Alsof de keuze voor me wordt gemaakt, kom ik in beweging en grijp ik naar de koude deurklink. Struikelend stap ik de ruimte binnen. De kille atmosfeer komt me tegemoet. Mijn hart slaat in mijn keel en mijn handen trillen licht als ik bevroren in de deuropening blijf staan. Alles lijkt stil te staan. Zelfs de klok aan de muur tikt minder hard dan eerst. Cyrene kijkt me geschokt aan en ook Ruby heeft haar vurige ogen op me gericht. Ze heeft een pistool in haar hand. Aan haar voeten ligt het levenloze lichaam van Levi. In zijn eens grijsgroene shirt zit een grote donkerrode vlek. Zijn lege ogen staren naar het systeem plafond. Raymond zit een halve meter verder op de donkerblauwe vloerbedekking, mij smekend aankijkend. Ik kan hem niet redden, dat weet ik nu al. Misschien wil ik het ook wel niet.

Pas na twee lange seconden komt iemand in beweging: Cyrene. Ze schiet langs me heen, haar schouder de mijne rakend, en rent de school in. Haar rok blijft achter een scharnier van de deur haken, maar het stopt haar niet. Er klinkt een luid scheurend geluid voor ze de gang in rent.

Direct richt Ruby haar pistool op de deur. 'Scarlet, ga opzij.' Ze snauwt de woorden alsof ze me niet kent.

'Stap opzij.' Er is geen sympathie in haar kille stem te vinden. Ze houdt het wapen op me gericht, mijn vragen niet beantwoordend. Het vuur in haar ogen is anders dan vroeger. Het is niet langer een vonk van zelfverzekerdheid of een vlam van irritatie, maar een vuurzee van woede.

'Niet voordat je me vertelt wat er aan de hand is,' zeg ik met een trilling in mijn stem. Het had zelfverzekerd en ferm over moeten komen, maar dat mislukt. Toch dwing ik mezelf om een klein stapje dieper het kantoortje in te zetten. Voor haar.

'Ik eindig het.' Ze zet een stap mijn richting uit, waardoor het uniform dat ze van mij heeft geleend ritselt. Het is op het gesnik van Raymond na het enige geluid in de kleine ruimte.

Nog een stapje zet ik vooruit. 'W- we kunnen erover praten. Laat me je helpen. H- het hoeft niet met geweld, daar los je niks mee op.' Ik krimp in elkaar als ik mijn woorden zelf hoor. Ik klink als haar moeder. Een paar dagen geleden had ze me nog met bittere toon verteld hoe erg ze het vond dat haar moeder zo tegen haar sprak. Ben ik dan beter?

Ruby's gezicht verstrakt. Het laatste beetje emotie dat ze op haar gezicht had, verdwijnt als smeltende sneeuw. In mijn ooghoek zie ik beweging en ik weet dat het moment dat we hadden voorbij is.

Voor Ruby kan antwoorden, schiet mevrouw Withiam overeind. De hakjes van de vrouw blijven op de grond liggen als ze richting de deur rent. Een oorverdovende knal breekt de stilte in duizend stukjes. De vrouw slaakt een kreet, maar komt niet tot stilstand. Een paar druppels rode vloeistof spatten op mijn schooluniform.

'Ruby!' gil ik. Een oude gewoonte. Vroeger, toen we nog een horrorfilm keken, schrok ik altijd het meest. Ik haar naam en greep haar arm vast. Toen had ze het nog schattig gevonden, vond ze me een angsthaasje en lachte ze erom. Terwijl ze me stevig omarmde zette ze een andere film op. Nu... nu lacht er niemand.

Ze stapt op me af en grijpt naar de deur. Hij valt met een luide klap dicht. 'Waarom ben je niet naar huis gegaan?' Haar luide stem galmt door de ruimte. De op de grond zittende Raymond krimpt ineen en ik volg zijn voorbeeld. Ruby heeft nog nooit eerder tegen me geschreeuwd. Niet met die woede.

'Omdat ik op jou wilde wachten.' Nu, achteraf gezien, klinkt het idee niet meer zo lief als het daarvoor deed. 'Ik wilde je steunen en ik heb op je gewacht. Kom, laat ze gaan, d- dan praten we erover. We komen er wel uit.' Ik heb geen idee hoever ik bereid ben om te gaan. Kan ik een moord verzwijgen? Goedpraten? Waar trek ik de streep?

'Het is te laat,' sist ze. Haar linkerhand raakt mijn schouder. Ruw duwt ze me bij de deur vandaan. Nu is er niks meer tussen haar en de uitgang. 'Ik heb mijn keuze al gemaakt en er is geen weg meer terug.'

'Vertel me waarom,' fluister ik. 'Alsjeblieft, vertel me waarom. Ik wil het begrijpen.' Is er nog een weg terug? Misschien als ik het snap dat ik haar kan ompraten, haar helpen. Ze moet toch inzien dat dit niet de manier is? Dit is Ruby niet. Niet de Ruby die me zo teder kuste, nog geen week geleden.

'Omdat het alles is wat nog kan. Zie je het dan niet? Het is vechten of sterven en dat is alles wat het ooit geweest is.' Haar stem slaat over als ze de woorden uitspreekt. Haar pistool zakt naar beneden. 'Er is geen tussenweg.'

Ik klem mijn kaken op elkaar. Ik kan niet ontkennen dat ze ergens een punt heeft. Maar vechten op deze manier? Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus staar ik haar schaapachtig aan. Wanneer ben ik zo machteloos geworden?

'Scarlet, het spijt me.' Langzaam heft ze het wapen weer. Ditmaal staat de loop mijn richting uit. Ik staar recht in het donkere gat. 'Ik hou van je, maar hier eindigt het.'

'Ruby? Wat doe je?' piep ik. 'Dit kan toch niet zijn wat je wil? A- als je spijt hebt...' maar de rest van de woorden slik ik in als ik de woede in haar ogen zie vlammen. Ik heb het niet gedoofd, misschien alleen maar meer aangewakkerd.

'Ik heb geen spijt.' Haar vinger glijdt richting de trekker. Dan draait ze het pistool opeens weg en drukt het tegen Raymonds hoofd. De jongen piept angstig, iets wat Ruby negeert. Ze lijkt wel van steen te zijn gemaakt. 'Maar ik wil je niet vermoorden. Of je me gelooft of niet, ik doe het juiste en jij bent te belangrijk, dus ik geef je de keuze. Of je pakt dit wapen en haalt de flipping trekker over. Of je rent weg en komt nooit meer terug.'

A. Vlucht
Ga naar HOOFDSTUK 21

B. Weiger te kiezen
Ga naar HOOFDSTUK 22

C. Pak het wapen
Ga naar HOOFDSTUK 23