Maar zo werkt het niet. Ik heb geen controle en die zal ik ook niet krijgen. 'Ruby? Wat is je plan?' galmt mijn stem door de zaal. Ik zet een paar passen naar voren in de richting van waar ik me herinner dat mijn vriendin stond. Bijna voelt het alsof ik alleen hier sta. Ik hoor niks, ik zie niks, er is niks. Behalve jij dan. Jij laat me niet met rust. Zelfs in dit zwarte gat, weet ik dat jij in de schaduw staat en meegluurt. Monster.

'Wat denk je dat het plan is? Je weet wat we hier doen.' Er is geen twijfel in haar stem te horen en zelfs geen pijn. Ruby wil dit verhaal zo snel mogelijk eindigen. Ze wil hier niet langer zijn en ik geef haar geen ongelijk. Wat hierna ook komt, en ik twijfel of het ons liefdesverhaal is, zal beter zijn dan jouw duisternis.

En toch kan ik jou niet je zin geven en haar dus ook niet. Hoe pijnlijk het ook is. Ik heb nog een wil. 'Hij is onschuldig,' zeg ik. 'Hij heeft me geprobeerd te helpen toen jij onder de verf zat.' Ik verzwijg het feit dat hij op andere momenten me ook geholpen heeft. Of ze nu echt waren, verbeeldingen of een alternatieve realiteit.

'Hij weet wat hier gebeurd is. Het gaat er niet om wie onschuldig is. We zijn allemaal getuigen en geen van ons zal dit overleven.' Ze klinkt zo vastbesloten, bijna alsof ze hier al eerder is geweest. 'Waarom denk je dat in spookbossen camera's altijd uitvallen? Waarom hangt er op begraafplaatsen zo'n nare sfeer. Waarom gaat iedereen aan het einde dood?' Een schamper lachje verlaat haar mond. 'Soms ben je te onschuldig, Scarlet.'

Het staat me en toch zal het mijn ondergang zijn. Zij is soms te schuldig. Ik heb weinig in te brengen op het feit dat hij alles gezien heeft, het is nu eenmaal een feit en toch wil iets in me hem redden. 'Het moet toch iets doen, een verschil maken?' vraag ik aan haar. 'Wat maakt het anders uit hoe goed of slecht we leven? Hij was op het verkeerde tijd op het verkeerde moment hier. Is dit dan echt wat hij verdient, terwijl hij niks anders heeft gedaan dan jongeren proberen te helpen?'

'Net als jij en ik. We zijn allemaal op het verkeerde moment hier,' sist ze. 'Begrijp je dan niet dat het niet uitmaakt wat mensen verdienen? Dit is een horrorboek. Als je het leest kun je er vanuit gaan dat er heel wat onschuldigen sterven. Het hele idee achter horror is dat mensen bang worden en eigenlijk iedereen is bang voor de dood.'

'Is er echt geen andere manier?' vraag ik, niet-wetend of ik het voor de conciërge vraag of voor mezelf.

'Doodgaan voordat ik hem neer kan schieten. Jij bent de hoofdpersoon. Jij hebt de controle.' Ruby's stem galmt door de duisternis.

'Leven en sterven moet iets betekenen,' fluister ik, wetend dat ik daarmee een keuze heb gemaakt.

'Scarlet, waarom begrijp je het niet? Wat het voor ons betekent doet er niet toe.' Ik hoor hoe ze door de zaal loopt. 'Ik haat het om je het te vertellen, maar ik ben niet belangrijk en hij ook niet. Wij doen er niet toe.'

'Leven en sterven moet iets betekenen!' schreeuw ik nu, alsof je het dan beter zal horen. Ik weet dat je er bent, dat je misschien wel achter me staat en dat je kan horen wat we zeggen. Maar luister je ook? 'Ik begrijp het wel, Ruby,' zeg ik zacht. 'Dat is juist het probleem. Ik begrijp het.'

'Ik hoop het,' fluistert ze. Dan volgt een oorverdovende klap, waarna voetstappen door de ruimte galmen. Ik kan niet zien wat er achter het gordijn van duisternis gebeurt, maar het kan niks goeds zijn. Tenminste... het zal wel niet in jouw plan hebben gestaan, maar ergens hoopte ik dat wij nog een greintje controle hebben. Net genoeg om tussen jouw klauwen door te glippen. 'Wat was dat?' vraag ik, proberend mijn emoties te verbergen. 'Was dat... de conciërge?' De knal had als een kogel geklonken. Oorverdovend luid en dodelijk.

'Ja,' zegt Ruby. Haar stem klinkt akelig kil, maar ik hoor de kleine trilling die normaal niet bestaat. 'Hij is er niet langer.'

Ik bijt hard op mijn lip. Ik kan levendig voor me zien hoe hij op de linoleum vloer ligt. Hoe het bloed uit hem loopt en het leven hem langzaam verlaat. Hoe ik niks meer voor hem kan doen, ook al zou ik het willen.

'Scarlet,' zegt ze iets luider. 'Hij is er niet meer.' De kilte maakt plaats voor een vreemde piep. Het zou bijna warmte kunnen zijn. Bijna.

'Zeg me dat het tenminste bevrijdend aanvoelde,' zeg ik met een trillende stem. 'Zeg me dat je je tenminste beter voelde toen je de trekker overhaalde.'

'Je snapt het niet! Hij is weg. Ik heb de trekker niet overgehaald!' Weer klinkt het geluid van haar voetstappen, gevolgd door gerammel aan het handvat van een gesloten deur.

Een schok gaat door me heen. 'Wat?' Ik begrijp het niet. 'Wat was... De deur,' dringt het tot me door. 'Die verdorie rot deur.' Hij valt net als alle andere branddeuren altijd met een klap dicht.

'Hij is weg. Alsjeblieft! Kom hier. We moeten het stoppen!' Veel te paniekerig schreeuwt ze door de duisternis. Nogmaals trekt ze aan de deur. Ze lijkt hem niet open te krijgen. Alsof iemand hem snel op slot heeft gedaan. 'Scarlet, help! Dit komt niet goed.'

Ik begrijp haar paniek niet, maar het feit dat er paniek is, geeft me genoeg reden om te helpen. Ze leek altijd al dingen te weten die ik niet wist en tot nu toe had ze altijd gelijk. Snel ren ik ook naar de deur en probeer hem open te krijgen. 'Hij moet hem geblokkeerd hebben met iets. Harder duwen, dan krijgen we hem wel open!' Het moet werken. Het kan niet anders dan dat het moet werken. Zo niet dan...

'Nee,' piept ze zacht. 'Hij heeft hem weer op slot gedraaid.'

'Wat doen we nu?' vraag ik met een zucht, terwijl ik het duwen opgeef. 'Wat gebeurd er nu?'

'Het verhaal eindigt niet in een suffe gymzaal,' zeg ik stellig. 'Dat kan niet.'

Ruby bijt op haar lip. 'Nee, maar dit stond niet in het script. Dit was niet de keuze die jij hoorde te maken.' Een veel te vrolijk melodietje galmt door de ruimte. Bijna automatisch neuriet ze mee, maar de tonen komen trillend uit haar mond.

Het geluid schiet door mijn hoofd heen als naalden. Het lijkt af en toe zelfs luider te worden, ook al sta ik stil. 'De telefoon!' Een glimlach groeit op mijn gezicht. 'De conciërge heeft zijn telefoon laten vallen. Snel, help me het ding te vinden, hier eindigt het niet! Niet als ik er wat over te zeggen heb.' Ik pak haar hand vast en trek haar mee in beweging. Het is nog steeds stikdonker op een verdwaalde flikker van de lampen na. Het zal niet genoeg zijn om de telefoon ermee te vinden.

Ze houdt me stevig vast als we door de zaal rennen, maar hoe hard we ook rennen, het geluid komt niet dichterbij. Alles wat er is, is een donkerrode duisternis.

Het lijkt zelfs alsof de zaal, net als de gangen, langer lijken te worden. Pas dan begrijp ik wat Ruby had bedoeld met de keuze die ik niet had mogen maken. Ik pak haar hand vast en laat haar stoppen. 'Dit heeft geen zin, of wel?' vraag ik dan.

'Nee,' zegt ze zacht alsof ze het al lang wist. Haar trillende stem komt maar nauwelijks over het geluid van de muziek heen. 'Weet je nog dat ik je vertelde dat hier drie personen waren?'

'Dat weet ik nog,' zeg ik met een knik.

'Ik loog.' Net nadat de woorden haar mond hebben verlaten vervaagd de muziek van de telefoon. Er is geen manier waarop we hem nog vinden. Er is ook geen manier waarop we uit deze duisternis ontsnappen. Daar ben ik nu ook zeker van.

Ik dacht dat ik het begreep, dat ik zag wat zij zag, maar dat is niet zo. 'Ruby?' vraag ik met een trillende stem. 'Wat bedoel je?'

Haar stem gaat verder, maar haar hand laat de mijne los. Nu zijn we alleen in de duisternis. Jij en ik. Geen van ons beiden kan hier weg.

Ze praat. Ik hoor een stem die niet haar stem is, maar meer op de mijne lijkt. Voetstappen klinken, een melodietje luidt en de lampen flikkeren. Een knal. Weer de melodie van de telefoon. De vloer lijkt te schudden.