Czy to nie jest przerażające, że każdy moment może być ostatnią chwilą, kiedy z kimś rozmawiasz? 

-To oznacza, że on nie umarł, hyung!

-Jungkook, co do kurwy? 

Jungkook westchnął i złapał się zestresowany za włosy.

-Nie mogę uwierzyć w to, co się dzieje. On kurwa umarł przed moimi oczami. Zadźgał się. O-on był pochowany na cmentarzu, na litość boską!

-Hej, czy możesz się uspokoić? Pewnie przesadzamy. Może to był tylko jakiś sobowtór, kto wie. Albo może Jin ma brata bliźniaka? - Jimin pochylił głowę zmieszany. 

-Muszę iść. 

-Koleś, nie mówisz poważnie. Nie możesz wyjść wyglądając-tak. - Jimin przyjrzał się młodszemu, który miał na sobie koszulę szpitalną. 

-Mama przyniosła mi ubrania. - odpowiedział, podchodząc do szafy sfrustrowany.

Szybko ubrał spodnie i założył na siebie kurtkę. 

-Wejdź do łóżka i udawaj, że jesteś mną przez jakiś czas. Dzięki, hyung. - powiedział pośpiesznie, wychodząc z pomieszczenia. 

-Czekaj, co? Jungkook! Jungkook?! 

------------------------------------------------

~40 minut wcześniej~

  -Pizza przyjechała. Zaraz wrócę. - powiedział starszy, szybko wstając, by wyjść. 

Wyszedł na korytarz z zaczerwienioną twarzą i roztrzepanymi włosami. 

Chłopak uśmiechnął się do siebie i dotknął swoje usta.

Wreszcie.  

Stanął i poczekał na windę na końcu korytarza. Kiedy drzwi się otwarły, wszedł do środka, widząc mężczyznę w czarnej kurtce i czapce.  Miał głowę pochyloną w dół, więc Taehyung nie mógł zobaczyć jego twarzy, ale szybko stracił zainteresowanie. 

Taehyung spojrzał na niego podejrzliwie, ale pośpiesznie nacisnął przycisk i stanął obok niego. 

-Kim Taehyung. 

Usłyszał głos dochodzący z jego prawej strony. 

Chłopak szybko przekręcił głowę na bok. 

-P-przepraszam? 

-Dobrze widzieć cię żywego. - powiedział mężczyzna, ujawniając swoją twarz. 

To był Jin. 

Na jego widok cała krew z jego ciała spłynęła w dół. 

Taehyungowi brakowało słów, nie mógł dokładnie przetworzyć tego co właśnie zobaczył i usłyszał. 

Winda wydawała z siebie dźwięki na każdym piętrze. 

-Zszokowany widokiem mojej twarzy? - zapytał, powoli formując na swojej twarzy krzywy uśmiech. 

-Jak. Do kurwy- 

-Mam swoje sposoby. Układy z policją. Znałem ludzi, którzy mi pomogą i to zadziałało. Udawałem, że nie żyje przez kilka miesięcy, a teraz jestem tutaj. 'By zakończyć to co zacząłem', tak jak zawsze mówią to w filmach. - wyjaśnił. 

Taehyung cofnął się od Jina o jeden krok do tyłu, starając się chwycić metalowej barierki swoimi drżącymi rękoma. 

Jungkook nie żartował. 

Jasna cholera, powinienem mu kurwa wtedy uwierzyć. 

Jin podszedł do drugiego i poprawił swoją czapkę. Taehyung przesunął się na bok, wciąż się trzymając. 

-Przysięgam kurwa, nie podchodź do mnie! Dzwonie po pieprzoną policję. 

Starszy zrobił krótką przerwę, zanim wybuchł śmiechem. 

-Czy nie wyjaśniłem się jasno, mówiąc, że mam układy z policją? 

Taehyung nie odpowiedział, tylko modlił się, by winda doszła już do pierwszego piętra. 

-Słuchaj uważnie, Taehyung. Kiedy te drzwi się otworzą, pójdziesz za mną i zrobisz dokładnie to co ci karzę. Albo Jungkook zginie. 

-Nie dotykaj go kurwa! - Taehyung krzyknął w złości.

-Oh, to nie ja go zabiję. Namjoon to zrobi. Nie chcę pobrudzić sobie rąk. 

-Ty-ty kazałeś mu zabić Jungkooka tego dnia, prawda? 

-Chodził za mną, kiedy wyjechałem na parę miesięcy. To on był po mojej stronie. Biedny chłopak, myślał, że go kocham. Był tylko moim narzędziem do uzyskania od ciebie informacji. 

-Ty skurwysynie. - Taehyung zacisnął pięści. 

Ale zanim był w stanie go uderzyć, Jin powiedział: 

-Chcesz, aby umarł? 

Młodszy zacisnął zęby i rozluźnił dłonie. Drzwi windy wreszcie się otworzyły, po tym co wydawało się dla młodszego godzinami. 

-Tak myślałem. Teraz, chodź za mną. - Jin powiedział i wyszedł z windy, mając za sobą Taehyunga. 

Nie miał pojęcia, gdzie teraz pójdą, ale jedyną myślą, jaką miał teraz w głowie, to utrzymanie Jungkooka przy życiu. 

Będzie cholernie zmartwiony. 

Będzie próbował mnie znaleźć. 

Dwóch chłopaków wyszło ze szpitala i skierowało się do samochodu, do którego Jin trzymał kluczyki. 

Taehyung chciał uciec i znaleźć Jungkooka, ale wiedział, że jeśli to zrobi, to wszystko będzie skończone. 

Jin odpalił samochód i wyjechał z parkingu nie dbając o bezpieczeństwo. 

Młodszy chciał wyjąć swój telefon i napisać do kogokolwiek, ale to było niemożliwe, kiedy siedział obok Jina, który całą jazdę nie spuszczał go z oka. 

Pojawili się na drodze obok lasu, której Taehyung nigdy nie widział. Jin wjechał do lasu i wgłębiał się, dopóki nie dojechali na otwartą przestrzeń. 

-Wychodź. 

Taehyung zrobił tak jak mu kazał i wyszedł z auta, czekając na dalsze instrukcje. 

-Daj mi swój telefon. Odblokuj go. - Jin skierował swoją dłoń w stronę chłopaka. 

Bez odpowiedzi Taehyung podał mu swój odblokowany telefon. 

Jin wszedł w kontakty i przewinął przez listę, dopóki nie znalazł Jungkooka. 

Nacisnął przycisk połączenia i czekał dopóki chłopak nie odbierze telefonu, co zajęło niecałe 5 sekund. Włączył głośnomówiący, aby Taehyung też wszystko usłyszał. 

-Taehyung?! Halo?! Gdzie jesteś? Jesteś bezpieczny? 

-Tak, jest bezpieczny, ze mną. 

-...Kto mówi..? 

-Myślę, że wiesz, Jungkook. 

-J-Jin, nie mogę w to kurwa uwierzyć. Wypuść Taehyunga, teraz! 

-Więc chodź go znaleźć, dziecko. 

-Nie wiem gdzie kurwa jesteś!! 

-Masz dokładnie 3 godziny i 34 minuty, by nas znaleźć. Jeśli potrafisz to zrobić, Taehyung przeżyje. Jeśli nie, skończy tak jak znany wam facet, którego zabiłem wczoraj. Jasne? 

-Dlaczego po prostu nie możesz mnie kurwa zabić? Wiesz gdzie jestem, więc możesz po prostu do mnie przyjść i zabić MNIE. 

-Cóż, nie ma z tego żadnej frajdy, prawda? Lubię pogrywać, Jungkook. W gry, które robią z ciebie psychola. - powiedział, wyszeptując ostatnie zdanie. 

-Kurwa, po prostu go nie skrzywdź. 

-Więc chodź nas znaleźć. 

-Przynajmniej daj mi wskazówkę. 

-Hmm, jesteśmy gdzieś w lesie, niedaleko klifu. Wiesz o którym klifie mówię, prawda? - zapytał sarkastycznie. 

-Skończę z tobą. 

-Zegar tyka, Jungkook. Nie rozłączę się, byś mógł wszystko słyszeć. Oh, i nawet nie myśl o dzwonieniu na policje, znam ich lepiej niż ty. 

Starszy podrzucił swój telefon i usiadł przed samochodem, patrząc do góry na zachmurzone niebo. 

-K-kogo wczoraj z-zabiłeś? 

Jin odwrócił swoją twarz w jego kierunku i się uśmiechnął. 

-Ciekawy?

Taehyung przełknął ślinę i cofnął się o krok. 

-Tae, co ty robisz? Wszystko w porządku?

Powiedział Jungkook z drugiego końca telefonu. 

Starszy podszedł do tyłu samochodu, otwierając bagażnik, ukazując przy tym plecy ludzkiego ciała. 

-K-kt-kto to do kurwy jest. - Taehyung rozszerzył oczy. 

-Twój ex-najlepszy przyjaciel. - Jin uśmiechnął się, przyciągając ciało i zrzucając je na ziemie. 

Starszemu odebrało słowa, kiedy zobaczył twarz. 

-O J-ja p-pierdole! Kurwa! O mój boże, nie, o mój boże. Kurwa!! 

-Taehyung?! Co się dzieje?! Co on zrobił?!

Był zbyt zszokowany, że jego serce przestało bić i zapomniał jak się oddycha. Złapał się swoich włosów, patrząc na ciało, podczas gdy łzy zaczęły wypływać z jego oczu. Taehyung nie potrafił wydać z siebie dźwięku, ale płakał, zakrywając swoje usta i odwracając wzrok od ciała. 

Poczuł jak mu niedobrze, a po chwili zwymiotował, upadając przy tym na podłogę. 

-Taehyung! Jin?! Co ty do kurwy zrobiłeś? 

-On był dobrym chłopakiem, wiesz. Zanim zdecydował się wsadzić mnie za kraty, po tym co zrobiłem. Zdradzenie mnie jest złym, bardzo złym pomysłem. Musiałem przeciąć mu gardło, po zadźganiu go w brzuch, ponieważ walczył dłużej, niż się spodziewałem. - starszy powiedział, patrząc się żałośnie na ciało. Kucnął przy ciele i uniósł jego głowę, by mieć na niego pełny widok. 

-Biedny Hoseok. 

-Ty sukinsynie- Ja z tobą kurwa skończę, nawet jeśli zajmie mi to całe życie, ty skurwysyński psycholu! - Taehyung splunął na ziemie, kierując się w stronę Jina, który był obok Hoseoka. 

-Taehyung?! Co ty robisz?!

-Niestety, nie uda ci się to. - Jin odpowiedział, wyciągając ze swojej kieszeni czarny przedmiot i kierując go w stronę chłopaka.

Taehyung rozwścieczony, wciąż biegł w kierunku Jina, krzycząc. 

Bang!

Taehyung zatrzymał się w połowie i zamarł. Spojrzał na broń i na zakrwawioną ranę. 

Popatrzył w miejsce za Jinem, gdzie stał Namjoon parę metrów dalej, trzymając w swojej drżącej dłoni pistolet.

Zastrzelił Jina. Prosto w głowę. 

Jin upadł na podłogę, z wciąż otwartymi oczami, z bronią w dłoni, nieżywy.