HABANG nakatingin sa mukha niya ay hindi ko mapigilang mapansin ang angkin niyang kagwapuhan. Kagandahang ngayon ko pa lamang nakita sa buong buhay ko. The man's appearance was truly remarkable, with eyes of contrasting colors that were truly captivating. His right eye was as black as the night sky, while his left eye had a deep shade of dark red, like smoldering coals. These mismatched eyes added an intriguing and mysterious element to his overall look. His long silver hair flowed down his back, shimmering in the light and adding an ethereal touch to his presence. His aquiline nose gave him a regal, while his pale red lips added a subtle hint of allure to his handsome face.

Sa kabila ng pagkakaroon ng dalawang sungay ay hindi maikakaila ang kanyang walang katulad na kagwapuhan. He possessed a god-like appearance that seemed to radiate from within, captivating all those who laid eyes upon him. It was as if he had stepped out of a world of myths and legends, a being of extraordinary beauty living among mortals. However, beneath his captivating appearance, there was an overwhelming darkness that emanated from him. Behind his handsome face, there was a weighty presence that seemed to scream with a silent terror. The overflowing darkness in his aura sent shiver down my spine at walang duda na gano'n din ang sino mang makasalubong o matapunan niya ng tingin-a constant reminder of the power and danger that lay within him.

"Melody?"

Huh? Is he referring to Harmony's mother, Melody? If yes, how did he come to know Melody? It was not mentioned in IOTT that they were aware of each other's existence. So, how did this happen?

"You...you know my mother?" magkasabay na bumakas sa mukha namin ang gulat matapos kong itanong iyon.

Ilang segundo lang ay nagbago ang ekspresyon ng kaniyang mukha, nawala ang pagtataka, gulat at pananabik sa kaniyang mga mata. Sa halip napalitan ito ng dilim na dahilan para mapalunok ako ng wala sa oras. Matinding takot ang lumukob sa buong sistema ko lalo na ng bigla niya akong sakalin na ikinagulat ko ng husto.

"You are not Melody. Who are you, and why are you imitating her appearance?" ramdam ko ang panganib sa tono ng pananalita niya na lalong mas nagpakaba sa akin.

"D-didn't y-you h-hear w-what I-I s-said? S-she i-is m-my m-mother, you dimwit!" kinakapos ng hiningang saad ko at mahigpit na hinawakan ang kaniyang braso ngunit para itong bato sa tigas.

Mas diniin niya ang pagkakasakal sa 'kin to the point na bahagya na 'kong naka-angat sa ere. "Mother-what? What did you say?" napapikit ako dahil sa sakit. Halos hindi na rin ako makahinga dahil sa lakas ng pwersang ibinibigay niya.

The hell?! Tanga ba siya o bingi? Do I really need to repeat it? Eh nahihirapan na nga ako magsalita dahil sakal niya 'ko! Argh, he's getting on my nerves!

"I-I s-said y-you're fucking stupid jerk!"

Kahit nahihirapan ay ibinigay ko ang lakas na meron ako't buong pwersa siyang sinipa sa tyan, hindi niya 'yon inaasahan dahilan para mabitawan niya ako. Hinihingal na natumba ako sa lupa. Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin sa kaniya at binigyan siya ng masamang tingin. Ang kaninang takot na nararamdaman ko ay naglaho na parang bula at napalitan ng inis.

If he were just a human, he wouldn't be breathing right now.

After catching my breath, I stood up slowly and faced him head-on. I was just about to speak when I heard Kaitlin's voice, which interrupted me.

"Your Highness..." agad akong bumaling ng tingin sa kaniya at nangunot ang noo ng makita ang maputla niyang labi, bagama't walang sugat na natamo ay pansin ang panghihina niya. Nang makita kong matutumba na siya't mawawalan ng malay ay maagap ko siyang sinalo.

Wala sa sariling hinimas ko ang kaniyang pisngi at napangiti. "You've exhausted yourself a lot," bulong ko habang hindi pa rin nawawala ang ngiti sa labi.

I suppose she grew weary as well.

The smile on my face vanished as I noticed Velther's disciples closing in on me. It seems they have plans to capture me. "Sandali!" dahil sa sigaw ko ay huminto sila at tumingin kay Velther. Tumingin din ako sa kaniya at nagsalita muli. "I did not come here to harm you all-"

"So, what brought you here? I don't think you came here to die." Napalunok ako dahil sa paraan ng tingin niya sa akin. Bago magsalita ay tumingin ako kay Kaitlin na akay ko saka humugot ako ng malalim na hininga't pinakawalan ito.

"I came here to make a deal with you."

Saglit na katahimikan ang namayani sa pagitan namin at nabasag lang iyon ng nakakakilabot niyang halakhak pero sa halip na makaramdam ng takot ay unti-unting umusbong ang galit sa loob ko dahil ang dating sa 'kin ay iniinsulto niya ako.

"You? A kid like you wants to make a deal with the devil?" the mocking tone in his voice caused my palms to involuntarily clench.

Ha, I can't believe this is happening to me now!

"I am no longer a child! You have no idea what I am capable of, so please refrain from mocking me." I uttered coldly, my gaze fixed intently on his eyes. Alam kong matanda na siya at limang daang taon ng nabubuhay sa mundong ito pero kahit na gano'n hindi ako papatinag sa kaniya. I'm already here and there's no turning back.

Tumaas ang sulok ng kaniyang labi habang taimtim na nakatingin sa mga mata ko. "Princess, you are not in the palace garden to play freely whenever you please," tumalikod siya. "Guide them out of this dungeon and ensure they never return."

"Sigurado ka ba rito, Velther? Hindi mo man lang ba sila parurusahan?" isang babaeng may mahabang buntot at kulay abong balat ang nagsalita pero hindi niya ito pinansin.

"Leave while I'm still nice." Matapos niyang sabihin iyon ay nag-umpisa ng maglakad paalis si Velther at lumapit na sa amin ang mga alagad niya't hinawakan kami ni Kaitlin kaya nataranta ako.

"Wait! Pakinggan mo muna ako!" dahil sa pagsigaw ko ay muli siyang humarap at napasinghap naman ako ng mula sa kaniyang puwesto ay bigla siyang nalipat sa harapan ko't sinakal ako.

"Even if you are Melody's daughter and a princess, I won't be nice to you if you wear out my patience." Nagtaasan ang mga balahibo ko dahil sa lamig at panganib ng boses niya.

No! I will not give up!

Kahit nahihirapan dahil sa pagkakasakal niya sa akin ay dahan-dahan kong inangat ang kaliwang kamay ko at tinuro ang mga walang buhay na katawan ng mga tao at ng mga halimaw na nagkalat sa paligid. Kumunot naman ang noo niya at binitiwan ako.

Kinalma ko muna ang sarili bago magsalita. Kasalukuyang nasa kamay ng isa sa mga alagad niya ang walang malay na si Kaitlin. "Nakikita mo ba sila? Hindi ka ba nagsasawa sa labanan sa pagitan ng mga ka-uri mo't mga tao? How many more lives must be wasted? I understand that they are doing this out of necessity for their families and their own needs, and that you are merely protecting yourselves and your homes. But will it always be like this? Hindi ba kayo napapagod?" natahimik siya maging ang mga ka-uri niya. Ang iba ay umiwas ng tingin at ang iba naman ay napayuko, mukhang pinag-iisipan ang mga sinabi ko.

"That's why I'm here. As a princess of the Astaria Empire, my goal is to prevent the loss of both human and monster lives. I hold the key to peace for everyone." Inilibot ko ang mga mata sa kanilang lahat at muling ibinalik sa kanilang Hari. Napakurap-kurap ako dahil hindi ko inaasahang makita ang pamimilog ng kaniyang mga mata dahil sa gulat.

"Y-you know a way?" tumango ako at ngingiti na sana ngunit lumaylay ang balikat ko ng tumalikod siya.

What?!

"I don't want to hear your nonsense-there is no way it could be true! I have lived in this Danjon for 500 years, so what you're saying is impossible."

"But I really have a way!" hindi siya nakinig sa 'kin at nakita kong palibutan ng itim na usok ang kaniyang katawan tanda na maglalaho na siya paalis. Nanlaki mga mata ko at hindi na malaman ang gagawin. Kapag nawala siya ibig sabihin lang wala na akong kasiguraduhang mabuhay!

Dahil gulong-gulo na ang ang isip ay namalayan ko na lang ang sarili na tinakbo ang kinatatayuan niya't hinawakan ang braso niya pero napa-awang ang labi ko nang balutin kaming dalawa ng itim na usok. As I glanced around, everything suddenly transformed. The sight before me was engulfed in darkness, and the undulating waves of motion made me feel dizzy.

What is this? Where am I?

Kahit saang sulok ay madilim, sumasabay pa ang paninikip ng aking dibdib. Hindi ko maintindihan ang nangyayari. Tumingala ako kay Velther at nakitang tulala siya't hindi makagalaw pero kahit na gano'n ay naririnig ko ang paghinga niya dahil sa sobrang katahimikan ng lugar na kinaroroonan namin ngayon.

Maya-maya lamang ay mula sa dilim nakakita ako ng isang batang lalaki, mataba ito at umiiyak habang marungis ang mukha. Black shadows loom behind it, their hands pointing while the child cries and covers both ears with trembling palms. Na para bang tinatakpan ng bata ang kaniyang mga tainga dahil ayaw marinig ang mga sinasabi ng mga anino. Even though I hadn't heard anything, I already knew his situation. I could relate because I had gone through something similar when I was young.

Biglang nawala ang imahe at napalitan, isang anino ng babae ang nakayakap sa bata. Napatakip naman ako ng labi nang makitang sinaksak nito ang bata mula sa likod.

"Die! Just die! You are a monster! I don't have a monster child! Why don't you just die?!"

Napatingin ako kay Velther nang maramdamang nakahawak siya sa kamay ko. Kanina ako ang nakahawak sa kaniya pero ngayon siya na ang nakahawak sa kamay ko at sobrang higpit pa nito. Bagama't tulala siya ay may kung ano sa mga mata niya habang nakatingin sa nangyayari.

Nagbago na naman ang pangyayari, isang binatilyo ang tumatakbo tapos may mga aninong may hawak na pana at pinapana ang binatilyo. I couldn't identify their appearance and gender because they were just shadows. Bumagal ang takbo ng binatilyo dahil maraming arrow na ang bumaon sa likod niya hanggang sa mapaluhod na ito.

"W-Why? Why are you doing this to me? Is it because I'm a monster? Shouldn't I be allowed to live? I want to live as well. I also want to live a normal and peaceful life...PERO BAKIT PILIT NIYONG IPINAGKAKAIT SA 'KIN IYON?!"

Nagbago ang itsura niya, a terrifying monster. Black smoke billowed from its body as it advanced towards the people. The dark haze infiltrated their eyes, noses, ears, and mouths, filling the surroundings with screams

"I have endured countless times! I have done everything to suppress the darkness within me, for I have always considered the well-being of all of you. But what have you done? You have repeatedly awakened the dormant demon within me! You made me like this, you made this monster!"

I couldn't believe what I was seeing. My stomach feels like it wants to turn upside down, especially when after the smoke enters people's bodies and their organs come out of it.

What is going on? Is this the backstory of the bloodthirsty tyrant villain that was not written in the novel?

Pero maliban do'n hindi ko mapigilang makaramdam ng lungkot, hindi lang dahil sa pinagdaan ni Velther kun'di dahil na rin sa katotohanang napaka-daya ng lahat para sa mga tulad naming gustong mabuhay ng normal. Why is fate so deceitful to people like us who simply wants a normal and peaceful life? Is it truly impossible to fulfill our dream of living according to our own wishes? Hindi ba p'wede iyon? Do we really have to be evil to survive and protect those we care about?

When everyone treated him like an animal, he wielded his long and sharp claws, and turned into a devil. And whether I admit it or not, he has earned my empathy. As if I don't just want to have him by my side but I want to save him from an inevitable fate, which is nothing but death.

TO BE CONTINUED...