Hoofdstuk 30
P.o.v Frenkie

Zonder na te denken trek ik mijn shirt uit en spring ik de vieze sloot in. Aan de kant zie ik Joël bellen en Sienna haar handje vasthouden. Ik grijp paniekerig om me heen. Uiteindelijk voel ik een handje en ik trek hem omhoog en zorg dat Yara kan ademhalen. Ik zwem naar de kant en omstanders pakken Yara aan. Het meisje ligt met haar oogjes dicht op het gras en ik hoor een ambulance die de sirene aan heeft aankomen. De mannen van de ambulancedienst reanimeren het meisje en nemen haar mee in de ambulance. Ik mag ook mee en ga voorin zitten. Joël beloofd Mikky in te lichten en gaat met Sienna naar huis.

Als we aankomen bij het ziekenhuis word Yara meegenomen door de doktoren en krijgt ze allemaal slangetjes. Geschrokken kijk ik toe en ik realiseer me nu pas eigenlijk dat ik zojuist bijna m'n dochter kwijt was. "Meneer de Jong u mag op de gang plaatsnemen." Een dokter wijst naar de gang en braaf doe ik wat hij zegt. Gespannen ga ik in de wachtkamer zitten en nog geen vijf minuten komt Mikky aangerend. Huilend valt ze me in de armen. "Joël belde me." Snikt ze. "Stttt stil maar het komt goed. Ze is in goeie handen." Sus ik haar. "Je had beter moeten opletten Frenk." Huilt ze. "Ik weet het." Ik voel me schuldig tegenover alles en iedereen. "Hoe ging eigenlijk de echografie?" Vraag ik haar. Ze blijft even stil. "Ik vertel het later wel." Antwoord ze. "Neenee Mikky zeg. Ik wil het graag weten." Glimlach ik. "Met de baby's gaat alles goed." Zegt ze. "Baby's?" Me mond valt open. "Het is een f*cking tweeling Frenk." Mikky begint weer te huilen en ik sla me armen om haar heen. "Hé het komt goed. We komen er samen wel uit." Zeg ik zachtjes. "Maar wat als de kinderen van Donny zijn?"
Ik zeg even niks. Ik zou nu willen zeggen dat ik dan ook voor ze zorg , maar dat is wel raar als niet vader zijnde , daarom durf ik niks te beloven. "Heb je die brief trouwens al gestuurd over het onderzoek met dat speeksel en shit?" Vraag ik aan Mikky. "Ja heeft Donny gisteravond gedaan. Over drie/vier weken horen we de uitslag."
"Dan pas? Ik trek me wenkbrauw op. "Ja het is een heel gedoe." Zegt ze. Ik knik en besluit het er bij te laten.

"Frenkie en Mikky Kiemeney komt u binnen." De dokter doet de deur open en snel lopen Mikky en ik de kamer in waar Yara ligt. "Gaat alles goed met der?" Kom ik gelijk ter zake. De dokter knikt. "Voor de zekerheid willen we dat ze nog een nachtje blijft slapen , maar in principe heeft ze alleen een koudje gevat." Verteld hij. Ik bedank de dokter en loop voorzichtig naar het bedje waar Yara in ligt. Ze heeft haar oogjes open en ligt in de armen van Mikky. Als ze mij ziet trekt ze erbij en dan pas besef ik weer hoeveel ik van mijn familie houd. Heel veel.