64. Laura i Piotrek.

Styczeń, 2018 r.

Piotrek wszedł do kuchni i zobaczył Przemka, przytulającego Laurę i całującego ją w policzek. Wcześniej usłyszał ostatnie zdanie Laury: „Już ci wybaczyłam".

– Widzę, że się pogodziliście – zauważył z uśmiechem.

– Tak, kochanie – odpowiedziała Laura. – Czas zakopać topór wojenny, zwłaszcza, że wczoraj wszystko mu wygarnęłam.

– No, i to przy naszych rodzicach – dodał Przemek. – W życiu nie było mi tak wstyd. Ale dzięki temu dotarło do mnie, jakim byłem kretynem i jakie zrobiłem świństwo. Ale ty na nią uważaj, bracie – puścił oko do Piotrka – tyle lat ją znam i nie wiedziałem, że to taka furiatka. Jakby w nią diabeł wstąpił – zaśmiał się.

– Laura zawsze miała charakter – powiedział wtedy Piotrek do brata – tylko dla ciebie chciała być miła. I jak widać, niepotrzebnie. Dobra, zabieraj łapy od mojej narzeczonej – dodał ze śmiechem, podszedł bliżej, odsunął Przemka i przytulił ją z całej siły. – Wszystkiego najlepszego w nowym roku, moja ukochana – powiedział i pocałował ją w usta. Laura zarzuciła mu ręce na szyję i oddała pocałunek.

– Wszystkiego, o czym marzysz, Piter – życzyła mu też po chwili.

– Ja już mam wszystko, o czym kiedykolwiek marzyłem – odpowiedział, ciągle patrząc jej w oczy.

– Dobra, piję tę kawę i wracam do domu. Niedobrze się robi, jak na was patrzę – westchnął Przemek, a Piotrek i Laura zaśmiali się jednocześnie. – Nie dawajcie mi żadnego ciastka, i tak jest za słodko – dodał, wychodząc z kubkiem do ich salonu.

– Co go ugryzło? – spytał Piotrek.

– Słyszał nas w nocy – zachichotała Laurka, a jej narzeczony się zarumienił – i pytał mnie dziś, jak mi jest z tobą.

– I jak ci jest?

– Idealnie. Jakbyśmy byli dla siebie stworzeni.

– Bo jesteśmy – stwierdził Piotr, przytulając ją mocniej. Ale w tym momencie Matylda zaczęła się denerwować w leżance, bo za długo nikt na nią nie zwracał uwagi. Piotrek wyjął ją więc stamtąd i zabrał ze sobą, prosząc tylko Laurę o kawę.

Niedługo wszyscy siedzieli w salonie. Piotr trzymał córkę na kolanach, ale kiedy Przemek skończył kawę, podał mu ją.

– Potrzymaj bratanicę – powiedział z uśmiechem.

– Ona nawet robi takie miny, jak ty – zauważył jego brat, biorąc od niego Matyldę.

– Wiem – odpowiedział Piotrek z dumą.

Przemek niedługo wrócił do rodziców. Cały dzień pierwszego stycznia Piotrek i Laura spędzili z Matyldą w domu. Kiedy mała im na to pozwalała, bo bawiła się spokojnie albo drzemała, oni korzystali z każdej okazji, żeby wyznawać sobie miłość na wszystkie możliwe sposoby. Razem gotowali, jedli, tańczyli, całowali się i kochali.

– Naprawdę za mnie wyjdziesz? – upewniał się Piotrek wieczorem, kiedy już wykąpali i położyli Matyldę spać na dobre.

– Tak.

– A kiedy?

– Nie rozmawialiśmy jeszcze o tym.

– Teraz rozmawiamy.

– A kiedy byś ty chciał?

– W lecie. Może być w lipcu, bo i tak zaprosimy całą rodzinę na urodziny Matyldy. W końcu pierwszy roczek, to nie byle co – zauważył.

– Może być. Sobota wypada dwudziestego drugiego lipca – stwierdziła Laura, przeglądając kalendarz w smartfonie. – A następna dwudziestego dziewiątego.

– Biorę dwie dwójki. Im szybciej, tym lepiej – stwierdził Piotrek z szelmowskim błyskiem w oku.

– Czemu lepiej? – droczyła się z nim narzeczona.

– Bo będziesz MOJA – odpowiedział i przyciągnął ją do siebie, całując przy tym w usta. Przewróciła się na plecy, a on położył się na niej.

– Jestem i będę twoja – odpowiedziała poważnie, a potem objęła go nogami w pasie. – Uwielbiam tę twoją piżamkę, Laurko, szczególnie za jej dostępność – pomyślał Piotrek, podciągając jej koszulkę i łapiąc ją za tyłek. Szybko pozbył się swoich majtek i wszedł w nią z głośnym westchnieniem.

– Moja... kocham cię, Lauri – wysapał, a potem zmienił nastrój na bardziej frywolny i ugryzł ją w szyję.

– Kocham cię, Piter. Bzyknij mnie tak mocno, tak jak wczoraj, no, dziś rano – poprosiła. Piotrka nie trzeba było drugi raz prosić. Przystąpił z zapałem do spełniania jej życzenia.

Kwiecień 2018 r.

Na Wielkanoc Matylda miała już prawie dziewięć miesięcy i pięknie raczkowała. Powierzchni w domu miała dość... Piotrek musiał jednak zamontować przed schodami bramkę ochronną, żeby jego córka mogła bezpiecznie eksplorować okolicę.

Przemek nie przyjechał na święta, ale obiecał, że będzie w Polsce w lipcu na ich ślub i roczek Matyldy.

Lipiec 2018 r.

W lipcu już wszystko mieli gotowe. Nawet zaplanowali podróż poślubną. Chcieli w sierpniu pojechać z Matyldą nad morze. Pozostało im odliczanie dni. Wtedy Laura dowiedziała się, że jej kuzynka Emilia trafiła do szpitala w Rzymie, bo źle się poczuła na wakacjach. Zadzwoniła do niej po kilku dniach, kiedy Emilka była już w szpitalu w Amsterdamie.

– Co ci jest, kochana? – spytała zmartwiona.

– Przykro mi, Laura, ale nie będę mogła przyjechać na twój ślub. Nawet nie wiesz, jak żałuję... – westchnęła jej kuzynka do słuchawki.

– Ale czemu? Co ci jest?

– Jestem w ciąży, niestety zagrożonej. Muszę zostać w szpitalu przynajmniej do końca września.

– O matko! – Laura nie wiedziała, co powiedzieć od razu. – Emilko, gratuluję ci, bo wiem, że tego chciałaś... – zaczęła. – I trzymam kciuki za ciebie i twoje maleństwo. Nie przejmuj się mną. Dbaj o siebie. – Laurka wysłała jeszcze kuzynce buziaki do telefonu i się rozłączyła. – Emilka jest w ciąży i musi zostać w szpitalu – poinformowała Piotrka. – Nie przyjadą na nasz ślub.

– Trochę szkoda, ale przecież ważniejsze, żeby z nią i dzieckiem było wszystko w porządku, prawda? – zauważył Piotrek.

– Tak, kochany, masz rację. To jest najważniejsze.