The past days were so hard for me. Lalo pa at naging sunod-sunod ang tanong sa akin ni Hestia tungkol sa kaniyang daddy. Wala akong ibang maisagot kaya naman mas minamabuti kong ibahin ang usapan naming dalawa. Mabuti nga at hindi um-attend ng meeting si Callum noong unang araw ko sa company dahil nagkaroon siya ng urgent meeting somewhere. Nagpapaiwan din naman si Hestia sa mansyon kahit pa pakiramdam ko ay hindi pa siya komportable sa bago niyang babysitter.

After a week, nasanay na rin si Hestia sa kaniyang bagong buhay dito sa Pilipinas. Nasasanay na siya sa klima at sa bago niyang babysitter. She adopted the place vert well and so fast. Kaya hindi na rin ako nahirapan sa kaniya.

“Ma’am, you have a meeting with the board members with in 10 minutes.” anang sekretarya ko mula sa pintuan ng opisina.

“Alright,” sagot ko bago nag-ayos ng sarili dahil tapos na rin naman ako sa mga ginagawa ko.

Meeting with the board members, and Callum will be one of them. Napapikit ako at agad na inalis sa isipan ang kung anumang bumabagabag doon. For God’s sake, Hailey, he already have his own family — well, in my mind. He’s after all engaged to Faith years ago, so I shouldn’t assume anything, right? I should calm my nerves. I should get a grip of myself.

Kinalma ko ang sarili, at saktong limang minuto ay lumabas na ako ng opisina. Agad naman na tumayo ang aking sekretarya at dinaluhan na ako. Sabay kaming umakyat papunta sa conference room habang patuloy siya sa mga sinasabi niya tungkol sa pag-uusapan sa meeting.

Nang makalabas ng elevator ay agad na sumabog ang kaba sa aking sistema. Samu’t saring isipin ang aking inisip habang papalapit sa malaking pinto ng conference room.

I immediately erased all the emotions I have in my face and eyes when my secretary held the door handle and open the door for me. And when I enter the room, I made sure that I look stoic and confident. I shouldn’t be affected by Callum’s presence, he’s not that important in my life anymore. We have our own pathways to walk now.

Everyone greeted me, so do I. Umupo ako sa pinakadulo at hindi na nag-abalang iligid ang aking paningin para lang hanapin siya.

“Is everyone here?” I asked everyone.

Bigla na lamang bumukas ang pinto ng conference room pagkatapos kong magtanong. Kasabay ng pagpasok ng isang lalaki. He dashingly and coolly entered the room with his authoritative expression. I almost jump on my seat when suddenly our eyes met unwillingly. I gulp and look away from him.

“I’m sorry, I was stuck in a traffic.” His baritone voice filled the room.

Inilibot ko ang paningin at nakita ang ilang babaeng naroon na hindi malaman kung ano ang pinagbubulungan, mukhang kinikilig pa. Napataas ang kilay ko at inalis ang tingin sa mga ‘yon.

“So, everyone’s already here? We should start now,” sinenyasan ko ang magpe-present sa harapan.

The girl started her proposal while I’m feeling something unusual — someone’s staring at me shamelessly. Unconsciously, I roam my eyes around and found that someone’s eyes starinh at me unknown emotion. I immediately look away and cleared my throat.

Agad na bumilis ang tahip ng puso ko dahil doon. Pakiramdam ko ay bigla akong tumakbo ng ilang kilometro dahil sa bilis ng tibok ng puso ko.

This is the same effect I always have whenever he’s around me before. Damn, I thought I changed. Not entirely changed at all.

“That looks so cozy,” I commented after the presentation.

Agad na namutla ang babae at tumikhim, “uh . . . it is, Madame. But it doesn’t cost much.”

“We have a target budget for this project, yet you’re telling me that . . . this doesn’t cost much. How so?” I tilted my head, making me look so intimidating.

“Uh . . . we can use cheaper produ—”

“We won’t. And we can’t just use cheaper product just for your project to be possible. Do you know what will happen after using cheap products? It will bounce back to my company, not to your name. You’re a professional architect yet you can’t think for a good way in this proposal? We have half a million budget for this, Miss.” I said without even thinking about others.

“I second the motion about what Miss Reifenstuel said,” Callum interfere.

I almost roll my eyes and laugh sarcastically at him but I stopped before doing it.

“Uh . . . she’s a new architect, Madame.” bulong sa akin ng sekretarya ko.

“Even so, kailangan niyang sumunod sa target budget at hindi dapat gumawa ng sariling desisyon para kompanya.” balik kong bulong.

Nagpatuloy si Callum sa sinasabi niya kahit na ako nakikinig sa sinasabi. Wala naman akong pakialam sa kaniya. Nang mag-angat ako ng tingin sa babaeng nagpe-present sa harapan ay namulula na ito. Namumula sa paraang . . . kinikilig, imbes na mapahiya dahil sa pangangaral sa kaniya. She’s wasting our time here yet she has a time to blush here profusely!

“I-I’ll take note on that, s-sir,” aniya na ikinairap ko na. Wala na akong pakialam kung may makakita.

“Where’s your team? Hindi mo ba ito ipina-check sa Head Architect?” I asked blatantly.

“Uh . . . h-hindi po,”

“Damn,” napabuntong hininga ako sa sobrang badtrip ko sa babaeng ito.

Should I fire her? Should I fire her?!

Natapos ang meeting na ‘yon na wala kaming ginawa kung hindi ang ma-badtrip. That girl is risking this company’s new project! Pasalamat siya at mahaba ang pasensya ng ibang naroon kung hindi ay napatalsik ko na siya sa labas ng kompanya.

“She’s inexperience,” I stated to my secretary. Siya na lang naman ang may tiyagang makinig sa rant ko ngayong araw. “She shouldn’t have been given a project like this. May sarili siyang isip at desisyon sa dapat ay sinusunod niya. Nakakahiya sa ibang investors doon!” Napahilot ako sa sentido ko dahil sa stress na nararamdaman.

“Na-inform ko na po ang Head Architect tungkol sa nangyari, Madame. They’re already talking po,” anito na ikinatingin ko sa kaniya.

“Dapat lang. She’s stressing me out, Ysha.” Napailing ako sa inis.

Pagkalabas namin ng elevator ay kumunot ang noo ko dahil sa kung anong komusyon. May mga empleyado kasing panay ang kumpulan at tsismisan sa lobby.

“What’s happening?” my secretary asked the ladies but no one dared to answer.

Nagpatuloy naman ako sa paglalakad papunta sa opisina ko. Doon lang ako natigilan. Who wouldn’t?! If you see Callum leaning on the wall with a . . . bouquet of flower in his hand, while waiting patiently there.

What the fuck is happening here?

Pilit kong isinasantabi ang isiping gumugulo sa akin at nagpatuloy na sa paglalakad. Callum suddenly stood straight when he saw me nearing his way. Malamang, naroon ang opisina ko. Don’t hope too much, Callum. You’re just a peace of past.

“Wife . . .” agad na nanlaki ang mga mata ko sa narinig.

Agad akong napatigil sa paglalakad at marahas na bumaling sa kaniya. I saw him a bit shock with my sudden move but purse his lips in a thin line.

“Ang kapal naman ng mukha mong tawagin ako sa paraang ‘yan, Callum. You have no right to call me that because first of all . . . we. are. not. married.” mariin kong sambit.

Nakitang tumigil hindi kalayuan ang sekretarya ko sa paglalakad at kunwari ay abala sa pagche-check ng kung ano sa hawak niya. Umalis na rin ang mga nakikiusyoso sa lobby kaya malaya na akong sumbatan dito si Callum.

“I . . . I’m sorry. I didn’t tell you—”

“Why would you?” I scoffed. “E, ‘di nasira ang plano mo, ‘di ba? Of course you won’t tell me about that because you’re fooling me. May nanggagago ba’ng sinasabi ang plano niya sa ginagago niya? Wala!” Hindi ko na napigilan ang pagtaas ng boses dahil sa inis.

“Pero hindi kita idinamay sa galit ko sa mga magulang mo. Hindi kita idinamay sa paghihiganti ko.” Kita ko ang pagsusumamo niya sa mga mata na pilit kong hindi tinitingnan.

“Sino’ng niloko mo, Callum? H’wag ako. I’ve changed already. And you can’t fool me again. Never.”

Naglakad ako pero napatigil din nang magsalita muli siya.

“Remember the time I told you I married you not because of your company? That’s true. Because the moment I saw your smile on that picture . . . I was captivated. And something inside me wants to take care of you.” His baritone voice and his words filled my ear.

Something inside my heart tugged me. But I shouldn’t be affected by his words. I built myself for years not to be weak again. Because I have a daughter now . . . I should focus on her and set aside these feelings I have.

I turned to him and smirked evilly, “I’m sorry, Mr. Villanueva, but I’ve already forget about that a long time ago. Everything between us were just part of our past now.” I saw how pain crossed in his eyes.

Bumaba ang tingin ko sa bulaklak niyang hawak sabay iling at muling naglakad papasok sa aking opisina. The moment I closed the door, I felt my knees weakened. My heart is thumping so fast and my breathing is now uneven as I close my eyes to calm my nerves. Para akong hinabol ng mga kriminal sa sobrang lakas ng tibok ng puso ko.

Nang medyo kumalma ay umupo ako sa swivel chair at inayos ang sarili. Pilit kong inaalis sa isipan ko ang bigong mukha ni Callum kanina. Hindi ko alam kung niloloko niya lang ako sa kaniyang emosyon o totoong nasasaktan siya kanina at bigong-bigo sa mga salitang  binitawan ko. At ang hindi ko maintindihan ay bakit . . . ilang taon na ang nakalipas ganito pa rin ang nararamdaman ko? It’s been almost 5 years yet my feelings for him . . . is still here in my heart. I still care for him.

I may be got strong enough to surpass the years without him and changed myself for years, but the feelings I have for him is just too strong to fade that easily.

My days goes on. At hindi tumitigil si Callum sa pagpunta sa opisina ko kahit wala naman siyang dapat gawin. Hindi ko alam kung sadyang trip niyang mameste sa akin o sadyang wala siyang magawa sa kompanya niya. Pero imposible naman ‘yon, he’s a business tycoon, he’s busy for Pete’s sake. Kaya dapat hindi niya ako guluhin!

“Madame, Mr. Villanueva is here po,” imporma ng sekretarya ko na ikinairap ko.

Kasunod niya ay ang pagpasok ni Callum sa loob ng opisina ko. Tumaas ang kilay ko habang tinitingnan siyang naglalakad palapit sa aking lamesa.

“Good morning,” aniya at inilapag ang palumpon ng bulaklak sa mesa ko.

“Why are you here again, Callum?” I asked, annoyed.

“Giving you flowers and . . . breakfast.” he replied nonchalantly.

I arched a brow, “for what? I don’t need flowers and I already had breakfast at home.” mariin kong sambit para maintindihan niya na hindi ko nagugustuhan ang ginagawa niya.

“Because I am courting you.” Halos masamid ako sa sariling laway nang bigla niyang sabihin ‘yon.

Matalim na titig ang ibinigay ko sa kaniya nang makahuma sa narinig.

“What nonsense are you talking about, Mr. Villanueva?” Pinilit kong maging kalmado kahit pa parang bulkan na ang sistema ko na anumang oras ay sasabog sa kung anong emosyong meron ako ngayon.

“I’m not talking nonsense here, Avery. I am courting you. Kung gusto mong maghabol ako . . . maghahabol ako sa ‘yo.” Agad akong nag-iwas ng tingin dahil sa intensidad ng kaniyang titig at diin ng salita.

“Kahit maghabol ka . . . hindi na ako babalik sa ‘yo. I don’t want to be a fool for the second time, Callum. Tama nang isang beses mo akong ginago, hindi na ako uulit ulit.”

He smirked, but something is hiding behind that smirk.

“Let’s see,” he stated like a declaration of war. “I will make you fall so hard to me again.”

“Fall your ass, Mr. Villanueva. If you have nothing to do anymore, leave. I have some important things to do.” iminuwestra ko ang pintuan.

Napahinga ako nang malalim nang makalabas siya ng opisina ko. Napahawak ako sa aking dibdib, at pakiramdam ko sa sobrang lakas at bilis ng tibok ng puso ko ay kakawala na ‘to sa ribcage ko.

Halos walang pumapasok ng salita sa utak ko habang nagbabasa ng files sa harapan ko. Masyado akong naibabalik sa mga salita ni Callum kaninang umaga na halos hindi na ako makapag-focus sa ginagawa.

Maya-maya ay biglang tumunog ang cellphone ko para sa isang tawag. Tiningnan ko ‘yon at nakitang numero ‘yon ng cellphone na iniwan ko para kay Hestia para kung sakali man na may kailangan siya ay matatawagan niya ako. Agad kong sinagot ‘yon.

“Mommy!” Agad na bungad sa akin ng anak ko.

Natawa ako, “hello, baby. How are you?” I asked softly. Biglang gumaan ang pakiramdam ko nang marinig ang boses ng anak.

“I’m fine, mommy. When you going home?” she asked, I can feel her pout on the other line.

“I’ll be out at . . . hmm 5pm.” Sumandal ako sa backrest ng swivel chair ko.

“Five? Mommy, can I go thewe?” Ako naman ngayon ang napanguso.

“No, you can’t. But we can go to the mall later. When I go home. Okay?” I heard her sceam in delight.

“Yehey! Mall! Mall!” she chant excitedly. I chuckled.

“It’s already 3pm, go and get ready, ‘kay? I’ll be out early at work. Wait for me there.”

“Alight, mommy! I love you!”

“I love you,”

At gano’n nga ang nangyari. Umuwi ako ng 4:30pm dahil wala na rin naman akong gagawing iba kaya naman maaga na rin akong umalis sa trabaho. Maaga ko na rin pinauwi ang sekretarya ko.

Nang makauwi ako sa mansyon ay napangiti ako sa ayos ng aking anak na nakaupo sa couch. She was just sitting there like a good girl witing for her mother to came up. And when she saw me nearing her place, her mood immediately lit up and stood up.

“Mommy!” she scream excitedly.

Mabilis niya akong niyakap sa hita.

“Let’s go?” anyaya ko.

“Lezz go!” Napailing na lang ako sa sobrang ligalig niya.

Hindi ko na isinama ang yaya niya dahil oras naming dalawa ito. At hanggang sa makarating kami sa mall ay nagliligalig na talaga si Hestia. Nagsisi tuloy ako na hindi ko isinama ang yaya niya dahil hindi ko siya maasikaso nang maayos sa sobrang ligalig niya.

Dinala ko siya sa mini arcade na meron ang mall. Tuwang-tuwa siya at halos wala nang pagsidlan ng ligalig lalo pa nang makakuha kami ng isang teady bear sa claw machine. Sana bumili na lang ako, ‘di ba? But Heatia wants the thrill, so.

“Mommy, ice cleam.” Napanguso ako sa sinabi niya at tumango na lamang.

Lumapit kami sa stall na nagtitinda ng ice cream at binilhan siya ng favorite flavour niya. Umupo kami sa isang bench sa malapit dahil hindi niya makain nang maayos. Hinawakan ko ang kamay niyang puro lagkit na at pinunasan ‘yon.

Habang abala ako sa anak ko ay bigla akong natulos sa kinauupuan nang may magsalita sa gilid. A familiar voice filled my ear.

“Avery . . .”