Hoofdstuk 6

p.o.v Frenkie

Samen met Yara loop ik door de supermarkt. 'Papa , mag ik snoepjes?' Zegt Yara met een overdreven lief stemmetje. 'Nee Yaar , we hebben thuis nog.' Zeg ik. 'Alsjeblieft pappie.' Met puppy ogen kijkt ze me aan. Hoe kan je hier nee tegen zeggen? 'Voorruit dan maar als je straks lief bent voor mama en papa in de auto.' Zeg ik. Ze knikt braaf.

Op een of andere manier heb ik er geen fijn gevoel bij dat ik Mikky heb achtergelaten voor de supermarkt. Ze zag er totaal niet fit uit. Misschien is ze wel flauw gevallen of is er wat anders ergs gebeurd. Nee , daar moet ik niet aandenken. Ik ga door met de boodschappen.

'Papa mag ik taart?' Vraagt Yara. Ik zucht. 'Nee.' Zeg ik afwezig. 'Alsjeblieft.' Ze kijkt me lief aan. 'Nee Yaar stoppen nou.' Snauw ik naar der. Ze houd gelijk haar mond. Met een schuldgevoel loop ik verder. Ik heb een heel naar gevoel in mijn buik en ik wil het liefst zo snel mogelijk klaar zijn.

Snel lopen we verder naar de fruit afdeling. Ik doe wat fruit in het winkelkarretje en verschrikt kijk ik op als er een stuk of zes mensen naar me toekomt gerend. Ze praten allemaal tegelijk in het Spaans en als ik de naam Mikky opvang schrik ik.

Uiteindelijk krijg ik te horen dat Mikky is ontvoerd door een man met hele zwarte kleding en dat ze heel hard naar mij schreeuwde. Ik til Yara uit het winkelkarretje en ren naar buiten. De mensen rennen achter me aan en wijzen naar waar alles is gebeurd.

Ik ga op het bankje zitten waar Mikky net zat en begin te snikken. Normaal wil ik me altijd groot houden , maar het idee dat ik Mikky zomaar heb laten gaan kan mijn hart niet aan. 'Papa niet huilen.' Yara kruipt op me schoot en geeft me een knuffel. Er komt een klein glimlachje op me gezicht als ik naar Yara kijk. Ze lijkt sprekend op Mik.

'De politie komt zo naar u huis als hij klaar is met ons ondervragen.' Zegt een vrouw die getuigen was van de toestand. 'Gracias.' Bedank ik haar. Ik til Yara op en hol naar de auto. Ik moet zo snel mogelijk naar huis en dit aan Matthijs en Annekee vertellen.

-

Ik hou de bel zolang ingedrukt zoals het maar kan. 'Wajo doe ff rustig man.' Annekee doet de deur open , maar schrikt gelijk als ze me ziet huilen. 'Frenk wat is er?' Vraagt ze bezorgd. 'Papa doet huilen.' Zegt Yara somber. 'Kom is hier.' Annekee pakt Yara over en begeleid mij naar de bank waar Matthijs een boek zat te lezen.

'He Frenk wat is er? Waar is Mikky?' Bij de naam Mikky begin ik weer te snikken. 'Ze...ze...is...ontvoerd.' De woorden komen nauwelijks uit me , maar Matthijs en Annekee begrijpen wat ik zeg.

'Wat?' Geschrokken kijkt Annekee op. 'Mama ontvoerd? Wat is ontvoerd?' Vraagt Yara. Niemand zegt iets. 'Ik leg haar wel eventjes op bed.' Zegt Annekee. 'Nee , niet doen straks word ze ook ontvoerd.' Roep ik. 'Frenk , niemand komt hier binnen relax.' Matthijs slaat een arm om me heen. 'Nee ik wil het echt niet.' Zeg ik hoofdschuddend. 'Frenk , ontspan we hebben een babyfoon dus we kunnen alles volgen vanuit de logeerkamer.' Zegt Annekee.

'Ik wil niet slapen.' Brult Yara. Annekee loopt met Yara naar boven en ik herinner me weer dat Annekee en Matthijs inderdaad een babyfoon hebben gekocht voor het geval Yara een keer bij hun logeert.

Na tien minuutjes komt Annekee weer naar beneden gelopen en ploft neer op de bank tegenover mij. 'Gaat het?' Vraagt ze bezorgd. Ik knik zwakjes. 'Vertel. Alles.' Zegt ze en ik begin te vertellen wat ik weet.