicy, która stanowiła jedyną drogę ucieczki. Miała drugie wyjście z tyłu domu, ukryte wśród róż. W pobliżu znajdował się przystanek autobusowy. Mogłem, więc szybko i niezauważenie uciec. Tylko dokąd? Do Roberta? Bastiana? Nie... Marco. Nikt nie wiedział, że przyjaźnię się z Reusem. Tylko on mieszka w Dortmundzie, a ja nie mogę opuścić treningów.

Poza tym musiałem ostrzec Roberta przed niebezpieczeństwem. Nigdy bym sobie nie wybaczył jeżeli by mu się coś stało. Nigdy

Przebrałem się w stare dresy i bluzę z kapturem znalezione w jednym z pudeł wypełnionych nieużywanymi rzeczami i przekradłem się do ogrodu po drugiej stronie domu. Zarzuciłem kaptur na głowę i pobiegłem jak najdalej od rodziny.

Nogi same mnie zaniosły do mieszkania Roberta. Drzwi były otwarte. Uchyliłem je, a moje serce stanęło. Robert leżał nieprzytomny na podłodze w kuchni. Wokół jego ciała znajdowała się kałuża krwi.

Mój żołądek zacisnął się ze strachu.

"To moja wina" — huczało mi uszach. — "Moja"

Sprawdziłem, czy oddycha. Nie wyczułem oddechu na swoim policzku, a jego klatka piersiowa się nie unosiła. Był jeszcze ciepły.

Przytuliłem go, a moje łzy skapywały na jego T-shirt.

— Obiecałeś, że mnie nie zostawisz! — krzyknąłem. — Obiecałeś. Nie możesz mnie teraz opuścić...

Tuliłem go.

Nie mógł umrzeć. Nie mógł.

Zadzwoniłem po pogotowie. Karetka przyjechała po pięciu minutach.Popatrzyłem wyczekująco na ratowników medycznych, ale nie mogłem nic wyczytać z ich twarzy.

Zabrali go do szpitala, a ja pozostałem samotnie w jego mieszkaniu.

Bałem się, że Robert nie żyje. Tak mocno się bałem. 

Po kilku minutach usłyszałem głosy. Musiałem się, gdzieś schować. Pierwsze, co mi przyszło do głowy to szafa w łazience.Schowałem się w niej, przyciskając się jak najbardziej do najciemniejszego kąta.

Głosy się zbliżały. Rozpoznałem je.

Marcel i Marco.

Już nic nie rozumiałem... Przecież Reus był moim przyjacielem.

Drzwi do łazienki się otworzyły. Wstrzymałem oddech.

— Jak myślisz, gdzie ta mała dziwka się schowała? — zapytał Marcel.

— Wcale nie taka mała...

— Nie odezwał się do ciebie?

— Nie. 

— Ufa ci...

— Bo nic nie pamięta... Może u Bastiana się schował?

— Nawet jeśli to Basti nic nie powie.

— Podoba mu się ta mała dziwka. — Zaśmiał się Marco. Po moich policzkach spłynęły łzy. — Zawsze miał słabość do Manu.

— Nom.

— Chodźmy już. Zajmijmy się Lewandowskim, a później 'porozmawiamy' z Bastianem. 

Poszli. 

Nie byłem głupi. Wiedzieli, że tu jestem i czekali, żeby wywabić mnie z kryjówki.

Wiedzieli, że musiałem kiedyś wyjść.

Byłem z góry na straconej pozycji.

Musiałem poczekać na niespodziewany bieg wydarzeń, aby wykorzystać swoją szansę na ucieczkę.

Pojawienie się sprzątaczki czy coś w tym stylu.

Nie doczekałem się.

Przynajmniej na razie.

------------------------------------------------------

Trochę dłuższy rozdział. Mam nadzieję, że Wam się spodobał. Nie pogardziłabym, jeśli pojawiłyby się komentarze. Naprawdę.

Pozdrawiam.