Zeszłam powoli ze schodów zaledwie w bieliźnie i koszulce Cala, od razu związując włosy w niedbałego koka. Musiałam później umyć włosy, jednak miałam zamiar zrobić to dopiero po śniadaniu z przyjaciółmi i swoim chłopakiem.

-Cześć wszystkim - przywitałam się i usiadłam na swoim miejscu, które zarezerwowałam już w dniu przyjazdu.

-Hejka - odpowiedzieli chórem. Wszyscy oprócz Vii, której ręka z widelcem zatrzymała się w połowie drogi do ust. Po chwili konsternacji włożyła jedzenie do ust, jednak nie przestała bacznie mi się przyglądać.

-Carr... zaczęła.

-Hm? - mruknęłam, nalewając sobie kawy do kubka. Znałam dziewczynę za długo, żeby nie wiedzieć, jakie pytanie zada.

-Dlaczego masz na sobie koszulkę Cala?

-Nie chciało mi się szukać mojej piżamy.

-Pewnie dlatego, że jest rzucona gdzieś w kąt - wymamrotał Luke, smarując sobie kanapkę masłem.

-Co jest rzucone w kąt? - zapytał Cal, wchodząc do kuchni. - Cześć kochanie.

-Hejka - przywitałam się z nim pocałunkiem. W tle dało się słyszeć dźwięk upadanego na podłogę noża. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Brunet odsunął się i usiadł obok mnie, również rozbawiony całą tą sytuacją. Dla ukrycia swojej miny wziął mój kubek, żeby wziąć łyk kawy.

-Was to jeszcze dziwi? Po tym co wczoraj słyszeliśmy? - powiedział Ash, ani trochę zaskoczony.

Calum zakrztusił się. Odstawił kubek i zaczął gwałtownie kaszleć. Parsknęłam śmiechem i zaczęłam klepać go po plecach.

-Chyba powinnismy bardziej wyciszyć te ściany - oświadczył Hood, kiedy już się uspokoił.

-Ja nie chce nic mówić, Luke, ale u was też wczoraj za cicho nie było - powiedział Mike.

Blondyni zaczerwienili się.

-Może wróćmy do śniadania i bardziej komfortowych tematów - zaproponowała Vi, spuszczając głowę.

-I ty to mówisz? - rozmowę przerwał dzwoniący telefon. A konkretniej mój telefon.

-Czy ty ustawiłaś naszą piosenkę na dzwonek? - zapytał zaskoczony Mike.

-Wydaliście tylko dwie wersje audio, dużego wyboru nie miałam. Wybrałam więc „Youngblood" - odpowiedziałam, po czym odebrałam urządzenie. - Halo?

-Cześć kochanie, tu mama. Nie chcę wam przeszkadzać, chciałam ci tylko powiedzieć, że przyszły twoje słuchawki.

-Szkoda, że dopiero teraz, wzięłabym je do samolotu. Przynajmniej nie musiałabym słuchać nawijającej Vii o Luke'u.  

Mama zaśmiała się.

-Mówisz tak, jakbyś sama się nigdy nie zakochała. No właśnie - jaką decyzję podjęłaś? Pogodziliście się?

-Tak - odpadłam krótko, bawiąc się kawałkiem kiełbaski na talerzu. Widziałam, że reszta próbuje nie podsłuchiwać, ale słabo im to szło. Tylko Calum otwarcie słuchał mojej rozmowy.

W telefonie usłyszałam na tyle głośny pisk, że aż musiałam odsunąć urządzenie od ucha.

-Ty jesteś lepszą fangirl niż Wiktoria. A myślałam, że jej to już nic nie pobiję.

-Tak się cieszę, że tak zdecydowałaś. Dobra, pogadamy, jak wrócisz. Pa kochanie, opal się i  przywieź nam trochę tego amerykańskiego słońca.

-Nie wiem, czy dam radę zmieścić je w walizce, ale postaram się. Pa, kocham cię.

-No pa, ja ciebie też. 

-Co tam? - zapytała niezobowiązująco Vi, chociaż widziałam, że ciekawość ją zżera.

-Moje słuchawki przyszły. Szkoda tylko, że tak późno. Kurier chyba niezbyt się spieszył - odparłam.

-Zamówiłaś nowe? A co z tamtymi? - zadał pytanie Cal.

Zmieszałam się. Za to gdy dla Vi przypomniała się cała sytuacja, dziewczyna wybuchnęła śmiechem.

-To chyba musiała być bardzo śmieszna sytuacja - stwierdził Luke.

-Zależy dla kogo - mruknęłam. - Musiałam wyciągnąć jakąś zapasową, niezbyt wygodną i niezbyt zagłuszającą parę.

-To jaka jest ta historia, bo umieram z ciekawości? - przypomniał się Mike.

-No Carr, opowiedz - zaproponowała Vi, nie przestając się uśmiechać.

-Ty chcesz, żebym ja ze wstydu spłonęła?

-A czemu by nie? No dawaj.

Odchrząknęłam.

-Wylałam niechcący bardzo, bardzo śmierdzący kwas masłowy na nie.

Cały stół wybuchnął śmiechem, nawet ja, chociaż byłam cała czerwona na twarzy.

-Jak ty to zrobiłaś? Zostawiłaś je na wierzchu, czy jak? - dopytał Hemmo.

-Przecież zawsze chowałaś je do kieszeni - zauważył mój chłopak.

-Przeważnie tak. Ale to było kilka dni przed przyjazdem tutaj, ja chodziłam kompletnie rozkojarzona, bo myślałam o czym innym i no... wyszło jak wyszło. Mina nauczycielki była bezcenna.

-Ja nie wiedziałam, czy ta wiedźma zacznie krzyczeć czy się śmiać. To była walka w środku, ale finalnie wybrała śmiech. 

-Ona tam płakała ze śmiechu, kiedy ja stałam, plułam sobie w brodę i czerwieniłam się jak pomidor. Ale chwila, mieliśmy zacząć bardziej komfortowe tematy, Wiktoria!

Blondynka westchnęła.

-Zgoda. Mamy jakieś plany na dzisiaj?

-Escape Room? - rzucił hasło Cal.

Wyprostowałam się na krześle, prawie się zapowietrzając. 

-Nie. Nie, nie, nie, Karola, nawet nie zaczynaj! - prosiła Wiktoria.

Pisnęłam i rzuciłam się na bruneta, całując go soczyście w policzek.

-Ja jestem za - krzyknęłam. - To kiedy idziemy?

Vii schowała twarz w dłoniach i wyszeptała:

-Ja pierdolę, z dziećmi...