26.  Łukasz.

Lubin, grudzień 2016 r.

Łukasz dostał wezwanie na przesłuchanie. Stawił się w wyznaczonym dniu i miejscu.

– Na pewno wie pan w jakiej sprawie dostał wezwanie. Co pan robił w tym sklepie? – spytał policjant, przyglądając mu się badawczo.

– Poszedłem do sklepu po meczu i trafiłem na rozróbę – stwierdził Łukasz.

– Kamera monitoringu pokazała, że wbiegł pan do sklepu razem ze sprawcami zamieszania, ale nikogo pan nie uderzył, za to sam został pan ranny w głowę. Nie rozumiem, co pan tam robił?

– Ja też tego nie rozumiem – westchnął Łukasz. – Jestem o coś oskarżony czy mogę już iść?

– Nikt nie może pana oskarżyć, bo nie ma żadnego dowodu, że złamał pan prawo – stwierdził policjant. – Chyba że znalazłby się świadek, który by stwierdził inaczej.

– Nie sądzę, żeby ktoś mógł stwierdzić coś takiego. Ja naprawdę się tam znalazłem przez przypadek.

– W takim razie jest pan wolny – stwierdził oddając mu dowód osobisty.

– Dziękuję. – Łukasz wyszedł z komendy i dopiero odetchnął z ulgą. A więc mu się upiekło. A niewiele brakowało, żeby ta afera kosztowała go o wiele więcej niż ranę na głowie.

W ten sam dzień spotkał się z Nadią.

– Wyjeżdżasz gdzieś na święta? – spytał Łukasz Nadię, kiedy wyszli razem ze szpitala.

– Właściwie nie. My nie obchodzimy świąt w tym terminie, a potem nie dostaniemy tyle wolnego.

– A co z waszą rodziną?

– Nazar jest moją jedyną rodziną. Nie mamy już rodziców - odparła ze smutkiem.

– I dlatego przyjechaliście tu razem?

– Tak.

Następnego dnia spotkali się znowu. Byli razem w szpitalu, a potem poszli do kawiarni. Grudniowa pogoda nie sprzyjała randkom na wolnym powietrzu.

– Spędzisz ze mną Święta, Nadio? – spytał Łukasz po ich kolejnym spotkaniu.

– A co z twoją rodziną?

– Jest daleko. Przyjechałem na Dolny Śląsk z Podkarpacia...

– Och! – Nadiya nie wiedziała co powiedzieć. A więc Łukasz pochodził ze wschodniej Polski...

– Zgódź się, proszę. Nie chcę być sam. I ty też nie powinnaś.

– Jest przecież Nazar. Jutro wychodzi ze szpitala.

– To przyjdźcie do mnie razem.

– Dobrze – zgodziła się w końcu dziewczyna. – Porozmawiam o tym jutro z Nazarem, jak wyjdzie. Muszę go odebrać w południe.

– Pomogę ci. Wracam do pracy dopiero od stycznia, mam teraz mnóstwo czasu. I mam samochód – uśmiechnął się do niej szeroko. Nadiya pomyślała wtedy, że to naprawdę wyjątkowy facet. Co z tego, że spotkali się w tak niesprzyjających okolicznościach?