Ukradłam Calumowi jednego papierosa z paczki, która leżała na komodzie przy wejściu i po wyjściu z domu odpaliłam go.

Zaciągnęłam się. Nie za mocno, bo zaczęłabym zaraz kaszleć.

Po jakimś czasie, gdy papieros był już w połowie spalony, wyszedł Calum.

-Ty palisz? - zapytał zdziwiony.

Wzruszyłam ramionami.

-Okazjonalnie. Musiałam się jakoś pozbyć emocji, których miałam aż w nadmiarze.

-Myślałem, że przez granicę nie wolno przewozić tytoniu.

Wydmuchnęłam dym.

-Bo nie można. Wzięłam jednego z twojej paczki.

Hood wyciągnął paczkę fajek z kurtki i wyrzucił je do śmietnika.

Uniosłam jedną brew.

-Jeśli leżące na wierzchu papierosy cię kuszą, to ich nie będzie.

-Wiesz dobrze, że mogę iść sama sobie je kupić - powiedziałam, przydeptując niedopałek.

-Wiem. Ale od dawna mnie prosiłaś, żebym rzucił, a jeśli ja zrezygnuję z palenia, to może i ty również.

Uśmiechnęłam się lekko i założyłam ręce na piersi.

-Chyba mnie przekonałeś.

-Czy ja dobrze zrozumiałam? Carr rezygnuje z palenia? - zapytała Vi, wychodząc razem z Luke'iem z domu. - W końcu, paliłaś jak smok.

-Oj nie przesadzajmy, nie było tego aż tyle - mruknęłam, kopiąc kamyk.

-No nie, wcale. Tylko cała paczka dziennie.

-Mówiłaś, że okazjonalnie paliłaś? - Cal podniósł lewą brew.

Vi prychnęła.

-Jeśli dla kogoś spalanie całej paczki dziennie to okazjonalnie to tak, jasne.

Westchnęłam i próbowałam zabrać Calumowi kluczyki do samochodu, jednak nadaremnie.

-Nie zrezygnowałaś z wizyt u psychologa, mam nadzieję.

-A czy to ważne? - warknęłam. Nienawidziłam, gdy schodziłam na ten temat z kimkolwiek.

Cal spojrzał nad moje ramię, najprawdopodobniej na moją przyjaciółkę. Wiedziałam, jaka będzie odpowiedź.

-Zrezygnowała - odpowiedziała.

Wyrwałam chłopakowi kluczyki z rąk i ruszyłam do samochodu. W momencie kiedy chciałam wejść do samochodu, drzwi szybko się zamknęły.

-Dlaczego zrezygnowałaś? - zapytał cicho.

Nie podniosłam wzroku na niego. Oparłam się plecami o samochód i zaczęłam bawić się kluczykami.

-Bo miałam dosyć ciągłych pytań o moje emocje i analizowania ich. Chciałam zapomnieć. Przestać czuć - zamilknęłam na moment. - Przez chwilę chciałam nawet zniknąć. Umrzeć.

Na moje ostatnie słowa Calum zesztywniał. Jednak po kilku sekundach otrząsnął się z szoku. Potarł moje ramiona.

-Obiecaj mi, że jak wrócisz to zaczniesz znowu chodzić na terapię.

Pokiwałam głową.

-Obiecuję.

-A teraz mogę kluczyki? - poprosił.

-Co, nie dasz mi prowadzić?

-Jak jeździmy razem wolę ja to robić.

Położyłam mu klucze na dłoni i obeszłam samochód, aby usiąść na miejscu pasażera.

W samochodzie panowała niezbyt przyjemna cisza. Cal co rusz spoglądał na mnie, gdy poprawiałam koszulkę bądź spodnie, które kiedyś pasowały dla mnie idealnie.

-Ile schudłaś? - spytał.

-Nie wiem, nie wchodziłam na wagę - mruknęłam.

Brunet podniósł brew i spojrzał na mnie pytająco. Dobrze wiedział, że to zrobiłam.

-Dwa kilogramy - odparłam z westchnięciem.

Hood nic nie odpowiedział, tylko bardziej ścisnął ręce na kierownicy.

-Jeśli jesteś na mnie zły za to, że schudłam, to naprawdę...

-Jestem zły na siebie - przerwał mi. - Gdybym nie zrobił tego, co zrobiłem, pewne rzeczy by się nie wydarzyły.

-Teraz już nie ma co gdybać - odparłam i położyłam swoją dłoń na jego, po czym delikatnie ją ścisnęłam. - Może nie będzie tak samo jak wcześniej, ale na pewno nie będzie gorzej.

-Mam taką nadzieję.

                          ☀️☀️☀️

Wpadajcie na „Butterfly Effect", rozkręcam się tam dopiero