Ikalabing Siyam na Kabanata: To Worry

Ilang araw matapos ang gabing iyon, pinag-usapan naman namin ni Ate Zydda ang imbitasyon ng kilalang entertainment sa rehiyon. Sa Sabado pa naman ako pupunta kaya nakakaluwag-luwag pa. Nakuwento ko rin ang tungkol dito kay Isaiah habang papunta kami sa opisina nila sa Daguitan.

"Ayokong sumikat ka." Aniya noong nasa loob na kami ng nagsisilbi nilang opisina nila na cabin. Nakaupo ako sa couch may kalayuan sa lamesang kinaroroonan niya. Lumingon siya sa akin matapos sabihin iyon. Nakatingin naman ako sa kaniya kaya nakita ko ang pagtigil niya sa binabasa.

"Hindi naman ako sisikat niyan, ah? Kakanta lang naman ako roon..." I insisted then my lips pursed to stop myself from smiling.

Bumagsak sa pagiging seryoso ang kaniyang mukha. Naikagat ko naman ang ilalim ng labi ko.

Martes ngayon at kaming dalawa lang ang tao rito dahil sa pagpapatigil muna ng construction ng kanilang dam. Sinabihan ako ni Isaiah bago kami pumunta rito na ichecheck lang namin ang mga naiwan nilang dokumento pati na rin ang mga nabili nang mga materyales.

"You don't know how that industry works,"

"I'm serious!" Giit ko ngunit nanatili pa rin ang kaniyang ekspresyon.

"I'm serious, too."

Muli na naman akong napakagat sa labi. Gusto kong magseryoso pero hindi ko alam bakit sumasalungat ang ekspresyon ko.

"Programa lang naman nila iyon para sa mga kagaya ko na nakikitaan ng potensya." I said and stood up from the couch to go near him. "Pumayag na rin ako dahil may ibibigay sila sa akin.

I knew that the station is under a known international company. Alam kong maraming mga artista ang kilala sa kumpanya nila at may iilan nang naihanay sa mga Hollywood artists. But the station is just a branch for our region. Kaya hindi ganoon ang kaba ko lalo noong umupo na ako sa tapat ng microphone sa loob ng kanilang sound proof station.

My eyes acquainted to the familiar company colors of the walls. The room is not huge but can accommodate two or three guests. A disc jockey is reading lines behind the microphone. My eyes drifted to Ate Zydda.

She's outside and I can see her through the glass window that's separating us. My face lit up when her hands raised to thumb me up after noticing me looking. Tinuro niya pa ang itaas para sabihing nakikinig siya sa mga speakers na naroon.

Interview at iilang laro ang ginawa namin kasama ang mga takapakinig ng stasyon. Pagkatapos noon ay umawit na ako bago kamo tuluyang natapos. Noong una ay kabado pa ako dahil hindi ko alam kung ano ang mga gagawin ko. Mabuti na lang dahil mabait 'yong dj at tinuturuan kapag napapansin niyang nagiging kabado ako.

He would lean away from the mic to direct me.

Bumalik sa normal ang mga araw ko matapos iyon. Naging abala ulit si Ate Zydda kaya hindi na kami nagkakausap kung may mga bago ba kaming gagawin. Somehow, Alfred would message me to do a gig to his bar. Pumapayag ako dahil nasusundo ako ni Isaiah. Nakakalibre na rin ako sa bus na ginagamit nina Ronald sa pamamasada kaya wala akong naging problema sa pag-alis.

Hindi na rin nagbago ang tingin ko sa Don at Doña. Pero kung ikukumpara, mas ipinapakita ang disgusto ng Doña sa akin, ibang iba sa pirmi at nag-oobserba lang na Don.

Nasa hapag kaming lahat noong dumating ang isang hapunan. Pinag-uusapan nila ang nalalapit na pag-alis ng dalawang matanda.

Napa-angat ako ng tingin nang magsalita ang Doña. She's seating with pride, chin and chest are up.

"Hindi ba puwedeng magkaroon muna tayo ng selebrasyon dito bago kami umalis?"

Agad kong binawi ang tingin ko sa kaniya nang suyurin niya kami sa lamesa. Pinapagintaan siya nina Isaiah at ng Don.

"That's good, mama!" Lumipat ang tingin ko sa Madame. She's attentive to her mother-in-law. "Sakto dahil uuwi ang mag-ama ngayong Hunyo. The family will be complete by then!"

"Great."

"What grand the feast will be, mama?"

"Do it simple, Lucille." Ang Don ang nagsalita.

Napatingin sa kaniya ang katabing asawa na halata agad ang salungat sa mukha. "Why make it simple? Everyone knows that we're here, Isaias. Imbitahan natin sila!"

Nagkaroon ng kaunting diskusyon tungkol doon pero sa huli, napahinga ng malalim ang Don.

"Uuwi rin dito ang anak mo." Dagdag ng Doña sa kaniya.

"Pupunta rito ang dalawa para mamahala sa pagbabalik ulit sa construction sa dam."

Hindi na ako masyadong nakinig sa kanilang usapan. Sa huli, ang Doña pa rin ang nasunod. Sa kasagsagan ng kanilang pag-uusap, dumaan ang mata ko kay Isaiah. Our eyes met but it was only for about split seconds because I immediately got back mine.

"We're in a commotion as of the moment. Kaya nandito sila dahil sila ang papalit kay Isaiah."

But my attention got caught again. Parang may pandikit na bumalik agad ang tingin ko sa Don. I can see from the side of my vision that Isaiah is still looking at me.

"Bakit hindi mo sinabi ang tungkol dito?" Tanong ko agad nang masagot ko ang tawag niya.

"I told you. You don't have to worry about this."

Pero nang sabihin niya iyon, muling bumalika ng dating naisip ko kung ano ang nangyayari sa kanila. Maybe Edelyn from before did something about this.

"Hindi ba sinabi mo may iniimbestigahan kayong dokumento?" Tanong ko.

He didn't answer. The hollowness from his background made me think that he is not in his room right now. Maybe he's outside or probably at the garden.

"May nakita ako noon..."

"Let's not about it. There was just a small misstatement on some financial documents."

I'd like to think that the three of them will take over the construction. But they have another business in Luzon. Hindi ko alam kung naghahandle pa ang Don doon pero malabong mag-isa lang niyang aalagaan ang negosyo nila. At sinabi na rin nito kanina na papalitan nila si Isaiah.

I did not push myself to what I want to. We had our conversation lighten and talk about light things.

"Pumasok ka na sa loob." Sabi ko sa kaniya.

"I'm enjoying the night talking with you."

Napakagat ako ng labi.

Nakatalukbong na ako ng kumot ngayon pero hindi na kagaya noong una na tinatago ko ang sarili ko sa ilalim nito. Hindi naman ako nakikialam si Ronald sa akin.

Idiniin ko ang sarili sa inaakap na unan. Maliit ito kaya kinailangan ko pang iaangat ang tuhod para mas maakap ito.

Muling humaba ang usapan namin at habang sumasama ang paglalim ng gabi, may napapagtanto ako sa sarili. Tumatagal na ang pagiging ganito namin ni Isaiah. At halos gabi-gabi, palaging nag-uusap kami at minsan ay pumapayag akong mahalikan niya. Lalo na tuwing kaming dalawa lang sa jeep niya.

I can't disagree that he makes this butterflies in my stomach crumble whenever we're alone. Even on our simple texts and hearing his voice through the phone. Kaya noong nalaman kong mawawala muna si Isaiah rito, parang nalumbay agad ang mga paru-paru sa loob ko.

No, I can't be in love to him this early. He's just too touchy and maybe the growing feeling inside me is just an infatuation. I am inexperienced of everything, that is why I'm thinking and acting like this for him. But I will let myself go along to whatever this is. I know in the end, the two of us won't be together. This is just an experience.

Huling Linggo ng Mayo ay naging abala ako sa pag-aasikaso para sa pag-aaral ko. Minsan, nagagawan ng paraan ni Isaiah na makasama ako lalo na sa paghatid. But when I started realizing that Doña's been eyeing me, I began refusing his offers.

"Huwag na lang po, Manang. Mamaya pa po ako aalis. Magta-tricylcle nalang po ako." Sabi ko isang araw noong kumatok si Manang sa kuwarto. Nalaman ko agad na ihahatid ako ni Isaiah dahil sinabi nito sa akin bago pa kay Manang.

"Ganoon ba?"

Tumango ako sa likod ng pinto. Pagkatapos ay tuluyan na itong sinarado.

I stayed there for about one and a half hour before finally deciding to go out. Ito iyong mga araw na pabalik-balik ako sa community college sa kabilang bayan para sa pag-aasikaso ko. Ronald will be in senior high now. Mayroon sa Hulatan offer para sa mga senior high kaya hindi ganoon kahirap para sa kaniya ang magpabalik-balik. Ilang araw naman akong bumabalik dahil naayos ko na ang mga requirements ko noon pa.

Kaya nang mahawakan ko na ang loadslip ko, tuwang-tuwa ako sa sarili dahil naipasa ko ang sarili sa second year. Behind na ako sa dapat kong year pero ayos na iyon.

The event Madame planned for the Doña came. Sa kasagsagan iyon ng pagsisimula ng klase. Mabuti na lang, sinadyang sa Sabado idalo kaya nagkaroon ako ng oras na tumulong. At sa kanilang bahay lang ginanap ang handaan. Sinadya rin para hindi na mahirapan ang mga taga bayan na pumunta sa Bonifacio para makadalo.

Tirik na tirik ang araw pero ayaw ni Manang Dessa na tumulong ako sa kanila. Nagpumilit pa rin ako.

I was helping the waiters with the food at the buffet table outside the big house. Nilalagyan ko ng pagkain ang isang bowl nang mapalingon ako sa mga bagong dating. Tinatabunan ng malalaking tent ang mga lamesang nakapalibot sa malaking bahay.

The mayor of Hulatan was immediately greeted by the Don and later on neared by the Madame and Doña. Behind the mayor's back are his allies which were greeted too by the family. This feels like a birthday celebration but it's actually not.

Naputol lang ang tingin ko sa kanila nang magsunod-sunod ang pagtunog ng cellphone ko. Kinuha ko agad ito sa bulta ng skinny jeans na suot pagkatapos ay nilapat sa tainga.

"Hello, Ate? Nasa labas kana?"

"Oo! Nakakahiya pala! Maraming tao!"

"Lalabas ako. Saan ka?" Mula sa kinatatayuan, dumungaw ako sa may gate. Kita ang mga sasakyang naka-park sa labas at may mga tao ring naroon mukhang papasok din ng bahay. Hindi ko nakita si Ate Zydda. Humakbang ako para makalabas. "Pupuntahan kita, Ate."

"H-ha? A-ano... paalis na kami," she said but I can hear her background. She's lying.

"Palabas na ako."

Pinagbuksan ako ni Mang Joseph, asawa ni Manang Dessa, nang makita niyang palabas ako. Nasa tainga pa rin ang cellphone. Pagkalabas, bumaling ako sa magkabilang gilid ko para hanapin si Ate Zydda ngunit hindi ko siya nakita.

"Hello? Nasaan ka, Ate? Nasa labas na ako."

Agad naman siyang nagpakita pagkasabi ko noon. Sa likod ng malaking SUV siya nagtago. She's wearing a pastel dress perfectly etched for the event. The ends of it are dancing behind her legs as she walks towards me with her sling back shoes.

Hinawakan ko ang kaniyang braso nang tuluyan nang nakalapit. Para kung sakaling isipin niyang bumalik, mapipigilan ko siya.

Hindi ako ganoon nag-ayos dahil gusto ko lang talagang tumulong dito. Bumabalot sa katawan ko ang polo-shirt na may disenyo sa gilid at skinny jeans.

Pinaupo ko si Ate Zydda sa may lamesang mas malapit sa buffet table. Sumunod ang tingin niya sa akin pagkaupo niya.

"Ako na lang Ate ang kukuha ng pagkain para sa 'yo." Sabi ko at dumiretso sa buffet table.

Isaiah told me to invite my friends. Wala sana akong planong sundin kaya lang naisip ko si Ate Zydda. Kaya siya na lang ang inimbitahan ko. Sinadya ko ring hindi mag-ayos para sana mapantayan si Ate dahil alam kong hindi siya mag-ayos ngunit nagkamali yata ako.

Kumuha agad ako ng mga pagkain at bumalik agad sa lamesa niya. Nagdala na rin ako ng pagkain ko para sabayan na siya.

"Grabe madabi namang tao rito."

Kumakain na kami nang magsalita siya.

Uminom muna ako ng tubig bago magsalita.

"Mga taga rito lang ang kanilang inimbitahan."

"Dito?"

Humaba ang leeg niya para tingnan ang mga tao sa kaniyang likod. Nasa pinakagilid kami kaya napalingon din tuloy ako. Una siyang binalik ang tingin sa akin.

"Mukhang mayayaman ang mga inimbita nila, ah!" Sabi niya pero hindi ko binalingan.

Nasa kadarating na anak ng Mayor ang tingin ko. Nagtaka siguro si Ate kung sino ang tinitingnan ko dahil noong ilipat ko sa kaniya ang tingin, nakabaling ulit siya sa likuran. Pero agad-agad siyang yumuko.

"Bakit?" Nagtatakang binalik ko ang tingin sa lalaki.

The Mayor's son's stubble is eviden in his face. Hindi siya nakatingin sa amin kaya binalik ko kay Ate ang tingin.

"Hindi naman nakatingin sa 'tin. Bakit? Mukha kang nagtatago. Magkakilala kayo?"

Tinitigan ako niya ako. Sinubukan kong basahin ang sinasabi ng kaniyang mata ngunit hindi ko ito makuha. They're just looking at me. My brows rose.

"Huwag mo nang ibalik sa kaniya ang tingin." Aniya.

Kumunot ang noo ko at sa pagtataka, naibalik ko ang tingin sa lalaking paupo na ngayon sa kaniyang lamesa. Marahas agad na mga kalabit ang naramdaman ko mula kay Ate.

"Ano ba!"

Nakuha ko rin kalauan. Hindi na ako muling nagtanong at tinapos nalang ang pagkain. Nag-usap kami saglit bago siya tuluyang umalis. Siyempre, hindi nawala sa usapan namin si Isaiah na abala ngayon kasama ang kanilang mga bisita. Sinubukan kong kumbinsihin muli si Ate ngunit desidido siyas a desisyon. Alam kong may kinalaman iyon sa anak ng mayor dahil noong inanyayahan ko siyang pumunta noong una ay excited siya.

Matapos maihatid si Ate sa gate ay bumalik ako sa pagtulong. Abala pa rin ang mga tao.

"Janet, mayroon pang ganito?"

Lumingon ang kasambahay na si Janet sa akin. Bumaba agad ang kaniyang tingin sa tinuturong dessert ng daliri ko.

"Ay, oo nga pala!"

"Ako na lang ang kukuha sa loob." Dagdag ko.

"Sigurado ka? Sige, Katherine! Naroon lang iyon sa may lamesa sa tabi ng countertop."

Tumango ako at nagdala ng tupper bago umalis.

Sa may hardin na ako dumaan dahil walang tao roon. Nasa pintuan pa lang sa likod ng bahay ay nakita ko agad ang Doña. Her elegant yet casual dress is strict on her body. Papasok siya ng kusina at may hinahanap ang mata. Napatingin siya sa akin kaya nag-iwas agad ako ng tingin.

Lumingon ako sa kanan kung saan naroon ang lamesang may mga inihandang dessers. Lumapit ako at inihanda na ang tupper na dala para kumuha na ng macaroons.

Mapalingon ako sa likod ko nang may naramdamang lumapit. Nagulat ako dahil si Doña iyon. Her proud posture is expressing so much elegance that I must be scared because of it. Agad akong nataranta.

"D-Doña! Kukuha po ba kayo?" Minuwestra ko pa sa kaniya ang mga nailagay ko na sa tupper.

Hindi bumaba ang tingin niya roon. Bagkus ay naningkit ang mata niya kasabay nang pag-angat ng kaniyang isang kilay.

Napalunok ako.

"Don't meddle with my guests if you're looking like that," she paused to look down to my shirt. "At ang kapal pa talaga ng mukha mo't umupo ka pa talaga sa mga lamesa."

Umiling ako nang nakuha ang kaniyang sinabi.

"H-Hindi po ganoon, Donya... si... ano—"

"And you're defending yourself now?" Nanlaki ang kaniyang mata.

Natutop ko naman ang aking mga labi.

"Pasensya na po."

"Huwag na huwag mong pakekealamana ng mga taong narito. Kung gusto mong tumulong, tumulong ka lang." Puno ng diin ang kaniyang pagkakasabi.

Tumatango ako sa Doña bago siya tuluyang nawala sa kusina. Nakabalik ako pero nanatili nalang akong nakatayo sa may buffet. Tulala ako dahil sa sinabi ng Madame. Akala niya siguro ay isa sa mga bisita niya si Ate Zydda kaya nasabi niya iyon.

Pangit nga namang tingnan na ang isang katulad ko ay makikihalubilo sa mga kagaya nila. Ayos lang kung hindi maraming tao hindi kagaya ngayon.

Nakalubog na ang araw, patuloy parin ako sa tumulong kina Manang kahit sinasaway niya na. Hindi pa rin kami nagkakausap ni Isaiah dahil naging abala rin siya. I know that he is doing his best though to have an 'accidental encounter' with me but I knew him. Pero ako na mismo ang nagdadahilan lalo na sa mga panahong lumalapit talaga siya. Lumalayo ako dahil parang tumutusok ang mga tingin ng Doña kahit hindi ko naman siya nakikita.

Nang magkaroon kami ng pagkakataong mag-usang sa gabing iyon, hindi niya nakalimutang itanong ang tungkol sa akin. Nagdahilan na lang ako ng iba. Mabuti naman dahil hindi na siya nangulit at siguro, dala na rin ng pagod, hindi na nagtagal ang upag-uusap namin.

I don't want him to worry.