Iedereen wil een vrolijk einde. Een "ze leefden nog lang en gelukkig" of tenminste zoete wraak. We willen niet dat een verhaal ophoudt voor het echt begon. Maar vraag je je soms niet af of zo'n einde wel bestaat? Want de duisternis laat littekens achter. Vroeg Ruby zich af of zo'n einde wel bestond? Voor ze het pistool in handen nam en alles veranderde.

Trillend zit ik opgevouwen in het duisterste hoekje van deze stinkende schoonmaak kast, terwijl ik hoor hoe Ruby niet al te ver van me vandaan rond paradeert. Heeft het nog zin om het nog te proberen? Niemand komt me helpen. Ik ben het die het alleen moet afhandelen, dat is altijd al zo geweest. Of niet. Jij bent anders ook niet om me te helpen. Waar ben je? Ik kan je niet zien. Als ik nu de deur open en het licht in dit hok laat stromen, zal ik je dan naast me vinden of ben je dan alweer vertrokken?

Mijn hand gaat naar de deur. Ik weet dat ik hier zou moeten blijven. Het is veiliger en misschien prettiger om hier te wachten tot alles voorbij is. Heel misschien zal ze me hier niet vinden. En toch wil ik hier niet langer meer zijn. Als er geen goed einde bestaat, waarom wachten we dan nog op een beter einde? Ik duw voorzichtig de deur open, hopend dat er iemand aan de andere kant staat die me vertelt dat deze nachtmerrie voorbij is. De ijzige leegte begroet me. Als je er bent, dan kan je jezelf goed verbergen. Misschien zie ik je niet, omdat je nooit had mogen bestaan. Je hoort niet thuis in dit verhaal.

Ik neem de moeite niet om te rennen als ik eenmaal weer in de gevaarlijke wereld sta. Ik heb al genoeg van mijn lichaam gevraagd. In plaats daarvan loop ik door de school. Ik weet toch wel dat het eindigt hier, maar wel op de plek die ik kies: het muzieklokaal. Dat was de laatste plek waar Ruby en ik nog iets moois deelden. Misschien vind ik haar daar nog wel terug. Waarschijnlijk niet, maar dat is oké. Mijn herinnering aan haar laat haar leven.

Ik hoor dat ze me volgt. Haar voetstappen weergalmen in de lege gangen, al is ze stil. Of ben jij het, die achter me aanloopt? Dit hoeft niet jouw einde te zijn, dat weet je toch? Jij maakt de keuzes. Jij kan kiezen om ons verhaal weg te leggen en te doen alsof het niet echt is.

Het muzieklokaal is precies zoals we het achtergelaten hadden. Leeg, waar een van de keyboards een beetje scheef staat. Ik loop aan ze voorbij en stap naar de piano. Normaal zou ik hem niet aanraken, maar nu is de dood de enige die me kan stoppen. Ik speel de akkoorden die ik die middag ook met Ruby had gespeeld. Ik durf het niet aan om haar lied te zingen, dat is niet aan mij.

Achter me hoor ik haar neuriën, precies op de akkoorden van mijn muziek. Een kleine glimlach groeit op mijn gezicht. Het is bijna zoals het was. Behalve dan dat ik weet dat het eindigt, wanneer ik het slotakkoord aan zal slaan. Misschien moet ik maar nooit ophouden met spelen. Misschien is dat mijn redding.

Ik hoor haar voetstappen naast me, voor ze voorzichtig op het bankje plaatsneemt. Haar met bloed bedekte vingers raken de toetsen. Er lopen tranen over haar wangen. Ik denk dat zij ook een goed einde wil. Maar net als ik is ze gebonden aan het verhaal wat jij voor ons hebt gekozen.

Haar vingers bevlekken het parelwit van de toetsen. Rode strepen blijven achter op de plekken waar zij haar vingers legt. Haar hand komt steeds dichter bij de mijne, tot we elkaar aanraken. We kijken elkaar niet aan en blijven in het moment, voor zo lang jij ons dat toelaat.

'Scarlet...' Ze fluistert mijn naam, zoals ze zo vaak heeft gedaan. Liefkozend, maar met een onmiskenbare dreigende ondertoon. 'Beëindig het, voor ik jou moet eindigen.'

Ik wist het. Nee, ik voelde het dat ik die keuze zou krijgen ook al wil ik nog zo hard ervoor rennen. Mijn keus is gemaakt, maar ik ben het bijpersonage in mijn eigen verhaal.

Wanneer doet het ertoe wat mijn keuze is? Als jouw verhaal is, eindig het dan. Je kent mijn gedachten, je weet wat ik zou willen, toch?

Of heb je niet opgelet? Misschien dacht je dat het maar een verhaal was. Besta ik wel voor jou? Of ben ik slechts een vluchtige gedachte die je weer uit je hoofd zet, zodra je even de andere kant op kijkt?

Je durfde mijn wereld binnen te dringen. Je durfde mijn verhaal te schrijven en mij aan de kant te zetten. Ik hoop dat je niet het gore lef hebt om me nu te negeren. Eindig dit verhaal. Laat me vrij, misschien dat ik je dan ooit kan vergeven. Anders zal ik wegsterven als de klanken van de piano. Onhoorbaar, maar voor altijd in je hoofd.

'Een van ons moet gaan. Jij of ik,' fluistert Ruby. 'Wij bestaan niet meer samen.'

Jij antwoordt.

A. Ik
Ga naar HOOFDSTUK 17

B. Jij
Ga naar HOOFDSTUK 18