Nanlumo ako sa narinig. Mabuti na lamang at yakap niya ako ng mahigpit kaya hindi ako tuluyang bumagsak. Dahan-dahan niya akong inalalayan papunta sa gilid ng kama at doon ay pinaupo. Nakatulala lang ako habang namumuo ang mga luha sa mata. Lumuhod siya sa harapan ko, hawak ang dalawang kamay ko na tila ba sinusuportahan ako.

I couldn't even talk. I couldn't even utter a single word.

I'm shock. I'm in rigid right now. I want to shout, but still couldn't.

"Why . . . why didn't tell me about this earlier?" I asked in a weak voice.

He sighed heavily. "Like what I said earlier, I still can't afford to hurt you by this. Hindi ko pa kaya." Tiningnan ko ang mga mata niyang nagsusumamong nakatingin sa akin. "When I was investigating to your foster parents, a day before you left me in my mansion, I found out those information. My private investigator told me this isn't new that Mr. de Guzman has those illegal doings. But what caught in my attention was . . . that accident. Siya ang itinuturo kaya nagpa-imbestiga pa ako. But before I knew about the result, you left me. Ipaghihiganti pa kita. Ipaghihiganti ko pa ang pagkamatay ng mga magulang mo-"

"I don't want you to put the law in your hands!" I sneered.

"I know. Pero hindi ko maiwasan. Lalo pa nang malaman kong si Nathaniel de Guzman nga ang may pakana ng lahat, ang may kagagawan ng pagkamatay ng mga magulang mo, mas lalo ko siyang idiniin. Pero dahil hindi tuluyan. Hindi ako kamag-anak ng namatay para buksan ang kasong matagal na nilang isinara dahil sinabing self-accident lamang at wala namang nakitang kahina-hinala." He looked at me piercingly. "But I didn't stopped. Until my private investigator told me that Mr. de Guzman paid those high officers to close the case."

Nakaramdam ako ng sobra-sobrang galit sa nalaman. They closed the case for my parent's justice. Para pagtakpan lahat ng kasamaan nila. How . . . cruel!

"Kaya wala na akong magawa. And I think telling this to you is what the least I could do for you and for your parents." He caressed my hand softly while I cry silently. "Hush, baby." He kissed my forehead softly.

Umupo siya sa tabi ko at niyakap ako. Yumakap din ako ng mahigpit sa kaniya at inilabas lahat ng nararamdaman ko.

All these years, akala ko naaksidente lamang ang nangyari sa mga magulang ko? Akala ko inosente sila sa nangyari. Akala ko totoo ang intensyon nilang alagaan ako dahil kahit paano kamag-anak namin sila. Kadugo. Pero . . . ganito pala? Hindi pala talaga totoo ang malasakit na ginawa nila. Puro . . . kasinungalingan, puro panggagamit, puro kasamaan ang tunay nilang balak. I hate that I trusted them all my life. That I obeyed them in order to please them. I hate that I made choices for them. For them to appreciate and love me. I hate everything I did for them. Dahil ito pala talaga ang balak nila noong una pa lang.

"Nathaniel de Guzman's company were still starting and making low profits that time. At ang kompanya ng mga magulang mo ay isa sa mga pinakakilala at malaking kompanya sa Asya, kaya nila sinubukang gumawa ng gano'ng hakbang." imporma niya.

"I hate them . . ." bulong ko. "So fucking much."

He caressed my back as I cry harder in his chest.

"I'm sorry. I know you'll be hurt by this, but you still need to know. Ayaw ko sanang sabihin sa 'yo 'to. Pero kailangan. I really am sorry." he whispered and kissed my temple.

Umiling ako. "W-Wala kang kasalanan, Callum," umalis ako sa pagkakayap sa kaniya at tinitigan siya sa mga mata. "Thank you for telling me about this. Thank you for investigating. Thank you for knowing about this. Dahil kung hindi . . . baka hanggang sa mamatay ako, hindi mabibigyang hustisya ang pagkamatay ng mga magulang ko na inakala kong aksidente lang simula pa noon." He wiped my tears away and stared at me intently.

"Stop crying now, please." He kissed my forehead.

"I want to reopen the case," I croaked.

He stilled but still nodded at me. "If that's what you want to do, I will support you."

"I want to do it tomorrow."

Hindi ko alam kung paano ako napakalma ni Callum nang gabing 'yon. Umiyak ako nang umiyak habang iniisip ang nangyari sa mga magulang ko at ang pananahimik nina Tito Nathaniel sa nangyari. Nanahimik sila na parang hindi kapatid ang namatay, na parang walang pinagsamahan, tinanggap ang nangyari at pinabayaan ang lahat. Pero ang katotohanan pala ay . . . sila ang may kagagawan.

Nang magising ako ay nakayakap pa rin ako kay Callum, gano'n din siya sa akin habang mahimbing pa rin ang tulog. Nakasiksik ako sa kaniyang leeg at balikat, habang ang kaliwang binti niya ay nakadantay sa akin, kinukulong ako.

Bahagya akong lumayo sa kaniya pero mas lalo niyang hinigpitan ang yakap sa akin. Tiningnan ko ang wall clock at nakitang alas otso na ng umaga. Siguro dahil sa pagod kahapon ay hindi na talaga kami nagising ng maaga. Linggo ngayon kaya wala kaming trabaho pareho, depende kung gugustuhin pa rin naming magtrabaho kahit nasa bahay. Pero ako, ang gusto ko lang ay ang mag-isip maghapon tungkol sa gagawing hakbang para muling mabuksan ang kaso ng mga magulang ko.

"I can hear you thinking," napaangat ako ng tingin kay Callum nang magsalita siya. Nag-iwas agad ako ng tingin at bumuntong hininga.

"Bangon na, alas otso na. Paniguradong gising na ang anak natin." Humiwalay ako sa pagkakayakap sa kaniya at binalingan siyang muli.

His one eyebrow furrowed, hooded eyes, and looking so sleepy while looking at me. Umalis ako sa kama at pumasok sa banyo para makaligo at makababa na. Pumasok din siya sa banyo dahil hindi ko naman 'yon sinara. Nag-toothbrush siya habang ako naman ay naliligo. Nang makalabas ay nakasuot lang ako ng roba. Siya naman ay may katawagan sa cellphone, facing the now opened veranda.

"Yes, how many days?" He paused for a while. "Three days? Damn . . . that's too long for me."

I stayed near the vanity mirror while looking at him talking to someone in his phone. Hindi ko alam kung tungkol saan ang pinag-uusapan nila.

"Alright, sa susunod na linggo pa 'yan, 'di ba?" he inquire. He paused and listened to someone on the other line. "Alright, thank you."

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya habang nakatingin pa sa kaniyang cellphone. Kalaunan ay bumaling siya sa akin. Hindi man lang nagulat. Lumapit siya sa akin at hinalikan ang aking pisngi.

"Good morning," he whispered.

"Morning . . ." I replied in a little soft voice. "Sinong kausap mo kanina?" tanong ko at bumaling sa salamin para tingnan ang sarili. Magulo pa ang buhok ko pero titig na titig sa akin si Callum na akala mo ay napakaganda at napakaayos ko sa paningin niya.

"Just my secretary in Italy," napabaling ako sa kaniya.

Kumunot ang noo ko, "why? Is there a problem in your company there?" I asked, worried.

Umiling siya, "wala naman. He was just informing me about the upcoming auction I should attend to next, next week." Mataman niya akong tinitigan. "I will . . . be staying there . . . for three days to supervise the company, too."

I licked my lower lip.

"Sa susunod na linggo pa naman, hindi ba?" Tumango siya. "Hestia will understand that. For sure. Don't worry."

Yumuko siya nang bahagya. "Kung ako lang, ayaw kong umalis. Ayaw kong . . . iwan kayo rito. Ayaw kong isipin ng anak natin na lalayo ako sa inyo. Na iiwan ko kayo. Ayaw kong . . . umiyak siya dahil sa pag-alis ko." He swallowed hard and look deep into my eyes. I held his gaze gently. "Ayaw kong . . . pagbalik ko, wala kayo."

I smiled softly at him.

"Don't worry, we'll stay. We will wait for you. Hindi mo kailangang mangamba. Pangako 'yan." I tiptoed and kissed his lips.

His expression hardened. Tila ba ayaw niyang maniwala pero kailangan.

"I gave you a chance, right? Pangako, mananatili kami. Dito lang kami. Hihintayin ka namin."

"Sumama na lang kayo sa akin. Be my date in that auction. I want to show you to my colleagues - to my business partners. Para rin . . . itigil na nila ang pagrereto sa akin ng kung sino-sinong mga babae." Umismid ako sa huling sinabi niya.

"Gusto mo naman 'yon."

"Ayaw ko. Ikaw lang ang gusto ko. Hindi ko naman sila papansinin kung hindi ka sila. I will never entertain them-"

"So sino 'yong na-link sa 'yo last time? Noong hindi mo pa alam ang tungkol sa anak natin. That girl named Xyrene. Akala mo ba nakalimutan ko na?" I narrowed my eyes on him.

Mas lalong nagsalubong ang mga kilay niya sa sinabi ko.

"Who's Xyrene?" he asked back.

I scoffed. "Xyrene! The model linked on you! The model you dated a month ago. Before you knew about Hestia. You were in a Gala night or what-so-ever event was that. And that woman even dared to confirm that you two are officially dating." I said, almost feeling the heat coming from my mouth because of sudden madness. And he was just there, confused and thinking about who the fuck that girl was.

"I don't remember her." he said, thinking deeply.

Napapikit ako at inuntog ang noo sa kaniyang dibdib. Tila nawalan ng pag-asang inisin siya dahil doon. Ako pa ang nainis! Damn him!

"Oh, I remember." Nag-angat muli ako ng tingin sa kaniya. Now I am glaring at him like one wrong word, I will strangle him. Now.

"Oh?" I sarcastically respond.

"Inireto sa akin 'yon ni Mr. Clemente. It's his daughter. Xyrene Lee Clemente. She's a model, yes." Tumango-tango pa ang gago.

"Tapos? Type mo? Maganda. Model. Balingkinitan. Matangkad. Pasok sa type mo." I scowled at him.

"Ikaw ang type ko kaya hindi ko 'yon nagustuhan. She's too talkative. I don't like that. She talks about fancy things and such. And you know how much I don't like a girl like that. Kaya nga nagustuhan kita kasi iba ka." Then he crouched a little. "You're one of a kind. You're my one and only Hailey Avery . . . Villanueva."

"I am Hailey Avery Reifenstuel. Not a Villanueva." Yet. Not yet.

"I'll make you carry my name . . . soon." He smirked evilly at me. I equalled his smirk.

Nawala kami sa titigan nang marinig namin ang marahang katok sa pinto.

"Mommy? Daddy? You awake?" said my daughter from the back of the door.

"Yes, honey. Come inside."

Maghapon ay inilaan namin para kay Hestia. Hindi araw-araw na makakasama namin siya ng maghapon kaya kapag may pagkakataon ay susulitin namin. Ngayon lang din naman naging ganito kasaya ang anak ko. Siyempre dahil kompleto na kaming pamilya ngayon. She's carefree now. Enjoying each and every second we always have together. And I also want to cherish this moment. Habang bata pa siya.

"Bukas ay pupunta akong prisinto para itanong ang tungkol sa kaso ng pagkamatay nina Mommy at Daddy." Napabaling sa akin si Callum nang sabihin ko 'yon. Naglalaro si Hestia sa garden habang nakaupo kaming dalawa sa inilatag na maliit na kumot sa damuhan.

"Sasamahan kita," tumingin ako sa kaniya.

"Kung busy ka bukas, ayos lang naman kung ako lang. Tinawagan ko na si Attorney Acosta para rito. Para rin may kasama akong nakakaalam tungkol doon."

"Sasamahan pa rin kita." pinal niyang sabi.

Kaya naman wala na akong nagawa kung 'di ang hayaan siya sa gusto niyang gawin. Kinabukasan ay iyon ang inasikaso namin pareho. He cancelled all his appointments today, so did I.

"I have an important things to do today and maybe until tomorrow. Cancel all my appointments today I have. Do I have an important meeting today and tomorrow?" I waited for my secretary to respond.

"You have, Madame. With Mr. Cariño of Cariño Holdings po tomorrow at ten in the morning." she said.

I sighed. "Tell Mr. Cariño I will meet him the next days or if he'll agree we can move the time at 7pm." Napahilot ako sa sentido. "Inform me if he agreed,"

"Copy that, Madame."

Huminga ako ng malalim at tumingin kay Callum na nakaabang na lang sa akin sa pintuan. Lumapit ako sa kaniya at agad naman niyang ipinulupot ang kaniyang braso sa aking beywang.

"I won't let you do this alone." he whispered that made me feel that tingling sensation.

"Thank you," I replied and smiled at him.

Iniwan namin si Hestia sa kaniyang babysitter at hindi naman na rin bago sa kaniya na maiwan sa bahay.

I didn't inform Ate Kiana about this. I don't know how to even tell her about this, maybe afterwards, I can. Alam ko namang mapagkakatiwalaan ko siya tungkol dito, pero siguro mas mabuting ako muna ang kumilos. Ipapaalam ko na lang sa kaniya ang tungkol dito mamaya o kapag naging maayos ang pag-uusap tungkol sa pagbubukas muli ng kaso para makuha ko ang hustisya para sa mga magulang ko.

"We can still refile it for the case to be reopen, and since you didn't ever had the prejudice, we still have the chance for this. In the trial court. We'll ask for the prosecutor who held it then." ani Attorney Acosta nang magkita kami sa presinto.

That was a very busy day for us. Pero hindi nakakalimot si Callum sa pagpapaala sa aking kumain habang nakikipag-usap kami sa mga pulis na noo'y humawak sa nangyari na 'yon. Callum also provided some evidence found by his private investigator. And that's enough for us to reopen the case this time.

"I want to . . . see Mr. de Guzman, sir." saad ko nang matapos na ang usapan namin. "Can I talk to him today?"

Napatingin sa akin si Callum, gano'n din ang officer at ang aking Attorney. Nagmamasid sila kung kaya ko ba. Dahil siguro iniisip nila na mahirap din ito para sa akin.

"Are you sure?" Callum asked carefully.

I smiled and nodded, "I just want to talk to him. To see the man . . . who made me live like hell for two decades."

I know it will also reopen the wound they inflicted in me, but I am not the same Hailey that they knew before. They can't manipulate me this time. Because I have the power the now.