Hoofdstuk 12

p.o.v Mikky

'Mag ik alsjeblieft een stukje met u meerijden?' Vraag ik beleefd in het Spaans. Het is de volgende morgen en ik ben al ruim 14 uur aan het ronddwalen door de Spaanse bossen. Ik heb geen mobiel of iets. Ik heb gewoon niets!

De vrouw achter het stuur gebaard dat ik in mag stappen dus ik ga snel zitten. (Ze praten nu Spaans maar aangezien dat lastig lezen is schrijf ik dit stuk in het Nederlands.) 'Mag ik misschien u mobiel even lenen?' Vraag ik beleefd. 'Ja tuurlijk meis. Ik herken jou ergens van , maar waarvan heb ik geen idee.' Zegt de vrouw terwijl ze haar mobiel aan me geeft. 'Ik heb geen idee.' Zeg ik. Ik heb geen zin in dat gezeur van 'vriendin van Frenkie de Jong' dus ik besluit het maar niet te zeggen.

'Ik open mijn mobiel en kijk op Google waar ik ben. Wtf ik ben aan de andere kant van Spanje. Dat betekend dat ik nog een halve dag in de auto moet zitten om zo snel mogelijk thuis te zijn. 'Mevrouw dat hoever rijd u naar Barcelona?' Vraag ik aan haar. 'Noem me maar gewoon Marja hoor meis! Ik moet wel richting Barcelona , maar over twee uur ben ik al thuis dus je kan tot die tijd nog meerijden.' Zegt ze. 'Dat zou fijn zijn.' Zeg ik tegen haar.

'Mag ik misschien mijn vriendje bellen?' Vraag ik aan haar. 'Ja tuurlijk.' Antwoord ze. Ik ken het nummer van Frenkie uit m'n hoofd en toets hem snel in. De telefoon gaat een paar keer over , maar ik krijg zijn voicemail. Ik zucht. Waarschijnlijk neemt hij niet op , omdat het een onbekend nummer is.

-

Het is het einde van de avond en na vier liften loop ik de straat in. Ik glimlach als ik onze villa zie staan. Eindelijk thuis. Ik loop naar het raam en kijk sneaky naar binnen. Frenkie , Matthijs , Donny , Carel , Sev , Annekee en wat mensen van de politie zitten op de bank. Yara slaapt waarschijnlijk al , omdat het half 11 s'avonds is.

Er ontstaat een kriebel in mijn buik en ik druk op de bel. Ik hoor gestommel in de gang en de deur gaat open en daar staat mijn Frenkie. 'Mikky.' Frenkie slaat zijn armen om me heen en kust me op mijn mond. 'Ik heb je zo gemist.' Gilt hij.

Iedereen komt komt op het gegil van Frenkie af en iedereen kijkt verbaast op als ze mij in de deuropening zien staan. 'Ik laat je nooit meer los.' Zegt hij. Hij blijft me knuffelen en ik voel me na een week tijd weer is veilig. Vannacht alleen in het bos was zo eng geweest.

De ontlading komt eruit en ik begin te huilen. 'He ik ben bij je. Je bent nu veilig.' Zegt Frenkie lief. 'Nu wil ik der knuffelen hoor.' Roept Matthijs. Ik laat Frenkie los en val in de armen van Matthijs. Ook Donny , Sev , Annekee en Carel krijgen een knuffel. 'Ik heb jullie zo gemist jongens.' Zucht ik.

We lopen naar de woonkamer en ik ga naast Frenkie op de bank zitten die een arm om me heen slaat. 'Vertel ons alles.' Zegt Annekee. En ik begin te vertellen.