53. Emilia.

Lipiec 2017 r.

Emilia, Mark i Klara pojechali w połowie lipca do Włoch. Tym razem nie chodziło im o plażowanie. Postanowili zwiedzić północną część kraju – Turyn, Mediolan, Weronę i Wenecję.

W Weronie pod domem Julii (Casa di Giulietta), spotkali wycieczkę z Polski i przyłączyli się do nich na czas zwiedzania domu, w którym nigdy szekspirowska Julia nie mieszkała (a Szekspira nawet w Weronie nie było), ale który przyniósł Weronie sławę i zyski z turystyki. Okazało się też, że turyści z Polski nocują nawet w tym samym hotelu, więc wieczorem zapoznali się z kilkoma osobami przy barze.

Kiedy wrócili z wakacji, Emilka dowiedziała się, że jej kuzynka, Laura, urodziła córkę. – A więc Laurka też ma dziewczynkę...

– Kochanie, masz kuzynkę – powiedziała córce. Klara aż podskoczyła z radości.

– A kiedy ją zobaczę?

– Pewnie jak będziemy następnym razem w Polsce – uznała Emilka. – Ale zaraz pokażę ci zdjęcie.

– Och, jaka śliczna malutka dzidzia! – zachwyciła się Klara. – A czemu ma takie ciemne włoski?

– Pewnie po swoim tacie... – stwierdziła Emilka, wiedząc, że jej kuzynka jest tak jak ona blondynką i zastanawiając się, kto to taki. – Może to jednak Przemek? Przecież on jest brunetem.

Chciała zadzwonić do Laury z gratulacjami i tym niedyskretnym pytaniem, ale kuzynka ją uprzedziła. Emilia odebrała telefon:

– Hej Laurka, gratuluję ci serdecznie ślicznej córeczki.

– Dziękuję, Emilko.

– A jej tatuś już wie, że jest tatusiem? – spytała, spodziewając się, że najwyżej kuzynka ją pogoni przez telefon.

– Tak, wie, był nawet przy porodzie.

– Ale to nie Przemek?

– Nie. To Piotrek był przy porodzie. – Emilia nie rozumiała, dlaczego brat bliźniak byłego faceta Laury był przy porodzie.

– Jak to Piotrek?

– Normalnie. To on jest tatą.

– Co???

– A kto mi mówił o klinie?

– Ale żeby z bratem Przemka?

– Emilka...

– Okej – zreflektowała się. – Fajnie, że przynajmniej to się wyjaśniło – uznała. – A ty jak się czujesz?

– Trochę zmęczona, ale wszystko w porządku. Będę żyła – zaśmiała się Laura.

– To super. Może zobaczymy się, jak przyjedziemy w sierpniu do Polski?

– Byłoby nam miło. Zapraszam – ucieszyła się Laura. Emilka pożegnała się z kuzynką i rozłączyła. – A to numer z tej Laury... – pomyślała.

Sierpień 2017 r.

Emilia z rodziną pojechali na tydzień wakacji do Polski. Akurat, żeby spotkać się z rodziną i przyjaciółmi. Odwiedzili Laurę, która niedawno została mamą ślicznej Matyldy. Ojciec małej, Piotr, wyjechał znowu do Anglii, ale Laura twierdziła, że niedługo zamierza wrócić do nich już na stałe. – A więc można wrócić z zagranicy i planować życie rodzinne i zawodowe w Polsce – pomyślała sobie. Ona sobie tego nie wyobrażała. Nawet jeśli jej mąż, Mark, był pół-Polakiem, to od lat Holandia była centrum ich życia.

Emilka odwiedziła też swoją najlepszą przyjaciółkę, Justynę, która była w bardzo zawansowanej ciąży z bliźniakami, jak się okazało. Zważywszy na to, że ona miała już syna, a jej partner córkę, szykowała im się niezła gromadka. Justyna i Robert kupili dom na wsi i szykowali się na powiększenie rodziny z prawdziwym entuzjazmem. – Cóż... niektórzy mają nadmiar, a innym to nie jest dane – pomyślała znowu Emilka, choć cieszyło ją szczęście przyjaciółki. Mark to chyba zobaczył, bo starał się być dla niej wsparciem i zwrócić jej uwagę na jakieś milsze myśli.

Na szczęście Emilka szybko otrząsnęła się z tej melancholii, bo przecież naprawdę nie miała powodów do żalu. Nie spotkała jej żadna większa krzywda. Miała kochającego męża, wspaniałą córkę, dobrą pracę, ładny dom. Na co miałaby się skarżyć?