“Ate . . . I’m pregnant. P-Paano na ‘to?” umiiyak kong sambit habang nakayuko at hindi alam ang gagawin.

We left. I left him, for real. Parang hindi ko matanggap na iniwan ko siya. Pero magpapatuloy ang sakit kung hindi ko gagawin. My parents did something horrible ro his family, and he did the same to my family. Kaya hindi ko alam kung p’wede pa ba kaming magpatuloy o manatili sa isa’t isa. The pain is excruciating and can’t bear anymore.

Ang mga mata ni Ate na nakatingin sa akin ay puno ng lungkot, galit, at simpatya. I tried to be strong but I know to myself that I couldn’t. Hindi ako kagaya ni Ate Kiana.

“Dad is in jail now. Marami siyang kasong haharapin. Lalo pa at marami siyang napagkautangan na hindi niya pa rin nababayaran. The company is now under Callum’s name kaya wala na rin siyang habol.” imporma ni Ate Kiana. “Hindi alam ni Callum na . . . hindi ka tunay na anak nina Mommy at Daddy. I mean, wala siyang ideya na anak ka ng kapatid ni Mommy. That you’re not a De Guzman but a Reifenstuel. He doesn’t know your real identity. And if he’ll know the truth, for sure he’ll regret everything.” si Ate sa isang mahina at malamyos na boses.

At kahit gano’n, hindi pa rin napapawi ang sakit na nararamdaman ko ngayon.

“I . . . will raise my child alone. Kahit hindi niya alam kung ayaw niya tayong idamay, hindi niya ‘yon gagawin. He won’t marry me for revenging. Noon, akala ko t-totoo na lahat, e. Mula sa mga pinapakita niya sa akin hanggang sa mga pagseselos niya, akala ko talaga totoo na. But he’s good at fooling people. A prodigy and notorious, indeed. He can lure someone in just a snap.”

Tiningnan ko ang aking cellphone nang makitang tumatawag si Callum. This is his 60th call this time. It’s been five hours since I left his house. Pinatay ko ang aking cellphone kasabay ng pagtanggal ng aking sim card doon. Sinira ‘yon at itinapon.

“I don’t want to be connected to you again, Callum. You’re done.” bulong ko habang nakatingin sa kawalan.

It’s been three days and I am still in a verge of pain. Patuloy ang pagsusuka ko at pagkahilo. Siguro ay medyo lumala dahil sa sobrang stressed at daming nangyari. Iba-ibang emosyon ang nararamdaman ko, naghahalo-halo na lahat ng ‘yon.

“Hailey, kain ka muna.” Tumingin ako sa pintuan at nakita roon si Ate Kiana na may dalang tray. “You’ve been silent since the last day. Hindi maganda ‘yan, lalo pa at buntis ka. You can express your emotions. Talk to me. I will listen. Always.” She brushed my hair gently.

Ibinurol si Mommy pero kahit noong unang araw ay hindi ako sumilip. Galit ako. Sa lahat ng ginawa nila. Sa lahat ng mga pinlano nila. They ruined my life. Yes, they raised me but that doesn’t mean they can control me. But I’m really such a fool. Because they used me. They controlled me. And I hate the fact that . . . I am like their employee, sunod-sunuran sa mga utos nila.

Hanggang sa nailibing si Mommy ay hindi ako pumunta o nakilibing. Mas ginusto kong magmukmok at damhin lahat ng nararamdaman ko.

Itinago nila ako. They never treated me as their own daughter. I’m just a collateral damage. Pinunan ko lang ang espasyong dapat ay si Kiana ang gumawa noong mga panahong . . . nawawala siya.

Nang mamatay ang mga magulang ko, hindi ako naging malaya sa kamay nila. I was homeschooled for years that caused me to have social anxiety. I was deprived to befriend with others. I was controlled by them my whole existence.

They turned me into a de Guzman but never treated me like one. Pinahiram lang sa akin ang apelyido, pero wala pa rin akong karapatan magreklamo at gawin ang gusto ko. Because they don’t trust me.

“We raised you, so you better follow us with what we want you to do.”

They treated me like a poppet, . . . a pet. Na p’wedeng manipulahin at utusan.

“You’re not my daughter, why would I love you?”

“You’re not worth everything, Hailey. Manahimik ka sa kapritso mo!”

Their voice were hunting me. At sobrang hirap alisin ‘yon sa isipan ko dahil doon ako namuhay. Sa mga masasakit nilang salita.

Yes, they’re not my real parents, but . . . at least Mom is a blood related of mine. But she really can’t treat me like a real daughter. Nasasabihan lang akong anak kapag . . . may nagawang tama.

“You can’t file an annulment, Hailey.” Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Ate Kiana sa akin.

“W-Why?” naguguluhang tanong ko.

Hindi pa niya alam kung itutuloy niya ang sasabihin o hindi. Hindi ko rin alam kung bakit sobra ang kalabog ng dibdib ko habang naghihintay sa sasabihin niya.

“You’re not . . . married to Callum.” Natulala ako sa sinabi niya. Parang tumigil ang pag-inog ng mundo dahil sa narinig ko. Nangilid ang luha ko at hindi alam ang sasabihin. “Hindi niya ipinasa sa judge ang marriage certificate ninyo so basically . . . you two are not married to each other.”

Wala na akong nagawa kung ‘di ang matulala at lumuha lamang dahil doon. Inisip ko ang lahat kung bakit niya ginawa ‘yon sa akin. Wala akong kaalam-alam na ginagago na niya ako nang harap-harapan. Araw-araw. Sa loob ng ilang buwan ginawa niya akong tanga dahil sa pansarili niyang kagustuhan. Dahil sa . . . paghihiganti niya.

“Hailey, uh . . . Dustin’s here.” Napatingin ako kay Ate Kiana.

Tumango ako at ginawaran siya ng maliit na ngiti bago ako tumayo at sumunod sa kaniya sa labas ng kuwarto. We’re in her condominium. Dahil ayaw kong bumalik sa mansyon nina Mommy at Daddy ay dito niya ako dinala.

Nang makapunta sa living room ay nakita ko si Dustin na kausap si Kuya Zild. Nang mapansin niya ako ay agad siyang tumayo at lumakad papunta sa akin. Mabilis niya akong niyakap nang mahigpit.

“I was worried!” sambit niya habang mahigpit ang yakap sa akin. “Your phone is off, and your number is cannot be reach. Kung hindi ko pa tinawagan si Kiana hindi ko malalaman na narito ka.” aniya sa nag-aalalang boses.

Kumalas siya sa yakap kaya napayuko ako bago huminga ng malalim.

“I’m sorry. G-Gusto ko lang talaga mapag-isa, Dustin.” I utter in a low voice.

“Nag-away kayo ni Callum?”

I told him everything. From the very beginning to end. Because after all, he’s the one whose sincere and true to me. He’s my best friend and I trust him. Thankfully I didn’t cry much in front of him.

“So what’s your plan now? You . . . will have a baby soon. You’ll be a mother soon. And Callum don’t know about your pregnancy.” Napangiti ako ng marahan sa kaniya.

“I don’t know yet, Dustin. I’m still processing everything.” I look at Ate Kiana and Kuya Zild just meters away from us. I know they can hear us from here.

Tumikhim si Dustin dahilan ng pagtingin ko sa kaniya. “If you want . . . I can father your child, Hailey. I will accept you wholeheartedly.” Nagulat ako sa sinabi niya kaya natigilan ako ng ilang sandali.

I heard my sister’s groan and Kuya Zild murmuring something to her but I didn’t glance at them.

“Uh, Dustin, ayos lang. Hindi mo kailangang gawin ‘yan—”

“You know how much I love and treasure you, Hailey. Pangako, hindi ko ipaparamdam sa magiging anak mo ang mga naranasan mo noon. I will love your child like it’s my own flesh. I promise I will be a good father figure to him or her. I will love you too unconditionally.” he blurted it out like it is just a simple thing to him and not a big responsibility.

Umiling ako, “you don’t need to do that, Dustin. That’s a big responsibility and not a joke. Don’t make a decision just yet, Dustin.”

Napakagat siya sa pang-ibabang labi at hindi na alam kung paano titingin sa akin.

“I know. Pero hindi kita kayang hayaan lang ng ganito,”

I smiled sadly.

“I am fine, Dustin. Kaya ko namang buhayain ang anak ko. Salamat. You are my best friend, but I can’t let you take all these responsibility just because you love me more than a friend. This isn’t just a simple thing to take, this is a big responsibility. At . . . ayos lang naman kahit wala siyang kilalaning ama, I will love my child more than myself.” I stated with finality.

Hindi na rin siya nakipaglaban pa. Saka hindi ko naman siya gagawing panakip butas lamang dahil hindi mapunan ni Callum ang dapat ay gagawin niya. Hindi ko hahayaan ‘yon. I love him just a friend, at alam kong masasaktan lang siya kapag pumayag ako sa gusto niya.

Natapos ang araw na ‘yon na tahimik lamang ako. Dustin left Ate Kiana’s condo with a heavy heart. I know this hurt him, my words and decisions hurt him. Pero hindi ko lang talaga siya hahayaang akuin niya ang responsibilidad na hindi naman dapat siya ang umako.

We’re having a dinner when someone knock on the door. Napakunot ang noo ni Ate sa katok na ‘yon. Kami lang dalawa ang narito dahil umuwi si Kuya Zild sa kanila dahil pinatawag siya ng parents niya.

“Is that Kuya Zild?” Pero imposible, ang aga pa. Kani-kanina lang ‘yon umalis, e.

“I don’t know. Baka ibang bisita.” Tumayo siya para buksan ng pinto ang kumakatok.

Nagpatuloy naman ako sa pagkain. I need the energy and this foods nutrients for my baby. Nakakatatlong subo pa lang ako nang tawagin ako ni Ate Kiana. Agad akong tumayo at pumunta rin doon.

Natigil ako nang makita kung sino ang mga naroon. There are three men in a black suit. They looks so formal in their suit but also looks like a bodyguard as they stood there. Maya-maya ay may pumasok na matandang babae.

She looks so elegant, prim, powerful, and gorgeous even in her age. Nakatungkod na siya pero napaka-elegante pa rin ng tayo niya. I can’t help but at her in awe.

“Sino ho kayo?” I asked and look at my sister. She did not speak but I know she also have a hint like I do.

“I am Jacinda Fajardo – Clavacio. Are you Hailey Avery Clavacio – Reifenstuel?” she asked menacingly. Her eyes held mine.

“O-Opo,”

She’s my grandmother.

Unti-unti ay sumilay ang ngiti sa kaniyang labi. Lumakad siya palapit sa akin at niyakap ako.

“Apo . . .”

Agad na nagtubig ang gilid ng aking mga mata dahil sa pagtawag niya sa akin. Niyakap ko rin siya nang mahigpit kasabay ng pagtulo ng luha ko.

Nanatili kami sa ganoong posisyon ng ilang sandali. Maya-maya ay inaya kami ni Ate Kiana sa living room para roon mag-usap nang maayos. Hindi iniwan ni Lola ang tabi ko. Umupo siya sa gilid ko habang hawak ang aking kamay ng mahigpit. I don’t know what I feel right now but one thing I know . . . it feels so warm inside me.

“I look for you for so many years, apo. Kung hindi ko pa nalaman na kinuha ka ng kapatid ng ama mo ay hindi kita mahahanap ngayon. I was afraid I couldn’t find you anymore. Because as what my private investigator said, for years, you were hidden. They couldn’t find you anywhere. You even don’t have any school records. And you’re not showing up to any gatherings you foster parents have.” Nakatitig lang ako sa kaniya, tila kinakabisado ang kaniyang mukha.

“I was . . . homeschooled until senior highschool po, Lola.” She smiled at me lovingly.

Tumango siya, “I knew. Because Nathaniel and Karmela don’t want me to find you. I confronted them years ago but . . . they’re really so confident that I won’t find you anywhere.” She sighed heavily and smiled sadly at me.

“Noong . . . nag-college po ako, bakit hindi niyo ako nahanap? Pinag-aral na nila ako sa isang prestihiyosong eskwelahan noong mag-college ako.” imporma ko.

She held my hand, “after years of looking for you, I have to give up. Dahil pumunta ako sa ibang bansa para magpagamot at magpaopera sa puso. But my ivestogator kept on insisting to find you. Pero hinaharang ng amain mo ang paghahanap sa ‘yo.”

“Why did he do that, Lola? I mean . . . malaki na ako, kung tutuusin ay p’wede na nila akong . . . ibigay sa iyo.”

“You held a power in my company, apo. That’s why he just couldn’t let you go with me. Papakinabangan niya lahat ng mayroon ka. He will manipulate your life for you to give everything to him.” Kumunot ang noo ko pero ilang sandali pa ay napagtanto ang ibig niyang sabihin.

Kaya nila ako itinago dahil . . . sa iniwan sa akin ng mga magulang ko, at dahil isa ako sa magiging tagapagmana ng ari-arian ng aking Lolo at Lola.

“I will process your papers as soon as possible. You will come back to be a Reifenstuel.”

Iyon ang huling sinabi ni Lola nang gabing ‘yon. Malalim ang iniisip ko at kahit pa gusto akong kausapin ni Ate ay hinayaan niya akong makapag-isip ng mag-isa sa kuwarto.

The next day, I decided to be with my grandmother. Hindi na sumama si Ate Kiana dahil ayos na raw siya rito. Kahit pa gusto ko siyang kasama roon.

“You’ll be alright, Hailey. Bibisita na lang ako sa iyo sa mansyon ng Lola mo. Take what’s yours. You deserve it. Every little good things in your life. Please, be at ease. Ako na ang bahala kay Callum kung sakaling hanapin ka niya sa akin. Don’t worry, okay? Alagaan mo nang maayos ang pamangkin ko. Bibisita ako sa ‘yo.” Napayuko ako sa sinabi ni Ate.

“Lola wants me to . . . live with her abroad, Ate. Mga dalawang taon. For her dialysis.”

She smiled sadly at me.

“It’s fine, we have internet. We can face time.”

Iyon nga ang nangyari. After a week in my grandparent’s mansion, we went to America. Saka lang din nalaman ni Lola na buntis ako nang makarating na kami sa mansyon niya roon. It looks like a mini palace. Sobrang ganda at ang sariwa ng hangin, lalo pa sa kaniyang hardin.

Sinasamahan ko siya sa hospital at minsan naman ay nasa bahay lang ako para magpahinga. Kapag pumapasok sa isipan ko si Callum ay mabilis kong inaalis ‘yon at gumagawa ng p’wedeng pagkaabalahan.

Napahawak ako sa lumalaki ko nang tiyan. I smiled as I look at the peaceful blue sky. Hinimas ko ang aking tiyan kasabay ng unti-unting pagkawala ng aking ngiti sa labi.

“Baby, I will never deprive you the love you deserve. Kahit ako lang at ikaw . . . sisiguraduhin kong hindi ako magkukulang sa ‘yo. I will never let you have the same faith like mine.”

At sana h’wag mo nang hanapin ang ama mo. Because for sure . . . he’s already married. To Faith . . .

‘Callum Travis Villanueva, a well-known business tycoon were now engaged to a businesswoman and a model, Faithlyn Carrillo.’

He’s now . . . with his beloved.