Otworzyłem przed dziewczyną drzwi do domu, puszczając ją przodem.

Szatynka schowała ręce do kieszeni skórzanej kurtki.

-Dziwnie być po takim czasie w domu - oświadczyła.

-To jednak były dwa tygodnie. Jak się dzisiaj czujesz?

Wzruszyła ramionami.

-Ciężko powiedzieć. Trochę lepiej niż dwa tygodnie temu. Wtedy myślałam, że to, co mam zamiar zrobić to jedyne rozwiązanie.

Odłożyłem torbę i podszedłem do Carr, mocno ją przytulając.

-Cieszę się, że jesteś tutaj - wyszeptałem.

-Cieszę się, że ty tutaj jesteś.

Po chwili milczenia zapytałem:

-Mój post coś dał?

Caroline uśmiechnęła się lekko.

-Nawet nie wiesz jak dużo. Zaczęłam dostawać tyle wiadomości z pytaniami jak się czuję, niektóre były z przeprosinami, a jeszcze inne, że cieszą się, że nadal jestem na tym świecie.

-A hejterzy?

-Póki co żadnych nie widzę - odpowiedziała i odsunęła się ode mnie w celu ściągnięcia butów.

Kiedy weszła do swojego pokoju pierwsze co przykuło jej uwagę było nieduże pudełeczko leżące na biurku.

-Co to jest? - zapytała, marszcząc brwi i biorąc przedmiot w rękę.

-Sama zobacz - odparłem, uśmiechając się delikatnie.

-O jejuniu - wyszeptała tylko. Wzięła łańcuszek w rękę, dokładniej mu się przypatrując. - To dla mnie?

-Oczywiście - podszedłem do dziewczyny, delikatnie zabierając naszyjnik z jej dłoni, aby zapiąć go na jej szyi. - Ważka symbolizuje nieśmiertelność, samorealizację i walkę. I tego właśnie ci życzę.

-Dziękuje - powiedziała cicho.

W momencie kiedy usłyszeliśmy pukanie do drzwi, automatycznie odwróciliśmy głowy w tamtą stronę.

-Zapraszałeś kogoś?

-A skąd. Otworzę.

Na klatce zobaczyłem Victorię.

-Już jest? - zapytała cicho. Pokiwałem głową i wpuściłem blondynkę do środka.

Twarz Carr zmieniła się diamentralnie na widok przyjaciółki. Podszedła do niej i mocno przytuliła, szepcząc coś.

Zostawiłem dziewczyny same, ewakuując się do kuchni.

Ashton: Carr już wróciła do domu?

Ja: Tak, niedawno ją odebrałem

Michael: Jak się czuje?

Ja: Mówi, że lepiej niż dwa tygodnie temu, ale nadal się boję

Ja: Przeczytałem wszystkie strony w internecie i dowiedziałem się, że w przeciągu trzech miesięcy po pierwszej próbie możliwa jest druga

Ja: Przez najbliższy czas nikt nie może zostawić jej samej

Michael: Czuję się trochę winny, bo wiedziałem, że ma depresję, a mino to nic z tym nie zrobiłem

Luke: Jak to nic? Namawiałeś ją do pójścia do psychologa, zresztą nie tylko ty

Ja: Carr jest bardzo uparta i nic z tym nie zrobimy. Teraz i tak ma obowiązek chodzić na terapię i brać leki, więc już nie będzie się upierać

Ashton: Możemy zadzwonić do niej dzisiaj wieczorem, czy lepiej sobie odpuścić?

Ja: Myślę, że możecie zadzwonić

Ja: Bo widzę, że wieczorami napada ją melancholia i kompletnie odpływa wtedy myślami

Ja: Może to by ją oderwało od tych rozważań

Luke: Próbowaliśmy do niej pisać, ale nie odczytywała

Ja: Staraliśmy się ograniczać jej czas w internecie, żeby jakikolwiek niemiły komentarz lub wiadomość nie sprawiły, że zrobi to ponownie

Ja: Zresztą sama niechętnie korzystała, twierdziła, że odpoczynek dobrze jej zrobi

Ja: Ale myślę, że teraz możecie do niej pisać

Ja: Jak będziecie dzwonić na FaceTime nie zdziwcie się, że nie wygląda tak, jak wtedy kiedy widzieliście się ostatni raz

Ashton: Przypuszczamy

Michael: Straciła naprawdę dużo krwi

Luke: I jeszcze doprawiła się lekami

Ja: Na szczęście leki sprawiły najmniej kłopotów

Ja: Jedyne, co po tym zostało to długie i niezbyt ładne blizny na rękach

Ashton: To zadzwonimy wieczorem, idź się nią zajmij

Ja: Vi teraz u niej jest, więc się ewakuowałem

Ja: Ktoś jej pilnuje, najważniejsze

Ashton: Ale wszyscy wiemy, że wolisz robić to sam

Ashton: Więc idź tam do nich

Ja: Idę

Ja: Do wieczora

Ashton: Bye!