- Obraziłeś się na mnie? - powiedziałem cicho, kiedy już wysiedliśmy. - Nie chciałem ci zrobić przykrości, czy robić z ciebie niepełnosprawnego, tylko po prostu chciałem ci pomóc.. Ale jak zwykle wszystko spieprzyłem. - ostatnie zdanie wręcz wymamrotałem.

- Znasz mnie dobrze... pewnie nawet lepiej niż aktualnie ja samego siebie więc chyba wiesz, że nie lubię przyjmować pomocy od kogoś... - wymamrotał po wyjściu ze szpitala kopiąc jeden kamyk.

- Masz rację. - westchnąłem, wyciągając telefon i napisałem szybkiego smsa do Jina z prośbą o podwózkę. Wiadomość zwrotną dostałem natychmiastowo, w której oczywiście się zgodził. - Jin zaraz będzie po nas.

- Okay... - powiedział patrząc na swoje buty jakby było najciekawszym zjawiskiem na tym świecie.

Spojrzałem się na niego smutnym wzrokiem. - Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewasz. Nie lubię jak się denerwujesz. - odparłem niepewnie.

- Spokojnie nie jestem zły... - w końcu zwrócił na mnie wzrok. - Przepraszam nie powinienem tak na ciebie naskakiwać.... Chciałeś dobrze...

- A ja powinienem dać ci od razu tą torbę. - zaśmiałem się cicho dla rozluźnienia atmosfery. - Ale jestem uparty, zresztą ostrzegałem. - wzruszyłem ramionami.

- Nasze charaktery są podobne i najwidoczniej lubią się ze sobą droczyć czy coś... – zachichotał. – A co lubiliśmy najbardziej robić? Jeżeli chodzi o wieczory?

- Ten.. – zawstydziłem się. – Spędzaliśmy je bardzo czas aktywnie...

- Nie rozumiem. – wymruczał, patrząc mi w oczy. – Chodziliśmy na spacery? Takie randki?

- Można to nazwać randką, ale... ym – zaciąłem się. – Nie na zewnątrz, a bardziej w łóżku..

- Oh... - chyba zrozumiał o co chodzi. – Lubiliśmy się wieczorami kochać?

- Ująłeś to w idealny sposób. - zachichotałem, rozluźniając się. - To wynagradzało mi te ciężkie treningi jak jeszcze chodziłem do szkoły. - spojrzałem się na niego z uśmiechem.

- Treningi? - spytał zdziwiony. - Nie mówiłeś nic. A co trenujesz?

- Lekkoatletyka i gimnastyka. – wyjaśniłem. - Sport to moja odskocznia od rzeczywistości.

- Wow to fajnie, a... ja co lubiłem? - spytał trochę nieśmiało.

- Koszykówkę, piłkę nożną i lubiłeś ze mną biegać. - powiedziałem, a na mojej twarzy rozkwitł uśmiech na samo wspomnienie.

- To mi się podoba. - stwierdził z uśmiechem. - A tak w ogóle ile masz lat, Jungkookie?

Kiedy usłyszałem jak mnie nazwał, przeszły mnie ciarki po plecach. Stęskniłem się za tym. - Jeszcze jestem nastolatkiem. - zaśmiałem się. - Mam dziewiętnaście lat, dwadzieścia kończę pierwszego września.

- Powiem, że masz niezłe rozpoczęcie roku, co? - znów się zaśmiał. - Jestem twoim hyungiem, ależ zaszczyt mnie spotkał

- Teraz wreszcie mogę się cieszyć ze swoich urodzin. - wybuchłem śmiechem. - Jaki tam zaszczyt. Żaden. - wzruszyłem ramionami.

- Ej czekaj... skoro jestem od ciebie o dwa lata starszy to musieliśmy chodzić przynajmniej rok razem do szkoły... tak?

- Tak. - pokiwałem głową, potwierdzając jego słowa. - Ja byłem w pierwszej liceum, ty byłeś w trzeciej. Dlatego w momencie, kiedy miałem problemy, wiedziałem do kogo się zwrócić o pomoc - uśmiechnąłem się do niego słabo.

- Wiesz co chyba na razie wolę nie wiedzieć jakie to były problemy. - powiedział z uśmiechem. - Wiesz, że przez chwilę byłem pedofilem?

- Nawet jeśli, to nie zwracaliśmy na to uwagi. - mój wzrok zmienił się w pełen rozbawienia. - Po prostu cieszyliśmy się sobą.

- Mam nadzieję, że nie siedziałem za to w więzieniu, co? - posłał mi szeroki uśmiech, pełen rozbawienia.

- Nie, nie byłeś. – zachichotałem. - Tylko na początku Jinowi się nie podobał ten związek, a potem zmienił zdanie.

- Bał się, że ciebie zranię? - bardziej stwierdził niż pytał, ale jednak z jego twarzy zszedł uśmiech. - Suga mi mówił, że byliśmy królami podrywów i przygód na jedną noc... - posłał mi smutny uśmiech.

- Niestety. - westchnąłem, ale na mojej twarzy nadał grał uśmiech. - Potem się zmieniłeś i nie ma nad czym się rozmyślać, Jiminnie. – wymruczałem bez namysłu. - O Jezu, przepraszam - mruknąłem, spoglądając na niego zażenowany. - Zapędziłem się, trochę..

- Nie przejmuj się Jungkookie. To tylko zdrobnienie... - przedstawił mi już dawno niewidziany na jego twarzy ciepły uśmiech tylko brakowało mi tych iskierek miłości w oczach. - I tak wolę jakieś "Jiminnie" od tego twojego "szczeniaczka" świętej boleści...

- Nadal nie wiem co ty masz do tego szczeniaczka. - wydąłem dolną wargę. - Przecież szczeniaczki są super urocze! No i ty też jesteś, więc wszystko się zgadza.

- Nie sądzę, że kiedyś zgadzałem się z tym, iż jestem uroczy, więc nie wmawiaj mi tego... - pogroził mi zabawnie palcem przed twarzą na co obaj zareagowaliśmy śmiechem.

- PRZEPRASZAM, ŻE PRZERYWAM, BO LUBIĘ PATRZEĆ NA WASZE ŚMIECHY TYLKO SPIESZY MI SIĘ DO PRACY , SŁODZIAKI. - wykrzyczał przyjaźnie Jin przez otwartą w samochodzie szybę.

Wywróciłem oczami i uśmiechnąłem się lekko. - Chodź - kiwnąłem głową w stronę samochodu, udając się w tamtym kierunku. Zanim wsiadłem do środka, włożyłem rzeczy Jimina do bagażnika i usiadłem z tyłu. - Kto jest w dormie?

- Powinni już być wszyscy. - odpowiedział z uśmiechem patrząc na drogę.

- Ouh, okay. - odpowiedziałem cicho. - Do której dzisiaj jesteś w pracy? - zapytałem, spoglądając na najstarszego.

- Dzisiaj niestety mam nockę tak samo jak Namjoon, a Tae i Suga idą do swoich dziewczyn, więc będziecie sami w domu do rana. - oznajmił spokojnym głosem najstarszy, po części odpowiadając mi na pytanie.

- Jeśli nie będziesz zmęczony, będę mógł ci poopowiadać trochę i może obejrzymy jakiś film - zaproponowałem Jiminowi, posyłając mu lekki uśmiech.

- N-no dobrze.. - potwierdził lekko speszony. Pewnie obecność starszego trochę go zawstydza.

- Wszystko w porządku? - spytałem zmartwiony.

- T-tak tylko... trochę głowa mnie boli.. dawno nie wychodziłem na świeże powietrze to pewnie przez to... - powiedział nadal nie zmieniającym się tonem.

- Zaraz będziemy w domu, to trochę odpoczniesz. – stwierdziłem. - Zrobię ci jakieś pyszne jedzonko, coś lepszego niż te gówniane.. - przerwałem, kiedy zauważyłem gromiący mnie wzrok Jina. - niedobre coś, czego nie można nazwać jedzeniem, ze szpitala.

- Nie musisz, naprawdę... Nie czuję się głodny. - stwierdził poprawiając czapkę.

- Okay. - pokiwałem głową, opierając ją wygodniej na zagłówku i ziewnąłem. - Chyba, żebym się wyspał, potrzebne byłoby mi kilkanaście godzin snu.

- Jungkook zaczynasz gadać jak Yoongi. - zaśmiał się Jin. - A to naprawdę bardzo źle. - spojrzał na mnie w lusterku.

- Cicho. - również się zaśmiałem. - Dużo czasu spędzam w jego towarzystwie, zarażam się - wzruszyłem ramionami.

- J-jesteście ze sobą aż tak blisko? – zapytał Jimin z nutką irytacji w głosie co mnie bardzo zaskoczyło. A może się przesłyszałem. - Przecież on nic do mnie na razie nie czuje -pomyślałem, a uśmiech zszedł mi na chwilę z twarzy. Jimin po prostu był ciekawy...

- Nie, Yoongi to nasz przyjaciel. - wyjaśniłem spokojnie. - Zresztą on ma dziewczynę, a ja mam narzeczonego, na którym mi zależy. - mruknąłem, spoglądając na okno.

- Jeszcze ci zależy... - wyszeptał do siebie zaprzeczające moim własnym słowom zdanie i westchnął ciężko.

- I będzie mi zależało, Jimin. - powiedziałem stanowczo, ponownie przenosząc wzrok na mężczyznę mojego życia. - Bez względu na to, czy się doczekam tego momentu, kiedy odzyskasz pamięć czy nie. - wymamrotałem, ściszając swój głos do szeptu.

- Koniec końców znudzi ci się czekanie i znów się zakochasz. Nie ważne co będziesz mówił. Pamiętaj, że serce nie sługa. Samodzielnie wybiera osobę, w której lokujesz swoje uczucia, a wiem, iż z czasem cała ta sytuacja ze mną zacznie wszystkich męczyć i kiedy irytacja z faktu, że moja pamięć nie wróci weźmie górę, to wszyscy ode mnie uciekną, ale już mówiłem. Nie będę miał wam tego za złe. – wyszeptał, starając się mówić obojętnym tonem, który z czasem zaczął mu się łamać.

- Nie możesz tak mówić, Jiminie. Byłeś zawsze przy nas, więc my będziemy zawsze przy tobie... - westchnął Jin i udawał, że nie słyszał reszty wypowiedzi za co byłem mu wdzięczny. -

- No właśnie. Byłem. Teraz jestem tylko chłopakiem wyglądającym jak wasz przyjaciel. Jego nowym klonem, do którego w żaden sposób nie jesteście przywiązani. - brnął dalej, nie zmieniając tonu swojego głosu.

- Byłeś, jesteś i zawsze będziesz. Nie próbuj nawet nas przekonywać, że jest inaczej, bo tak nie jest. - zdenerwowałem się, ale nie dawałem po sobie tego poznać. Nie chciałem, żeby się mnie przestraszył. - Jesteśmy przywiązani do ciebie bardziej niż myślisz. Jesteś wielkim kawałkiem naszego życia i do tego moim życiem. Nie zrezygnuje z ciebie. - pokręciłem głową, wzdychając.

- Jungkook... na mnie świat się nie kończy. Nie mogę być nikogo życiem. Zobaczysz wszystko się w twoim życiu ułoży... - stwierdził trochę cieplejszym tonem, dając nacisk na słowo "twoim".

- Możesz być moim życiem. – mruknąłem. - Nie wiesz jak bardzo się mylisz w tym momencie, Jiminnie.

- Dlaczego z góry sądzisz, że się mylę? Życie to nie bajka, która zawsze ma happy end... Nie jest osądzone to, że zakochać można się jeden raz w życiu. Teraz ja jestem twoim życiem, ale to może się pomału zmieniać. Nawet jak bardzo tego nie będziesz chciał. Bo życie to jedna czwarta szczęścia i miłości, a trzy czwarte bólu i cierpienia... Wykorzystaj to

- Przeżyłem wystarczająco dużo czasu z tobą, żeby sobie to uświadomić. - wyjaśniłem, a w mojej głowie buzowały różne emocje. - Uświadomić to, że jesteś dla mnie najważniejszy na świecie. Że twój uśmiech to najjaśniejsza gwiazdka na całym niebie. Że ja nie umiem świecić bez twojej obecności moim w życiu. Że to ty jesteś w stanie poprawić mój humor samym byciem koło mnie. Wolę cierpieć i poczekać, niż odejść i cierpieć całe życie oraz zarzucać sobie, że opuściłem takiego wspaniałego człowieka jak ty.

- Chłopaki, nie chce przerywać, ale... może dokończcie w dormie jak będzie pusto, co? Uważam, iż nie powinienem być świadkiem tej rozmowy, a do tego właśnie dojechaliśmy... - wtrącił się Jin.

---------------------------------

Proszem ^^

Do później, ludziki ^^