Nakita ko ang sarili kong nag- hihintay sa may tulay, hindi ko alam kung sino ang hinihintay ko pero alam kong may dapat akong hintayin. Kahit gusto kong umalis sa kinatatayuan ko ay hindi ko maigalaw ang aking mga paa.

"Ang tagal naman," reklamo ko and I leaned sa may hold nang tulay.

May nakita akong anyo nang isang lalaki na papalapit sa akin. Agad naman akong napa- ngiti at nag- wave.

"Dalian mo," wika ko sa kung sino na papalapit sa akin.

Nang unti-unti kong naaninag ang mukha niya at palapit na siya nang malapit sa akin ay naramdaman kong nasisira na ang paligid at unti-unting nag- lalaho ako ang lalaki.

"Sandali!" ani ko at sinubukan siyang habulin ngunit hindi ko magawa.

Nagising ako sa silaw nang liwanag mula sa bintana ng aking kuwarto pati na rin ang nakakabinging ingay ng kung sino na kumakatok sa pinto ko, nais atang sirain nong kumakatok ang pinto ko.

Ugh! A good way to say “Rise and shine, Dear Mnemosyne!” note the sarcasm. Hindi ko tuloy natapos ang panaginip ko at nakita ang lalaki.

"Mnemosyne! Buksan mo ang pinto, anak gising na! Mag-aalas sais na ng umaga, may pasok ka pa," a familiar voice said behind the door.

“Ugh!Mom! I still want to sleep!” reklamo ko at tinakpan ang ulo ko nang unan ngunit agad naman akong natigilan nong na- realize ko ang sinabi ni mama.

Wait a minute, did she just said it's already six in the morning? Holy freaking Zeus!

I looked at my bedside clock and it really says it's already six in the morning. Nagmadali akong bumangon despite of my messy hair and headed to the door. Forget about sleeping and the man in my dreams, ayokong ma-late!

"Mnemosyne, anak…" as mama was about to talk and knock again. I opened the door.

"Mama? Why didn't you tell me sooner? Male-late na ako. And this day is the first day of my school!" I said habang nakapameywang pa.

Mama looked at me like I am an idiot and then she flicked my forehead. I yelled in pain and pouted like a little kid.

"Kanina pa kita ginigising, Mnemosyne Alethe but you are sleeping like Sleeping Beauty in her chambers! Mukhang malapit nang masira ang pinto mo dahil kanina pa ako kumakatok.”

I frowned. Eh sa ang sarap matulog eh and I forgot to set my alarm, Ugh.

Silly Mnemosyne, dumb Mnemosyne, very dumb girl.

"Enough with these time wasting talks! Hala, sige ng bata ka! Bumaba na tayo and take your breakfast. Pagkatapos take a bath then I'll ask your brother Hermes to drive for you, " she said and literally dragged me with her hands gripping mine.

"Mama! Wait no! Hermes don't know how to ride the car, he will use the motorcycle instead. Dahil diyan ay hihiwalay ang kaluluwa ko sa katawan ko, mama! He drives like he's a damn evil and like he's running away from a zombie apocalypse with his demon motorcycle!" I hysterically said while she’s still dragging me.

"Stop over reacting, Mnemosyne! Or else you will walk alone to school. Now you choose," Mama said plastering her serious face.

With that I stopped arguing and zipped my mouth shut and let my mama dragged me to the dining room.

I saw kuya Hermes already sitting in the table eating toast. he grinned at me when he saw me and those stares made me nervous dahil alam ko ibig sabihin nang mga tingin na 'yan. May balak siyang hindi maganda.

Oh God, pray for me for Hermes and his demon motorcycle will be the end of me!

After all the necessary rituals, nasa labas na kami ng bahay ni Hermes, ang nakatatandang kapatid ko. His brown hair is combed rebelliously; he looks like he wants to be a member of so called gang. His brown orbs shine with mischief as he handed me the pink helmet and open the motorcycle's engine.

Oh! I didn't like that look.

"Kuya, don't kill your cute little sister, please?" I pleaded and made a sad puppy eyes look.

He smirked at me and patted my head. "Silly girl, Hindi kita papatayin pero nagmamadali ka 'di ba? Male-late ka na kaya kailangan mo nang mabilis, 'di ba?" he said and combed his hair using his hands.

"No! I’m not in a hurry. Please not again, kuya," I pleaded him.

Tiningnan niya lang ako at inutusan na sumampa na ako sa motor niya. "Dali, sasakay ka o dodoblehin ko ang bilis nito? " he said while grinning and with closed eyes.

Wala na akong nagawa kung hindi sundin ang sinabi niya. And after that, I end up screaming for my dear life while desperately clinging to my devil brother throughout the whole freaking ride.

Nang makarating na kami sa school ay may patawa-tawa pa ang kuya ko habang nakatingin sa mukha ko. May pa duro-duro pa siya at kulang na lang mapaupo na siya sa sahig sa katatawa.

"Did you hear yourself Mnemosyne? You were like saying, please spare me dear gods! Like OMG! I'm gonna die," sabi niya. While mimicking the same voice and words I've said then minutes later he burst into a fit of laughter.

I glared at him. "Nakakatawa ba talaga 'yon, kuya? You're so mean! Diyan ka na nga. Papasok na ako," I said and walked out from him nagawa ko pang mag-flip ng hair.

Wala talagang magawa ang kuya kong iyon. Nag-aaral din siya rito sa school. But he is now a college student taking up medicine. Bagay naman sa kaniya ang mag-doctor, doctor ng mga may sayad sa utak gaya niya. Pero kahit ganoon si kuya ay mahal ko pa rin siya. Siya ang panyo ko sa tuwing umiiyak ako dahil ang mga babae rito sa school namin na palagi akong inaaway. And I love my mom too, even though she loves to nag at me every time. My daddy passed away since I was young, my mom said. Since I was 5 years old, I don't remember what happened even if tried to remember. Mama said he was shot to death by our business enemy.

Pero kahit wala si daddy ay masaya pa rin kaming tatlo. I might say we are the perfect family, perfect in the way because we are bonded with strong love with each other. At masasabi kong suwerte ako sa kanila. I have a perfect normal life kahit abnormal ang kuya ko.

Naglalakad ako sa pasilyo ng senior high school building at pinagtitinginan ako ng mga estudyante sa pasilyo. Malinis ito, siguro dahil tapos nang maglinis ang janitor.

Yeah. I know, I know I'm pretty. Like the goddess who have the same name as mine.

Hindi ko na lang sila pinansin kahit na ang weird na ng tingin nila sa akin. Ganoon ba talaga ako ka ganda?

"Siya ba iyon?" narinig kong sabi ng isa sa mga nagbubulong-bulungan sa gilid.

"Oo siya nga!" sabi naman ng kausap niya.

“Oo ako iyong maganda,” gusto ko sana sabihin pero 'wag na lang baka sabihin nilang mahangin ako. Kinuha ko ang cellphone sa bulsa ko at tinext ang best friend kong si Calliope.

👈 TO: D'yosangCalliope
Hoy bruha! Nasaan ka na? Malapit na ako sa room natin!

Isang minuto pa lang ang nakalipas ay nag-reply agad siya.

👈 FROM: D'yosangCalliope
Andito 'na ako bes! 'Di kita tinext agad baka sungitan mo 'ko. Sige bilisan mo na bes! Malapit ng mag-time. Para ka pa naming pagong maglakad.

Aba gaga 'to! Hindi ko na lang siya nireplyan at halos tumakbo na ako papuntang room namin. Nang malapit na talaga ako sa room namin ay nakaramdam ako ng papel na tumama sa likod ko.

At sinong gago naman ang malakas ang loob para tapunan ako ng papel?

Tumalikod ako at hinanap ko ang papel na tumama sa likod ko ngunit wala akong mahanap. Imahinasyon ko lang ba 'yun? Pero ramdam ko na parang mayroon talaga.

Wala nang estudyanteng tumatambay sa pasilyo dahil nagsipasok na sila sa kani-kanilang silid-aralan.

"Bes!" narinig kong sabi ni Calliope, na mukhang nainip na sa akin at talagang lumapit na talaga sa harapan ko.

Baka siya iyong nagtapon sa akin ng papel?

"Bes! Ikaw ba ang nagtapon sa akin ng papel sa likod?" I said and cross my arms.

Tinaasan niya ako ng kilay. "No. Kakarating ko lang. I'm waving at you awhile ago, but you don't seem to see me. Kaya lumapit na ako. Pero imposible namang ako ang nagtapon ng papel sa'yo sa likod. Kasi nasa harap ako o 'yung harap mo likod din?" she said and then laughed in her last remark.

I glared at her but she just laughed again. Pagkatapos noon ay sabay na kaming pumasok sa classroom at sakto namang tumunog na ang bell. Hanggang ngayon hindi ko pa rin makalimutan kung sino ang nagbato sa akin ng papel. Pero, baka imahinasyon ko lang 'yun.