AFTER Princess Libitina made a fuss, I decided to be alone. Isang oras na ang lumipas mula ng i-anunsyo ng Emperor ang mapapangasawa ko ngunit hanggang ngayon ay binabagabag pa rin ako. Nagtataka pa rin ako kung paanong nabago ang dapat sana'y fiancé ko.

Did all of this happen because of the performance I did earlier? But nothing has changed about the fact that I am getting married. Does this suggest that, despite today's changes, my death scene will still take place?

“This isn't good.” Bulong ko kasabay ng pagbuntong-hininga. Sumimsim ako ng wine at hinimas ang noo dahil sa biglaang pananakit nito.

“Kamukhang-kamukha niya ang yumaong Empress. So how does it feel to see your old rival in the Imperial Princess, Your Majesty?” napataas ako ng kilay ng marinig iyon. So I simply looked in the direction where the Empress was, she was talking to two women who I thought were her minions. The one with black hair was Countess Bachileré, while the one with chestnut hair was Viscountess Annesley, as I recall.

Bago sumagot ang Empress ay tumingin siya sa akin kaya nag tama ang aming mga mata. “I no longer regard the former Empress as a rival, and since being crowned as the new Empress, I accepted Her Highness with open arms and consider her as my own daughter.” I couldn't help but roll my eyes at her claims to be an exceptional Stepmother.

Nagpaalam ang Empress sa dalawang kausap niya at lumapit sa table na kinaroroonan ko. Inilibot niya ang mga mata at nang masigurong walang nakatingin ay masamang tingin ang binibigay niya sa akin. “What exactly did you do to Celia? Are you the one who killed her?” Vitalia gripped my arm fiercely, but instead of being stunned, I met the fire in her angry eyes.

I cautiously pulled her hand from my arm and took the letter carrying Vitalia's command to Celia on how to murder me from the bottom of the dress I was wearing. Itinaas ko iyon at nakita ko ang gulat sa mga mata niya, pasimple pa siyang luminga-linga sa paligid at hinablot ang sulat sa aking kamay.

“Do you aim to tear it down? Go ahead and rip it up since I have no intention of telling everyone what you did. Except for—” Hindi ko na na-ituloy ang sasabihin ko nang muli niyang hilahin ang aking braso but this time ramdam ko ang gigil niya.

“You killed Celia. I will kill you—”

“Oh, my! Why are you so upset over what happened to that poor lousy Nanny?” natigilan siya at tila nahimasmasan ngunit huli na siya dahil kusa kong itinulak ang sarili enough para ma-agaw ang atensyon ng lahat.

Kumunot ang noo niya sa ginawa ko, mukhang walang idea sa balak kong gawin. “I know you will never accept me as your daughter but...still you don't have to hurt me just to show me how worthless I am...hic...hic,” as tears streamed down my cheeks, I cautiously removed the cloth that had been covering my thigh at nang tuluyang mahawi iyon ay narinig ko ang malakas na pagsinghap ng mga nobles na na nagmula pa sa walong kaharian because they could clearly see so many bruises from Harmony's injuries at the hands of Vitalia and Celia.

“Oh, gracious God, what happened to this child is terrible!” sigaw isang matandang noblewoman.

“Truly awful! I was surprised to witness the Empress's violence; her mind was too narrow to direct her rage at the daughter of her old rival!”

“How scary of her!”

“So violent! Inhuman! She didn't even feel sorry for Her Highness who had lost her mother at a young age.”

“S-sorry if I called you Mother, Your Majesty. I know you don't want me to call you mother but I love you. I considered you as my real mother even though you always mistreated me that's why I never filed a complaint...pero hindi ko na kaya—gusto ko nang... gusto ko na mamatay—hic...” Mas lumakas ang singhap na narinig ko at makikita sa mukha nila ang labis na gulat.

“Oh my god! Her Majesty is known as the Mother of the Empire, yet she could never be a mother to this pity child!” nag angat ako ng tingin kay Vitalia at gusto kong humagalpak ng tawa dahil sa labis na pamimilog ng kaniyang mata habang inililibot ang paningin sa mga tao na ngayo'y mayroong masamang tingin sa kaniya.

That's right, Vitalia, accept your subordinates' rage with a straight face.

Dahan-dahan akong tumayo at tila nahihirapang lumapit sa kaniya. “But, Your Majesty, no matter how much I suffered at your hands, know that I am ready to forgive you whenever the day comes when you ask for my forgiveness.” Niyakap ko siya ng mahigpit at ramdam ko napapitlag siya.

“Her Imperial Highness has a very good heart!” komento nila.

Hininaan ko ang aking boses. “Vitalia my dear. Dying at my hands wasn't enough for all you did to Harmony because destroying the title of the Great Mother of the Empire is akin to your death. You would rather take your own life than ruin the name you have cherished for so long,” inilapit ko ang labi sa kaniyang tainga. “Of all the people in this Empire, I know you better than yourself, Muirne Orjaros.”

She shivered as soon as I uttered her real name, and her eyeballs appeared to be falling out of her eyes from the shock. Labis rin ang pagkaka-awang ng kaniyang labi, at tila para siyang nabato mula sa kaniyang kinatatayuan habang naririnig ang masasamang sinasabi sa kaniya ng mga tao.

You shouldn't pick a fight with me, and you shouldn't have worn out my patience, because if you do, your cherished reputation will be shattered to the point that you'll end your life with your own hands.

My attention was drawn when Zeferino abruptly drew me away from the scene. I was so overjoyed that I didn't notice we were now in the same carriage.

༻༺ ༻✧༺ ༻༺

More than half an hour had passed and we were silently making our way somewhere while riding in the carriage.

Just how did I get here?! Urgh! This is so fucking stupid! I kept telling myself that no matter what happened, I would never ride in a carriage with the Crown Prince, but here I am—bakit ngayon pa ako naging lutang?

“Big sis—”

“Harmony.” I cut him off.

“Pardon?”

“Call me what you usually do.” Diretso ang tingin ko sa labas ng bintana habang binibigkas ang mga katagang iyon. Zeferino had never called his older sister big sister, which is why I'm surprised at his treatment.

“I-I'm sorry...” Bahagyang kong ibinaling ang mga mata kay Zeferino at may kung anong emosyon sa mukha nito na hindi ko magawang mapangalanan. “Alam kong marami akong pagkukulang sa iyo bilang iyong kapatid, that's why I apologize. As your brother and Crown Prince, I should understand what you're going through.” Nagulat si Zeferino sa biglaan kong paghalakhak, hindi inaasahan na iyon ang aking tugon.

“As your brother my ass,” humarap ako sa kaniya at nawala ang mga ngiti ko sa labi habang seryosong nakatingin sa kaniya. “Now you use the word brother when I have always been invisible in your eyes. You see how much you make me laugh, don't you?”

“Since you were born, I have never existed in your life, then now you'll show how you care about me even if you don't truly. Well, let's just say you suddenly become concerned and sincere in what you say; but do you think I'll be pleased? No. Hindi ko kailangan ng pag-aalala mo or awa whatsoever, so how you treated me back then should continue till my death. Get it?”

I am aware that Zeferino loves his sister, but I just don't know where this feeling was coming from. I thought maybe it was the words and feelings that the real Harmony couldn't say out of a lack of courage. Pero normal nga ba para sa ’kin na maramdaman ito gayong hindi naman ako ang totoong Harmony? Hindi ko alam, basta ang alam ko lang ay nalalapit na ang aking katapusan. Malapit na ang eksena kung saan magtatapos ang aking buhay. Ngunit handa nga ba ako? Handa ba akong harapin ang kamatayan sa pangalawang pagkakataon? Will I just accept that my life will end at the hands of assassins?

Natawa ako sa aking isipan sabay lagay ng kanang palad sa aking noo at sumandal sa bintana ng karwahe.

No! It would be a disgrace for a high-ranking assassin like me to die at the hands of low-level assassins!

Huminga ako ng maluwag at umayos ng upo. Tama, hindi ko hahayaang mag tapos ang aking buhay sa mga kamay ng mga mahihinang klase lang ng assassin kaya naman gagawin ko ang lahat upang makaligtas kahit pa gamit ang mahinang katawan na ito. I wasn't born an assassin for nothing.

“Harmony—” parehas kaming natigilan nang biglaang makarinig ng pag sabog at sigawan ng mga kabayo. “What happened—ackk!” nanlaki ang mga mata ko nang biglang sumuka ng maraming dugo si Zeferino.

Napapikit naman ako nang maamoy ang toksiko sa dugo nito. “This...you are poisoned!” kasabay nang pag sigaw ko n'on ay ang pagbaliktad ng karwaheng sinasakyan namin dahilan upang tumama ang ulo ko sa salamin ng bintana kaya nabasag ang bintana.

Ramdam ko ang masaganang dugo na umaagos mula sa aking ulo kaya naman ay napapikit ako at nang mag mulat ng mga mata ay saglit na nanlabo ang aking paningin pero naaninag ko ang kakaibang hugis ng katawan na humila sa prinsepe.

Even though it was difficult to move, I attempted to crawl out of the carriage, and when I finally did, I noticed a lot of blood on the ground and the dead bodies of knights. Napakurap ako at kumunot ang noo nang makita ko ang nangyayari.

Ang labis na sakit na nararamdaman ko ay napalitan ng pagtataka dahil sa halip na assassins ang makita ay mga halimaw ang aking nakikita. And I can't be mistaken since, according to the book I read, Assassins should be the ones to attack the carriage we were riding in to assassinate the Crown Prince, who was the reason for the death of the original Harmony in the book. Because of the poison that Zeferino drank from the party, he was unable to save his elder sister's life, and Harmony died in the five pages of the book.

And that's where Harmony's role as a side character ended and, following her death, the male lead will seek justice, causing the paths of the female and male lead to cross.

But what in the world is going on?! What caused this scene to change? Monsters here instead of assassins?!

Nagsusumigaw sa isipan ko ngunit natigilan ako nang makitang binuhat ng halimaw si Zeferino at balak nang kainin ng buhay. Hindi ko na malaman ang dapat kong gawin basta natagpuan ko na lamang ang sarili na hinatak ang espada na nakatarak sa t'yan ng kabalyero at tumakbo patungo sa kinaroroonan ng Crown Prince. Wala akong ibang maramdaman sa mga oras na ito kun'di ang kagustuhang iligtas si Zeferino sa hindi ko malamang kadahilanan.

Tuluyan na akong nakalapit sa halimaw at dahil sa pagtalon ko sa likod ng halimaw ay nabitawan nito si Zeferino kaya natuon ang atensyon ng halimaw sa ’kin.

Sinaksak ko ang halimaw ngunit napangiwi ako nang hindi ko man lang nagawang ibaon ang espada sa katawan ng halimaw dahil walang lakas ang katawang ito kaya naman nang tumama sa akin ang malaking kamay ng halimaw ay tumalsik ako sa puno.

“Argh—damn it! This scenario no longer pleases me.” Ininda ko ang sakit na nararamdaman sa mga oras na ito at dahan-dahang tumayo habang hawak pa rin ang espada.

If I had to give all my strength to the point that this body reached its limit, I would do it, just to survive this scene.

I took a deep breath and let out it as I went towards the monster, closing my eyes. I didn't open my eyes, but I was able to get close and stab the monster thanks to my keen hearing and sense. Matapos ko itong saksakin ay tumapak ako sa ulo nito at tumalon patungo sa iba.

When I smashed the monsters' heads with the sword, I faltered and my feet landed on the ground at the same time my eyes opened. Walang emosyon kong tiningnan ang mga ulong bumagsak sa lupa pero nangunot ang noo ko nang may maramdamang presenya sa aking likuran at nang lumingon dito ay sumalubong sa akin ang malaking kamay ng halimaw, huli na upang umiwas kaya tumama ito sa akin at tumalsik ako. Napasubsob ang katawan ko sa lupa, dahil sa lakas ng impact ay lumubog ng bahagya ang katawan ko sa lupa.

Lumakas ang kabog ng dibdib ko, nakaramdam ng panghihilo at tila hindi ko na magawang igalaw ang buong katawan dahil sa tinamong atake. Pumikit ako.

Is that all? Is this the end of my life? Can I truly not change my fate? Will I die in my second life?

Natawa ako sa aking isipan. Mukhang ito na nga ang karma ko dahil sa mga kasalanan ko noon. Na-itanong ko sa aking sarili kung ganito nga rin ba ang naramdaman ng mga taong namatay sa mga kamay ko?

“Ate,” natigilan ako nang marinig ang tinig na iyon sa aking isipan, “stay alive. Pilitin mong mabuhay, ate ko...”

I tearfully opened my eyes at the same time as the monster dragged me and saw that it meant to devour me whole.

Savianna...

“NO!” nagulat ako nang may biglang sumigaw at doon ko lang naalala ang Crown Prince. Puno na ng dugo ang suot nito at walang tigil sa pag suka ng dugo. “S-spare my sister's life—take my life instead. P-please!” kahit nahihirapan na ako ay nagawa ko pa ring ikunot ang noo dahil hindi ko lubos akalaing luluhod ang male lead para lamang sa side character na katulad ko.

Ang mga nangyayari ay hindi nakasulat sa libro, wala sa libro ang eksena na ito lalong-lalo na ang ipinapakitang pagmamakaawa ng male lead upang mabuhay ang kaniyang nakatatandang kapatid.

Why? Bakit niya ginagawa ito? Instead of kneeling why didn't he just run and save his life? If this continues, he may die from blood loss.

Nag-angat ako ng tingin sa halimaw nang igalaw nito ang kaliwang kamay at balak na sanang ibaon sa kinatatayuan ang binata ngunit pinigilan ko ito.

Hindi ko alam kung paano pero tila wala na ako pakialam kung magtatapos man ang buhay ko ngayon basta nais kong iligtas ang si Zeferino bagay na bago para sa akin. Bigla ay tila hindi ko na kilala ang sarili dahil sa kagustuhang iligtas ang binata.

Natagpuan ko na lamang ang sarili na nasa dibdib ng halimaw at gamit ang aking palad ay buong lakas ko itong ginamit pangsaksak sa dibdib ng halimaw. Napasigaw at nakagat ko ang labi dahil sa labis na sakit.

Napanganga na lang ako ng maramdamang bumagsak ang katawan ng halimaw at nang lumingon kay Zeferino ay wala na muli itong malay kaya nakahinga ako ng maluwag dahil hindi nito nakita ang aking ginawa.

Dahan-dahan akong tumayo at muling ibinaling ang mga mata sa halimaw. “I took countless lives in my past life and in this second life of mine, this is the first time I saved a life with these thin and soft hands. It's funny, isn't it?” matapos kong sabihin ang mga katagang iyon ay napaluhod ako’t napahawak sa ulo dahil sa labis na pananakit nito. It seemed to be pricked by millions of needles.

Namalayan ko na lamang ang sarili na sumusuka ng dugo at sa kalagitnaan n'on ay napahalakhak ako sabay pahid ng dugo sa aking labi gamit ang likod ng palad ko.

This damn body! Did...did I manage to survive?

Tatayo na sana ako pero unti-unting dumilim ang paningin ko hanggang sa naramdaman ko ang pag bagsak at tuluyang nawalan ng malay.

To be continued...