­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Siedziałam nad strumieniem, patrząc w czystą taflę wody. Moje brązowe włosy powiewały delikatnie na wietrze-

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Nie, nie, czekaj, to zbyt nierealistyczne.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Siedziałam nas strumieniem. Byłam bardzo zmęczona po kilkugodzinnym treningu, z poprzedniego dnia. Pokemony spały, a ja nie. Nie spałam normalnie, nie mogłam zasnąć, a jak już miałam to za sobą, budziłam się w nocy. Musiałam się już odzwyczaić od normalnego trybu. Ale jak można się odzwyczaić od normalnej czynności? Czy ja jestem jakaś dziwna?

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Przy okazji pouczyłam się tego dziwnego języka i popracowałam nad zręcznością i siłą. Ale i tak jestem słaba, nawet szpagatu do końca nie umiem zrobić... Położyłam głowę na kolanach i dalej wpatrywałam się w strumyk.

•••

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Zbliżał się poranek, więc mogłam składać obóz. Obudziłam, w miarę delikatnie swoje Poki i zaczęłam się zbierać. Namiot złożyłam i właściwie więcej nie musiałam zbierać. Założyłam, idziemy do Centrum Pokemon. Parę minut drogo, więc wyszłam szybko, przeskoczyłam strumyk i podreptałam dróżką do miasta.

— Jak dobrze, że mogę tu sobie klapnąć — odetchnęłam i usiadłam na murku, na placu do walk. Popatrzyłam na walczące, chyba rodzeństwo i wstałam, by po chwili znaleźć się ku celu.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Usiadłam na kanapie, czekając na telefon od Asha. Miał już wcześniej zadzwonić, ale przygotowywał się do walki w Shalour. Czekałam zniecierpliwiona, stukając paznokciami w blat. Godzina przesiedziana i przedzwoniona w jedną stronę. Ani razu nie odebrał, tylko na początku wymeldował się, że idzie do Sali Shalour. Pewnie przygotowywał się z członkami do walki z Liderką.

— Ile jeszcze? — zapytał z przekąsem Luca, bawiąc się swoją kością. Ja również byłam znudzona. Ile mógł tam walczyć?

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Po chwili odebrał, a ja aż wciągnęłam powietrze, prawie się dusząc. Ucieszyłam się, fakt, długo czekałam na ten moment.

— Hejka Ash! — krzyknęłam, uśmiechając się i machając, jak głupia.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Reszta rozmowy ciągnęła się z godzinę, jak nie więcej. Pewnie grubo ponad. Przy okazji porozmawiałam z Sereną, Clemontem i Boonie. Czekali na mnie niedaleko Sali, więc jak najszybciej tam wyruszyłam. Wstałam i skierowałam się ku wyjściu, uprzednio poszłam jednak do toalety, by nie mieć potem nieprzyjemności.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Po kilkunastu minutach do nich dołączyłam. Boonie bardzo za mną tęskniła, bo wypytywała o wszystko, co robiłam przez ten miesiąc. Tak, nie widziałam ich przez miesiąc. Naprawdę długi okres czasu. Tyle różnych rzeczy robiłam i coraz więcej jednak ukryłam przed paczką. Cieszyłam się, że widzieli mnie z takim uśmiechem.

— Zdobyłeś trzecią odznakę? — zagadałam do Asha, poprawiając wpadającą mi już grzywkę do oczu. Nie mogłam przecież być w tyle, prawda?

— Nie, walczyłem z członkami Sali. Jednak chcę ją zdobyć, długo się do tego przygotowywałem — uśmiechnął się, spoglądając w moją stronę. Reszta w tle zastanawiała się nad dzisiejszym noclegiem. Podzielność uwagi przydawała się. — A jak wygram, będę mógł z tobą zawalczyć?

— Jasne! Lubię walczyć z innymi, mogę w ten sposób poduczyć się różnych form wydawania decyzji... Wiesz, o co mi chodzi — lekko się zarumieniłam, gdyż zaczęłam swoją typową gadkę.

— Jak sądzę, też chcesz zdobyć odznakę? — zapodał pytaniem, ma które miałam już odpowiedź.

— Raczej nie, jestem zbyt słaba. Jak mój Froakie ewoluuje, to będę się przymierzać do kolejnej odznaki. Jest już gotowy — Ash kiwnął głową. Również go miał, co było fajnym zbiegiem okoliczności. Wiele nas łączyło w sprawach trenerów.

•••

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Niestety, ale Ash przegrał. Mimo tego, nie poddał się. Pogratulowałam mu odwagi. Ja bym się załamała... Nie wierzyłam w siebie tak, jak owy chłopak. Smutna, aczkolwiek prawdziwa rzecz.

— I tak było dobrze, nie powinieneń się dołować. — Obdarzyłam go najładniejszym uśmiechem, jaki mogłam znaleźć. Naprawdę walczył świetnie, lepiej ode mnie!

— Gdybym trochę bardziej się postarał... — W sumie, to mnie zirytowało. Histeryzował. Przecież mógł to powtórzyć, nikt by mu nie zabronił. A potem będzie jeszcze silniejszy.

— Jeżeli chcesz, możesz ze mną zawalczyć — Ash spojrzał na mnie z niepewnością. Może w jego głowie to wyglądało schodek gorzej... — Tu chodzi o trening, musisz potrenować i wygrasz!

— Dzięki! — Ash momentalnie przytulił mnie. Kątem oka zobaczyłam lekko zdenerwowaną Serenę. No tak, ona się w nim kochała. Jakbym tego nie zauważyła na początku. Średnio mi się to widziało, gdy rozmawiałam z nim w taki sposób. Sereny nie chciałam skrzywdzić, także po niezręcznej chwili uwolniłam się od niego. Jednak zawsze jest jedno "ale", świetnie przytulał.

— Chodźmy za Shalour, znalazłam tam świetną polanę, idealną na trening. — Poinformowała Serena, pokazując nam palcem na ekranie tabletu. Polowaliśmy głową, a następnie skierowaliśmy się w stronę wyjścia. Przy drzwiach tylko zerknęłam za siebie. Miejsce, które czekało na mnie, aż zdobędę kolejną odznakę... Ten moment zbliżał się nieubłaganie.

•••

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Był już wieczór. Obóz rozbity, zjedliśmy "obiad" i usiedliśmy przy ognisku, który rozpalił mój Fletchinder, a Ash, wyręczył mnie i zebrał gałęzie. Było mi miło, mogłam posiedzieć dłużej przy ognisku. Przerażała mnie wizja ciemnego lasu, także nie dyskutowałam. Potowarzyszył mu jego Pikachu.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Siedzieliśmy przy ognisku. Ash i Clemont o czymś rozmawiali, Serena kładła Boonie spać, a ja zatraciłam się w myślach. Intesywnie myślałam o tym, jak to będzie, gdy zostane Strażniczką. Niby czytam tą książkę, ale niezbyt mi to uświadomiła. Właściwie, nic nie wiedziałam i nawet nie byłam świadoma mojej roli.

— Ziemia do Akiry! — Clemont machał rękoma przed mymi oczyma. Tak się przestraszyłam, że poskoczyłam i upadłam plecami na ziemię. Clemont i Ash wybuchnęli śmiechem. Niefortunny moment, kiedy stałam się w ich oczach pośmiewiskiem. Uśmiechnęłam się głupio, modląc się, by nie było widać mojego zażenowania na twarzy.

— No weeź, zamyśliłam się — burknęłam trochę zawstydzona. Podniosłam się za pomocą rąk Clemonta. Przestali śmiać, a ja usiadłam wraz z nimi, między czarnowłosym, a blondynem.

— Nie słyszałaś? Rozmawialiśmy o odznakach, chcesz wstąpić do ligi? — zapytał Ash, bardzo podekscytowany. Chyba lubił ten temat.

— Wiesz, nie myślałam o tym. Jakoś mnie do tego nie ciągnie. Ale z drugiej strony mogłabym pokazać światu swoje *mizerne* umiejętności — przemówiłam, na koniec lekko ziewając. Kiwnęli głową, rozumiejąc mnie, przynajmniej w jakiejś części. Jednak, ja nie miałam powodu, by tam iść. Zbyt dużo roboty i stresu. I nie wiedziałam, czy rzeczywiście chcę zbierać te odznaki.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Clemont poszedł spać. Ja postanowiłam, że jeszcze trochę się przemęczę. Nie nużyło mnie aż tak silnie, mimo ziewu sprzed chwili.

— Nie śpieszno Ci spać? — nagle przemówił Ash. Cholera, całkiem o nim zapomniałam. Wrzucił do ogniska parę gałązek. Usiadł obok mnie, nadal trzymając dystans. Równie jak ja, nie chciał zbyt mocno się przysuwać. Miałam w głowie zakodowane "nie róbmy jeszcze bardziej sobie na złość". Ta wiadomość musiała trafić do Sereny, ale telepatia z nią nie zadziałała ani razu...

— Od jakiegoś czasu ciężko mam ze snem. A ty? Czemu nie idziesz spać? — zapytałam całkiem poważnie. Nie wiedziałam, czy to jakiś problem z bezsennością, czy tylko chęć posiedzenia przy ognisku. A już na pewno nie moja osoba.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Wzruszył ramionami i spojrzał w niebo. Połowa księżyca pięknie błyszczała. Zacna odpowiedź, panie Popielny.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Nagle Ash zlustrował mnie swoimi ciemnymi oczami. Uśmiechnął się. Trochę się zdziwiłam tym zbiegiem wzroku. Nie lubiłam tych spojrzeń. Spięłam się, czekając na jego słowa.

— Piękna noc, prawda? — zapytał patrząc na mnie. Wręcz czułam się przeszywana jego spojrzeniem. Uniosłam leciutko brwi. Czemu? Tylko to pytanie mogłam sobie zadać. Mogłam jednak iść wcześniej spać... Nie lubiłam takich wstydliwych momentów.

— Taak, ale niedługo będzie piękny dzień, nieprawdaż? — odpowiedziałam na pytanie pytaniem z zadziornym uśmieszkiem. Skoro chce, bym zagrała w tę grę, to proszę bardzo.

— Masz rację. Codziennie myślę o tym, jak pięknie jest w tym momencie i jak jeszcze lepiej będzie rano. Chociaż, czasami się boję tego, co będzie. Lubię poranki, to wieczorem mogę posiedzieć i pomyśleć spokojnie — mówił, a ja słuchałam go uważnie, gdyż taki potok słów jeszcze nie wystąpił u jego persony.

— Po prostu życie jest nieprzewidywalne. Nigdy nie wiesz, co cię spotka — wyciągnęłam wniosek z jego słów, na co pokiwał głową.

— Przepraszam, że tyle mówiłem... — nagle zmienił styl wypowiedzi, na swój standardowy. Rozdwojenie jaźni? Czy nie lubi takich momentów? — Jakoś wzięła mnie dzisiaj melancholia, po nieudolnej walce. Dziękuję też, że mi tak kibicowałaś. Mimo że tak krótko się znamy, mogę przyznać, że poczułem do ciebie miętę. Jesteś świetną koleżanką — mówił to naprawdę poważnie. Oczywiście, ubarwione "jesteś jedynie koleżanką, nikim więcej", więc mogłam być spokojna.

— Nie dziękuj. Ja zaś cieszę się, że was poznałam.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Popatrzyliśmy na siebie ostatni raz tej nocy i Ash się po chwili odmeldował spać. Nie miałam innego pomysłu na zmarnowanie czasu, więc nadal siedziałam wpatrzona w ognisko, czasem dorzucając gałąź. Żeby nie było mi zimno.

•••

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Po długiej nocy padałam na twarz. Ale nie mogłam zasnąć, to naprawdę było denerwujące. Siedziałam część nocy i myślałam nad rozmową z Ashem, dorzucałam gałęzie, sprawdzałam, czy każdy śpi i tak krążyłam w celu zabicia czasu. Dopiero nad ranem się zdrzemnęłam. Chociaż tyle.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Moją zmęczoną buźkę zobaczyła Serena, która jako pierwsza wyszła z namiotu. Podeszła do mnie z troską w oczach.

— Nie spałaś dobrze? — zapytała z troską Serena. Kiwnęłam głową i spojrzałam na nią ospale. Nie zamierzałam kłamać, bo po co?

— Chcesz herbaty? — Serena uśmiechała się. Miło się dopytywała. Naprawdę serdeczna osoba. Za to też ją polubiłam.

— Jesteś bardzo miła. Z chęcią przygarnę trochę owego napoju — odwzajemniłam uśmiech.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Szatynka postawiła czajniczek na przenośnym palniku i wyjęła od siebie różowy, słodki kubeczek i po chwili wlała do niego wodę, gdzie ówcześnie dodała torebkę z owocową herbatą. Przyjęłam kubek z magicznym wywarem i nawet nie zauważyłam, jak cała gromadka usiadła obok mnie i zaczęła jeść śniadanie przygotowane w moment przez Clemonta i pomagającą mu Boonie.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Po śniadaniu odzyskałam trochę chęci do życia i postanowiłam przyjąć wyzwanie od Asha. No bo nie ma to jak porządna bitwa na rozpoczęcie dnia.

— Jesteś gotowy? — Jego oczy wypełnione były determinacją i odwagą. Stał na wprost mnie, po naszej prawej Clemont, Serena i Boonie. Każdy patrzył na nas z ciekawością.

— Jasne, panie przodem — zachichotałam i wypuściłam Froakiego. Ten spojrzał wymownie na drugiego "jego" i prychnął. Oczywiście, mój partner musiał zachować się bardzo pewnie siebie.

— Froakie zacznij od szybkiego ataku! — Z niebywałą szybkością podbiegł do Froakiego Asha i uderzył go, lekko odpychając.

— Pchnięcie! — moja niebieska żaba uniknęła ataku, lądując prawie pod moimi nogami.

— Szybko, wodny puls! — Tym razem stało się odwrotnie. To Pokemon Asha uniknął ataku. Niefortunnie.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Przegryzłam wargę. Cholera... Nieźle. Byliśmy wręcz na podobnym poziomie. Walka wydawała się być praktycznie wyrównana...

— Frombelki! — Mój partner przyjąwszy je na siebie, stracił nieznacznie szybkość. Nadal jednak był pewny swojej wygranej. Prawie moja krew!

— Podwójna drużyna! — Froakiego Asha otoczyły kopie mojego Pokemona. Wnet liczył się tylko cud.

— Szybki atak! — Zaczął je zbijać, jednak nie udało mu się wszystkich pozbyć.

— Puls wodny!! — Pozostałe pięć kopii uderzyło Pokemona Asha, tym samym wygrywając.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Zacisnęłam pięść. Moje pierwsze zwycięstwo. Cieszyłam się jak dziecko, bo pokazałam przez nimi to, że potrafię pokonać nawet Asha.

Ale, ale co będzie dalej...?

__________________

Polsat xD
Szybki czapter :) xD
Mam fetysz na :) :)))
Do nexta :))))
Edit: Zaktualizowane ^^
Edyta2: ZaktualizowaneeEeEeEeEeaeaeee