-Chciałbym przywrócić swoje życie. - Jungkook wymamrotał. 

-Brzmisz jakbyś już nie żył lub coś w tym rodzaju. - Taehyung zaśmiał się, biorąc łyka swojej kawy. -I chciałbyś przywrócić swoje życie? Po tym wszystkim? 

Młodszy pozostał cicho, patrząc na Taehyunga. 

-Chciałbym powrócić do starych czasów.

Starszy pomyślał przez chwile, zanim powiedział: 

-Jeśli chodzi ci o stare dobre czasy, to ja też bym chciał. 

Dwóch chłopaków przyglądało się nocnym gwiazdom, będąc na dachu i popijając gorące napoje. Sekretnie zdecydowali, by spotykać się tam, ponieważ nie chcieli zostać przyłapani przez swoich rodziców w ciągu dnia.

Minęły dwa dni. 

Co oznacza 5 dni do wyjazdu Jungkooka. 

W ciągu tych dwóch dni, dwójka chłopaków spędziła czas razem, wyjeżdżając w różne miejsca, tylko po to, by uciec od domu. 

-Zostało tylko pięć dni, Taehyung. - powiedział cicho Jungkook, przymykając oczy. 

-Mamy pięć dni. Pięć dni, by wszystko podziałało. -Taehyung sięgnął po dłoń młodszego i mocno ją ścisnął. 

-By podziałało.. By podziałało dla mnie.. 

-Co? 

-Hm? Nic. 

Jungkook pokornie uśmiechnął się i również uścisnął dłoń Taehyunga. 

-Wracajmy do środka. Robi się trochę chłodno. 

-Okej. 

Po tym jak dwóch chłopaków cicho weszło do domu przez okno, Jungkook wolno pociągnął za rękaw Taehyunga. 

Starszy spojrzał na niego z pytającym wyrazem twarzy.

-Hm? 

-Nie opuszczaj mnie. 

Spojrzał na dół na swoje stopy. 

-Coś nie tak? - Taehyung nagle zaczął się martwić, obserwując ekspresję Jungkooka. Jego policzki były lekko zaczerwienione od siedzenia na zewnątrz, a jego oczy wydawały się niepewne. 

-Ja-ja, Taehyung, cały ten czas- 

-Jungkook? Śpisz? - męski głos dobiegający z drugiej strony drzwi przerwał im. 

-Cholera- Taehyung, to tata. Schowaj się w szafie. - Jungkook spanikował, popychając starszego w stronę szafy.

-Jungkook? Musimy porozmawiać. 

Jungkook wskazał szafę, pośpieszając starszego. 

-Czekaj, przebieram się! - młodszy krzyknął, zamykając okno, znajdujące się za nim. 

-Oh- w porządku. 

Taehyung otworzył szafę i schował się do środka. Wcisnął się pomiędzy wiszącymi ubraniami i nie miał teraz żadnego miejsca do ruchu. 

Po tym jak Jungkook był pewny, że drugi jest ukryty, otworzył drzwi, pozwalając Minjunowi wejść do środka. 

-Coś nie tak? - chłopak zapytał, ziewając. 

-To o naszym kontrakcie i- 

-Tato, myślę, że to nie jest najlepsze miejsce do rozmowy o tym. - Jungkook przerwał mu. 

-Dlaczego nazywasz mnie-

-Tak, wiem. 

-C-co, dlaczego? Nie ma tutaj nikogo. 

-Wiem, ale czy możemy porozmawiać jutro? Może po szkole czy coś. Jestem po prostu bardzo dzisiaj zmęczony. Przepraszam. 

-Ale będzie lepiej, jeśli porozmawiamy o tym teraz- 

-Minjun, jestem naprawdę teraz zmęczony. Proszę. Jutro. - Jungkook nalegał. 

-W porządku. Jutro o 14. Zadzwoń do mnie. - powiedział i wyszedł z pokoju. 

Jungkook odwrócił się w stronę szafy. 

-Hyung, możesz już wyjść. 

Po paru sekundach, Taehyung wyszedł z szafy rozgrzany i ze zmieszanym wyrazem twarzy. 

-Jungkook, o czym rozmawiałeś ze swoim ojcem? - zapytał z zaciekawieniem. 

Młodszy zawahał się przez chwilę, ale po chwili się zaśmiał. 

-Oh, to nic takiego. 

-Ale twój tata powiedział coś o kontrakcie- 

-Do szkoły. Bo się przeprowadzam do innej i w ogóle. 

-Oh, rzeczywiście. 

Jungkook spojrzał na Taehyunga. 

-Powinieneś pójść, zanim nasi rodzice nas nakryją. Jest już późno.

Starszy skrzywił się i podszedł do Jungkooka. Złożył lekki pocałunek i uścisnął go. 

-Dobranoc. Tęsknie za tobą i kocham cię. 

Jungkook zaśmiał się i odwzajemnił uścisk. 

-Też cie kocham i też za tobą tęsknie. - odsunął się, podchodząc do drzwi. 

-Pa. 

-Pa. 

Zamknął drzwi, znajdujące się przed nim i oparł się o nie. 

Cholera.. 

---------------------------------------------

Następnego dnia

Jungkook przeszedł nerwowo przez kampus. Nagle znikąd ktoś zawołał jego imię, a chłopak szybko się odwrócił, by zobaczyć Jimina, podbiegającego do niego. 

-Jungkook!! - chłopak wesoło go przywitał. 

-H-hyung, wystraszyłeś mnie. - Jungkook przyłożył dłoń do swojej klatki piersiowej. 

-Przepraszam. Byłem po prostu zaskoczony, że cie widzę. Co tu robisz? 

-Tak, minęło dość dużo czasu.

Jimin przechylił głowę, czekając na odpowiedź na swoje pytanie. 

-Więc? 

-Hm? 

-Zapytałem, co tutaj robisz? - starszy zaśmiał się, klepiąc Jungkooka po plecach. 

-Oh, uh, przyszedłem, by spotkać się z tatą, bo muszę z nim porozmawiać. - odpowiedział. 

Jimin skinął głową. 

-Twój tata tu pracuje? 

-Ta. Właściwie, to jest dyrektorem. 

-Jest kim?!? Dyrektorem?!? - Jimin krzyknął, otwierając szeroko oczy. 

-T-tak, zapomniałem ci powiedzieć.. - młodszy zaśmiał się niekomfortowo. 

Rozejrzał się dookoła, by zobaczyć czy ktoś się na nich patrzy, ale zobaczył tylko kilku studentów dziwnie im się przyglądających.

-Hyung, proszę, bądź cicho. Jesteś zbyt głośno. 

-Sorry. Trochę mnie zszokowałeś. Wracasz niedługo do szkoły? Wszyscy na ciebie czekamy. 

-N-nie wiem. Może. Mam nadzieje. - mocno się zaśmiał, wstrząsając ramionami. 

-Cóż, powiedz mi, jeśli tak, bo powiem wtedy reszcie. Będą naprawdę podekscytowani. - Jimin uśmiechnął się, mocno przytulając Jungkooka. 

-Ja też. - odpowiedział. - Tak czy inaczej, muszę już iść, albo mój tata się wścieknie. 

-W porządku. Pa, Jungkook! Napisz do mnie! 

Po tym jak Jungkook odszedł, szybko skierował się do środka uniwersytetu do gabinetu dyrektora. Spojrzał na swój telefon i zdał sobie sprawę, że nie ma dużo czasu. 

13:58

Kiedy znalazł się przy biurze, zapukał trzy razy zanim wszedł. 

-Minjun? To ja. 

-Oh, Jungkook. Nie wiedziałem, że już 14. Usiądź. -Minjun odsunął papiery, które się przed nim znajdowały i zdjął z siebie okulary. 

Jungkook usiadł na krześle i cierpliwie czekał, aż Minjun zacznie mówić. Jego ręce były lekko spocone, a jego gardło zaczynało się robić suche. 

-Więc, nasz kontrakt. 

Zaczął. 

-Z sukcesem wypełniłeś swoją robotę, mimo to, że złamałeś pare zasad. 

-Nie chciałem ich złamać, szefie. To był wypadek. Nie chciałem go w to angażować. - Jungkook mocno zacisnął pięści. 

Minjun westchnął, wyjmując z szuflady plik papierów, po czym położył na nim długopis. 

-W tym pliku, jest kawałek papieru, w którym mowa o przeprowadzce do Londynu. Chciałbym, abyś go podpisał i pracował tam ze mną. Wierzę, że pomogłem ci we wszystkich sprawach, związanych z twoją matką.

Chłopak wolno skinął głową w odpowiedzi. 

-Co się stanie, jeśli nie podpiszę tego? - Jungkook zapytał. 

-Cóż, możesz wrócić do życia, które zawsze pragnąłeś. Wybudowałem dla twojej matki grób i zataiłem wszystko, więc policja się niczego nie dowie. - poinformował młodszego. 

-Dziękuje. Ale- dlaczego.. Dlaczego zdecydowałeś się mi pomóc? - Jungkook zapytał, patrząc na Minjuna. 

Zajęło mu chwilę, by odpowiedzieć, ale umieścił swoje ręce na biurku i powiedział: 

-To prawdopodobnie dlatego, że przypominasz mi mojego syna. Niewinna dusza została rozdarta przez rzeczywistość do momentu, który go niszczy, dopóki nic nie pozostanie. Z wszystkiego co oferuje nam świat, część jego nie ma na tyle szczęścia. Niewyobrażalnie niesprawiedliwe, prawda? 

Jungkook pozostał w ciszy, kiedy jego klatka piersiowa się zacisnęła. To była prawda. Wszystko było prawdą. Niszczył siebie, dopóki nie pojawił się Minjun i podał mu rękę. 

-Pojadę. Podpiszę to. 

-Jungkook, nie musisz się zmuszać tylko dlatego, że- 

-Chcę pojechać. - Jungkook powiedział, zdeterminowany.

Minjun uśmiechnął się blado i przesunął papier z długopisem w kierunku chłopaka. 

-Jeśli tego chcesz. 

Młodszy wyjął z pliku kawałek papieru i umieścił go blisko siebie na biurku. Chwycił długopis i podpisał się po przeczytaniu tekstu. 

-Nie martw się. Zawsze będziesz miał wsparcie. 

-Wiem. I dziękuję za wszystko. - Jungkook oddał papier Minjunowi. Wstał z siedzenia i założył na siebie kurtkę. 

-Pójdę już. Zobaczymy się w domu. 

-W porządku. Wyjeżdżamy w tą niedziele o 16. Zapakuj i weź ze sobą co tylko chcesz.

-Okej. 

-Poczekaj. - Minjun go zatrzymał. - Zanim wyjdziesz, powiedz mi. Czy naprawdę kochasz Taehyunga? 

Jungkook zatrzymał się w połowie. Bez odwracania się, wydając z siebie cichy śmiech, odpowiedział: 

-Nie, nigdy go nie kochałem, szefie.