-No chooodź. To mój ostatni dzień z tobą i chcę się tym nacieszyć.

-Zgoda. To co proponujesz mój ulubiony chłopaku? - zapytałam, obejmując Caluma w pasie i podnosząc głowę. Był stanowczo za wysoki.

-Najpierw może jakiś lunch, a następnie zwiedzanie Oslo. Duuuużo zdjęć razem na pamiątkę.

-Jestem za - stanęłam na palcach, aby pocałować bruneta w nos. - To gdzie na to jedzenie? Głodna się robię na samą myśl.

Hood spojrzał na mnie zdziwiony.

-Od dobrych kilku dni nie słyszałem, żebyś była głodna. Co to się stało? Ktoś mi dziewczynę podmienił?

-Tu się puknij - powiedziałam, wskazując na głowę.

Cal westchnął przeciągłe i rozmarzeniem.

-Nie. To nadal ta sama, zniewalająco piękna i miła Karolina.

Otworzyłam usta szeroko ze zdziwienia.

-Czy tobie się właśnie udało wymówić polską wersję mojego imienia? Ktoś cię podmienił, Calum?

-Czy ty wiesz, ile on ćwiczył? - wtrącił się Michael, zaglądając do lodówki. - Biedak prawie sobie język poplątał.

-Nieprawda!

-Co nieprawda? - zadał pytanie Luke, dołączając do towarzystwa. Za nim tuptał powoli Ashton ze wzrokiem utkwionym w telefonie.

-Prawda, że prawie sobie Hood język poplątał, ucząc się imienia Carr?

-No prawda - odparł Luke, siadając na kanapie.
-Wręcz święta prawa, dodałbym - uśmiechnął się w stronę bruneta Irwin.

Calum fuknął wściekle jak mały kotek i poszedł do sypialni.

-Zbieraj się! - krzyknął do mnie.

-A nie mieliśmy wyjść później? - zapytałam, patrząc z uśmiechem na resztę paczki. Na wszystkich twarzach gościł szeroki uśmieszek.

-Jak wyjdziemy później, to skończę w psychiatryku z tymi idiotami.

Parsknęłam śmiechem, już nie mogąc się powstrzymać.

Calum wyjrzał zza progu.

-Ciebie to bawi? - zapytał groźnie.

Machnęłam ręką.

-No skąd.

Calum podszedł do mnie, obwiązał rękami w pasie i przerzucił przez ramię jak worek ziemniaków.

-Hej!

-Idziemy, słońce.

                           ☀️☀️☀️

Muszę napisać rozdziały na zapas