Iets aan Ruby is anders dan het hoort te zijn. Misschien dat het aan haar geleende uniform ligt, waardoor ze meer op mij lijkt dan zichzelf, of haar gezichtsuitdrukking die veel bewolkter is dan normaal. Misschien is het het feit dat haar moeder bij de deur staat met haar armen over elkaar gevouwen en haar dochter waarschuwend nakijkt, terwijl Ruby de wat vervallen oprit afloopt, haar hoofd recht vooruit houdend om de starende ogen te vermijden.

'Ruby!' zeg ik met een glimlach. Ik open mijn armen om haar te omhelzen. Ik weet het, het is slechts twee dagen geleden dat ik haar gezien heb, maar het voelt veel langer. Zijn we een hopeloos cliché romantisch verhaal? Misschien, maar liever dat dan een horrorboek, toch?

'Scarlet,' antwoordt ze zacht, terwijl ze naar me toe loopt en me een knuffel geeft. Ze rust haar hoofd niet op mijn schouder, zoals ze normaal doet. Al ligt dat waarschijnlijk aan haar moeder, die nog steeds toekijkt. Ik vraag me nog steeds af of ze onze relatie afkeurt. Ze zegt van niet, maar haar houding is altijd gespannen als we hand in hand lopen.

Een ding aan vandaag is gelukkig wel hetzelfde. Ruby ruikt nog naar steeds naar zichzelf. Kamille, met een vleugje citroen. Het liefst wil ik haar blijven vasthouden, maar dat gaat zij, en Dorothea waarschijnlijk ook, niet leuk vinden, dus laat ik haar met tegenzin los. Snel werp ik nog een blik naar Dorothea, die zich gelukkig omdraait en de deur met een zachte klap dicht trekt. Ik was al bang dat ze ons wilde afluisteren. 'Vanmiddag ga ik met je mee naar de decaan,' zeg ik stellig. Ik zal mijn vriendin nooit alleen laten vechten tegen die hyena's.

'Nee,' zegt Ruby op een strenge toon die ze ongetwijfeld van haar moeder heeft geleend. Iets te snel loopt ze bij het vrijstaande huis vandaan.

'Ruby, dit is niet het moment om heldhaftig te gaan doen. Ik ga met je mee.' Dat is wel het minste wat ik kan doen om mijn fouten recht te zetten.

Ze schudt haar hoofd, waardoor haar ongekamde haren voor haar ogen vallen. 'Dat gaat niet gebeuren. Dit is mijn probleem, niet dat van jou.'

'Dit heb ik veroorzaakt.' Ik kan nog net een grom binnenhouden. Het is niks voor mij om uit mijn slof te schieten, maar zij, altijd met haar koppigheid, zal nooit toestaan dat iemand anders haar gevechten voert. Nog een cadeautje van haar moeder. Ik zucht. 'Sorry, Ruby. Ik wil me niet opdringen. Ik wil je gewoon niet zien verdrinken, terwijl ik het idee hebt dat ik je de oceaan in heb geduwd. Als jij het per se zelf wil uitvechten, dan wil ik je niet tegenhouden.' Het doet me pijn het te zeggen, maar ik wil geen ruzie met haar.

'Bedankt,' Ruby glimlacht zwak en loopt verder, langs de vele nette huizen die de straat sieren. Ze neuriet een zachte melodie om vervolgens zacht een regel te zingen. 'I pushed you in my ocean and made you promise not to drown.'

Die glimlach... het laat een rilling over mijn rug lopen. Ze doet vreemd. " Nog even en het is allemaal voorbij." Haar stem echoot na in mijn hoofd. Ze bedoelde niet het einde van het jaar, dat kan haast niet. We zijn misschien net halverwege en meestal ben ik Optimistische Otto, niet zij. Vanuit mijn ooghoeken gluur ik naar haar. Als je haar niet kent zoals ik dat doe, lijkt ze normaal, met een flauwe glimlach op haar gezicht, maar ik weet dat dit geen blijdschap is. Ze heeft een plan.

Een golf van misselijkheid overspoelt me. Ik kan haar niet alleen naar de decaan laten gaan, besluit ik. Of ze het wil of niet. Ik vertrouw haar niet en dat voelt vreemd.

We neuriën wat nummers, terwijl we naar school lopen. Ze heeft een goede stem en ik vind dat ze met wat oefening best in een band kan zingen, al zal ze dat niet zo snel gaan doen. Ruby houdt er niet van om gezien te worden, iets wat je niet zou verwachten van iemand die zich zo uitgesproken kleedt.

Ik neurie er een tweede stem overheen, zodat ik tenminste nog wat toevoeg en het niet verpruts. Alhoewel... het gaat vaak genoeg fout. 'Het is echt waardeloos dat we geen fatsoenlijke muziekdocent hebben,' mopper ik, als we door de klapdeuren de school binnen wandelen. 'Die donutdocent wil niks anders doen dan naar opera luisteren en ons proberen te laten vertalen wat er wordt gezegd. Niemand verstaat opera!'

Ruby grinnikt zacht en bevrijd haar vingers uit mijn hand. 'Hij gebruikt steeds dezelfde drie, als je de tekst opzoekt weet je het zo.' Ze duwt de deur van het muzieklokaal open en stapt naar binnen. We zijn de eersten. Zelfs de docent is er nog niet.

'Nou, dat is misschien nog wel het ergste.' Ik laat een zucht ontsnappen en ga op een stoel zitten, een beetje achterin. Op die manier kunnen we tenminste nog onze eigen gang gaan zonder dat het te veel opvalt.

Ze zet haar paarsbruine rugzak naast me neer en stapt naar een van de keyboards. 'Waarschuw me als er iemand aankomt,' zegt ze, terwijl ze het elektrische instrument aanzet en haar vingers op de plastic toetsen zet.

Ik knik en houd mijn blik op de deur gericht. Het liefst kijk ik hoe ze speelt, maar beloftes zijn beloftes.

Het lokaal vult zich met de lage tonen van het lied waarvan ze me eerder de schetsen had laten zien. Ze zingt er niet bij, maar mompelt de zinnen die ze had opgeschreven. Ik kan het amper verstaan.

'Je zou er wat hogere tonen overheen moeten spelen,' zeg ik, zonder naar haar te kijken. 'Dat geeft het nummer wat meer kleur. En vergeet niet dat akkoorden meer noten bevatten dan de grondtonen,' zeg ik met een lachje, in de hoop dat ze het niet verkeerd opvat. Ook al is de piano misschien het makkelijkste instrument om mee te beginnen als beginneling, omdat je er snel goed geluid uit krijgt, het is misschien wel een van de moeilijkere instrumenten om het volledig te beheersen, omdat je onderscheiden met de piano niet zo makkelijk is.

'Bedoel je het zo?' Ze perst haar lippen geconcentreerd samen en probeert een nieuw akkoord.

'Hmm,' mompel ik, als ik hoor dat ze er een boventoon overplakt die naar mijn smaak niet de juiste sfeer aangeeft. 'Oké, draai je om en kijk naar de deur,' zeg ik, terwijl mijn post verlaat en haar plek inneem achter het keyboard. Ik haat keyboards en ik denk dat elke pianist het wel met me eens is dat een keyboard nooit een piano zou kunnen vervangen, met de plastic toetsen, zonder het vermogen in dynamiek en toetsgevoeligheid.

Ze knikt en schuift wat opzij. Haar blik glijdt naar de rode deur.

'Ik zat zelf hieraan te denken.' Ik had in het weekend nog tijd over. Met de sfeer die ik van Ruby's notitieboekje had gelezen, probeerde ik iets te maken en ook al is het nog niet veel, het gevoel past bij de tekst die ze me liet zien.

Mijn vingers glijden over de witte toetsen, af en toe een zwarte aanrakend. De mineur tonen worden afgewisseld met majeur akkoorden op een manier dat het vreemd en donker aanvoelt, misplaatst bijna. Ik zou de muziek zachter willen laten worden, maar het keyboard staat het me niet toe. 'Oké, dit zou zacht moeten,' zeg ik, terwijl ik het volume uit pure wanhoop maar zachter zet, om het gevoel over te brengen. Waarna ik een poging doe het volume op te laten lopen naar het intense middenstuk.

'Laat mij maar.' Haar hand glijdt naar de volumeknop, terwijl haar ogen nog steeds op de uitgang gericht staan. Ze geeft er een kleine draai aan.

'Hier iets harder,' zeg ik, terwijl ik doorspeel en steeds wat meer noten aan het stuk toevoeg.

'Stop, er komt iemand aan,' sist ze dan en ze schiet recht overeind.

Abrupt haal ik mijn vingers van het plastic, goedkope ding af. Direct sterft het geluid weg. Op een echte piano zou het nog nagalmen door de klankkast, als een stervende echo van een sirene die haar lied zong. Maar nee, een keyboard is als een dronken zeeman die na zijn jodel gewoon in slaap valt. Geen sierlijkheid, geen glorie en ergens past het bij het lied. De klanken van de nieuwe compositie zijn net als de nacht, ze kunnen betoverend zijn, maar zijn uiteindelijk duister. Net als vandaag.

Het is niet onze normale muziekdocent die het lokaal binnenkomt lopen, maar een jonge vrouw, die een aktetas onder haar arm heeft geklemd. 'Dit is toch lokaal...' Ze kijkt op haar gele briefje. '3.01?' vraagt ze.

Ik schud meteen mijn hoofd. 'Dat zit op de derde verdieping, eerste lokaal aan de linkerkant. Dit is lokaal 1.03, eerste verdieping, derde lokaal aan de linkerkant. Het is een logisch systeem.' De laatste komt er nogal bitchy uit, maar ze verstoorde zojuist het magische moment tussen mij en Ruby. Ik heb er recht toe.

De vrouw kijkt ons even aan voor ze een zachte bedankt mompelt en snel wegloopt. Haar voetstappen sterven weg en Ruby's vingers schieten weer naar toetsen. Ze kijkt me even aan, haar ogen fonkelen ondeugend. 'We hebben nog heel even.'

Nog heel even voordat we weer dezelfde drie opera's moeten vertalen. Mijn vingers vinden zich weer terug op het keyboard. Ik speel snel de intro en kijk dan Ruby aan. 'Je kan dit,' fluister ik.

'I'm falling, I'm crying, I'm screaming, I'm dying,' zingt ze voorzichtig, amper mijn spel overstemmend. Ze plaatst haar vingers op de toetsen en speelt met me mee. 'But it feels like...'

Mijn glimlach wordt breder als ik haar hoor zingen. Ze klinkt onzeker, maar dat komt waarschijnlijk ook door de ruimte en het feit dat er elk moment iemand naar binnen kan stappen. Haar stem is niet voor de wereld, hij is alleen voor mij. 'Het is mooi,' fluister ik. 'Blijf doorgaan.'

Ze knikt zacht. 'An air snake hisses out of my mouth. It breaks down into orbs of air. Floating towards the surface, while I'm slipping away. Not trying to reach out.' Ze zingt het steeds luider, aangespoord door mijn woorden. Ze is niet de meest ervaren zangeres, maar dat doet er even niet toe. Alles wat er is, zijn wij en de muziek en ik wens dat het voor altijd zo blijft.

'Wat in de naam van de G-sleutel?' klinkt er plotseling achter ons, door iemand die zijn mond vol heeft met wat vermoedelijk donuts zijn.

Mijn handen zakken in, zodat er een vreselijk dissonant geluid klinkt. Een schok gaat door me heen, als zijn barse stem ons spel doorbreekt. Ruby's mond klapt dicht en ze trekt haar handen terug. Een rilling trekt door haar lichaam.

Dan klinkt er een knal. Met een ruk draai ik me om. De lange muziekdocent staat achter ons. Aan zijn voeten ligt het boek wat hij heeft laten vallen. Open op hoofdstuk zeven.

'We eh...' stamel ik. 'We waren gewoon wat aan het spelen. Sorry, meneer Drammers. We wilden u niet...' Tja... wat wilden we eigenlijk niet? Aan zijn spullen zitten wilden we duidelijk wel en die keyboards zijn ook al ontzettend oud. We zouden nooit iets stuk maken. Zeker niet expres.

De man schudt zijn hoofd, terwijl hij zijn boek opraapt en met een klap op het bureau legt. 'Wat speelden jullie?' Boos klinkt hij niet, eerder geschrokken.

'Oh, we waren aan het jammen,' zeg ik snel, er een gespeelde glimlach uitpersend.

'Ik probeerde wat te spelen, maar het lukte niet. Dus Scarlet hielp,' verklaart Ruby. 'Ze is een goede lerares.'

De docent loopt richting zijn bureau. 'Misschien moeten jullie de volgende keer iets minder... intens spelen. Ik denk niet dat de rest van de school deze stijl kan waarderen.' Waarschijnlijk is hij zelf de enige die Ruby's tekst niet op prijs stelt, maar dat komt omdat hij kunst niet begrijpt.

'Sorry,' mompel ik weer. 'We... zullen er op letten.'

Hij schudt zijn hoofd. 'Het doet er niet toe.' Hij legt het boek op zijn bureau en gaat op zijn stoel zitten.

Ruby staat op van de kruk en loopt terug naar onze plek. Het lokaal is niet langer gevuld met klanken, maar de duistere akkoorden spelen door in mijn hoofd. De tonen op het geluid van haar voetstappen.