Elif:

Odwrócił się w moją stronę złapał za ramiona spoglądając w oczy.

- Coś narobiła ?! Mów szybko.

- Ja panu wyjaśnię ta wariatka uderzyła mnie butelka w głowę! - odezwał się ten kretyn.

Nie odezwałam się wciąż patrzyłam mu w oczy.

- To prawda !

- Elif pytam o coś ?! - warknął szybko.

- Tak.

Puścił mnie i odwrócił się w ich stronę.

- Czterech na jednego ? Okej. - wzruszył ramionami ściągnął swój płaszcz i podał mi go.

- Trzymaj - pościł mi oczko.

Stałam jak słup soli pierwszy raz widziałam jak ktoś się z kimś pije. I szczerze powiem Kuzey położył wszystkich na łopatki.

- Idziemy - powiedział biorąc ode mnie płacz i ubierając go złapał mnie za nadgarstek i pociągnął za sobą.

- Co to było ?! - odezwałam się zaszokowana.

- Trzeba sobie jakoś radzić nie?

- Ale to było...

- Dlaczego uderzyłaś obcego człowieka butelką ? Ty masz coś oleju w głowie?! - powiedział zatrzymując się i patrząc na mnie.

- Zasłużył.

- Jak to?

- Nazwał mnie idiotką - wzruszyłam ramionami.

- I to był powód by uderzyć kogoś butelką w głowę ? A jak byś go zabiła!! Pomyśl trochę - zdenerwował się.

- Dobra to było głupie..

- To było okropne nie dziwię się, że tak zareagowali.

- A co ty tam robiłeś ?!

- Czy to ma jakieś znaczenie ? Ciesz się, że ci pomogłem.

- Nigdy tego jeszcze nie mówiłam ale dziękuję - mówię patrząc na niego.

- Nie ma za co - odpowiedział i ruszył przed siebie.

Zostawił mnie ! Na środku niczego? Serio? Zdziwiona ruszyłam za nim szybko oglądając się za siebie.

- Odwieziesz mnie do domu? - zapytałam.

Odwrócił się w moją stronę westchnął.

- Choć - otworzył mi drzwi i zamknął gdy wsiadłam.

Po chwili ruszyliśmy przed siebie po kilku minutach zapytał:

- Gdzie mieszkasz ?

- Aleja Wojska wielkiego - powiedziałam cicho.

- Serio?

- Co w tym dziwnego?

- Stać cię ? - zapytał patrząc na mnie dziwnie.

- Mieszkam z rodzicami mama jest ordynatorem w szpitalu a ojciec adwokatem coś jeszcze ?

- Wow.. też tam mieszkam - powiedział wracając wzrokiem do drogi.

Nie odezwałam się więcej odwróciłam głowę w stronę szyby.

- Który dom ?
- Pytam bo dojeżdżamy - dodał po chwili.

- 26 - odpowiedziałam nie patrząc na niego.

- Nie to już jakaś przesada.. - skomentował.

- Co znowu?

- Mieszkamy obok siebie bo ja 27 to już lekka przesada.

- To ty kupiłeś dom obok nas ?! - pisnęłam.

Spojrzał na mnie zaskoczony moją reakcją.

- Tak właśnie o tym mówię - zachichotał.

Pierwszy raz widziałam jak się śmieje i szczerze ? Uśmiech mu pasuje wygląda słodko. Czekaj co ?! Odwołuję to co właśnie pomyślałam.

- To jest chore ale sprostujmy coś - mówię poważnie - Nadal cię nie lubię i nie będę lubiła z pewnością.

- Ze wzajemnością Elif - podkreślił moje imię i znów pokiwał na mnie głową.

Jak ja go nienawidzę.

- Jesteśmy ale pod moim domem nie będę ci się specjalnie zatrzymywał obok.

Wysiadł z samochodu od razu po tych słowach ja zrobiłam to samo.

- To żegnam pana - ukłoniłam się i ruszyłam do furtki.

Jednak po chwili poczułam uścisk na nadgarstku który zmusił mnie do odwrócenia się w jego stronę.

- Mam nadzieję, że więcej się nie wpakujesz w takie kłopoty o radzę omijać te restauracje szerokim łukiem.

- Tak? - zastanowiłam się - Nie wpadłam na to - popatrzyłam na niego - Przecież nie będę tak głupia by tam wracać.

Wyszłam za furtkę i głupio mu pomachałam na pożegnanie.

Kretyn.