15: canavarlar iyileşebilir mi?

Kalbimin çok fazla atmayacağını düşünmüştüm her zaman. Öyle bir şeydi kalp, durduğu anda her şey bitiyordu ve benim hayatım kaç kez bitmişti saymamıştım. Sayamamıştım.

Titreyen ellerim arasındaki içki şişesini son kez kafama dikip şişeyi kenara koyarken ikinci kez hissettim hayatımın bitmeye yakın bir zamanında olduğunu. Burada yine yalnızdım. Bu sefer yanımda hiç kimse yoktu. Ne Yoshinori ne de arkadaşım vardı. Kimsesizdim, o hastane odasındaki gibi.

Geçmişe takılı kalmayı ben de sevmiyordum. İnsanların konuşması çok basitti, yapma dediklerinde bitmiyordu her şey. Belki de yeni başlıyordu. Ama insanlar anlamazdı, arkadaşlar anlamazdı. Duygular söküp atılabilen bir şey değildi.

Kendi kendime güldüm, beni dinleyen ve anlayan kimse yoktu ama ben konuşup duruyordum. Beni kimse anlamayacaktı.

''Burada durman için hava fazla soğuk değil mi?'' Tanıdığım bu ses hemen arkamdan geldiğinde başımı çevirmek istedim ama o zaten soluma oturmuştu, omuzlarıma bıraktığı hırkayla beraber. Kaşlarım çatıldı. ''Neden geldin?''

''Yalnız olduğunu söylememiş miydin?''

''Senden yalnızlığıma ortak olmanı istemedim.'' Yoshinori kaşlarını kaldırdı, ardından güldü ve başını iki yana salladı. ''İşte bu yüzden seni sevdim. Bu yüzden seni bırakamadım. Bu yüzden yanındayım.''

Dediklerini görmezden gelerek nefes vererek güldüm. ''Ya tabi. Canavarlar sevemez. Aşık olamaz. Yardım edemez.''

''İki canavar da birbirine yardım edebilir.''

Kaşlarım tekrar çatıldı, benim de mi canavar olduğumu söylemişti o? Başımı ona çevirdim. ''Ne?''

''Kalbin Kayra, kalbin. Kalp hiçbir zaman yalan söylemez. Kalp her zaman aynı atmaz. Gözler her zaman aynı bakmaz. Benden nefret edemiyorsun çünkü ben de aynıyım.'' Sözlerinin üstüne diyeceğim şeyler birer birer dilimin ucuna geldi ama vazgeçtim, sadece omuz silktim.

''Canavarlar hasta olur mu?'' diye sordum ayaklarımı uzatarak. Şu anda gamsız olarak gözüktüğümü biliyordum ana sesimin titremesini engelleyememiştim. Nefes almak acıtıyor, ayak uçlarımda toprağı hissetmek midemi bulandırıyordu. Şimdiye çoktan ölmüş olmam gerekirdi. 

Gökyüzü kapkaranlıktı ve hiç yıldız yoktu, yıldızlara yakın değildik. Dudaklarımı ıslatıp ona döndüğümde omuz silkti. Gözleri parlamıyordu bu sefer. Üzerindeki siyah sweatshirt ısıtmıyormuş gibiydi.

''Canavarlar iyileşemez ki.'' 

Kurduğu cümlenin ağırlığı kalbimi ele geçirdi yavaş yavaş. Vücuda yayılan bir zehir gibiydi, yavaştı ama çok acıtıyordu. Acıtmıştı. Bana biraz daha yaklaşıp tüm vücudunu bana döndü, soğuk elleri yüzümü kavradı. Bakmak istedim. Bakmak ve görmek istedim.

''Ve biz iyileşemeyiz Kayra. Asla iyileşemeyeceğiz.''

Yanaklarımdan aşağı sıcak yaşlar dökülürken Yoshinori parmağıyla sildi yanaklarımı. Korkma, der gibiydi ama dememişti. Gideceğiz, yok olacağız demek istemişti ama dememişti. Hiçbir şey dememişti ve ben anlamamıştım. Hikayemizin biteceğini söylemişti ama ben duymamazlıktan gelmiştim.

İkimiz de bitirmemek için uğraşmadık.

15